Tutor Of Five

Chapter 11

CHAPTER ELEVEN: THE GIFTS

NEA'S POV

Matapos ang maliit na usapan namin ni Saitel ay bumalik na ako sa aking kwarto. Nasa ganoong ayos pa rin ang magkakapatid nang datnan ko sila. They're still in deep sleep, and I would only feel sorry to wake them up.

Kaya sa halip na gisingin sila ay inilayo ko muna ang mga bag nila at nagsisingit ng mga unan sa kanilang pwesto. Pagkatapos ay kumuha ako ng isang malaking comforter sa closet at ikinumot sa kanilang lahat. I hope that they will feel better this way.

Nang masigurado na ayos na ang lagay ng lima ay nagtungo ako sa banyo para maghilamos at magsepilyo, so that I can go back to sleep already. I will just contact Akira and Cianny tomorrow to inform them that I am fine, because I bet that my phone's dead right now.

Kinabukasan, nagising na lamang ako dahil sa katok mula sa aking pintuan. Bumangon ako at napabaling sa sahig, only to find it empty. Wala na roon ang lima. Napatingin ako sa orasan at agad nagmadali sa pagbaba sa kama nang mapagtanto kong tanghali na.

Dali-dali akong lumapit sa pintuan at binuksan ang pinto. Si Ate ang sumalubong sa akin at pinasadahan ako ng tingin mula ulo hanggang paa. Hindi na naman sya ngumingiti.

"Handa na ang tanghalian. Pinasusundo ka ni Sir Saitel para sabayan sya." aniya.

"Sige po! Magliligo muna po ako ng mabilis." ani ko at tumakbo na papuntang banyo nang hindi sinasaraduhan ang pinto.

Ate might find it rude if I shut my door at her, so I didn't do it.

Wala masyadong kakaibang nangyari ng araw na iyon. Si Saitel lamang ang tanging kasabay kong kumain ng tanghalian hanggang hapunan. Wala ang lima. According to Saitel, the quintuplets were out for some emergency errand about their family.

Hindi na ako nagsiyasat pa roon, lalo na at kung tungkol sa pamilya nila. Wala ako sa lugar.

That day, I also messaged Akira and Cianny. They were both worried about me and insisted that they want to visit me, but of course I refused. They still don't know that I live with the Villaverdes. I don't want them to know this way. I want to properly inform them.

Lumipas ang araw na iyon nang hindi ko nasisilayan ang magkakapatid.

Monday morning, Saitel informed me that I will go to school alone. Dahil ang lima ay hindi pa nakakauwi. Hindi rin daw makakaattend ng morning classes and mga ito, at sa tanghali na makakapasok. Ayon din sa kanya ay doon na ang diretso ng lima pagkatapos ng kanilang lakad.

It feels so lonely in the car. Napakatahimik at napakaluwag dahil ako lamang at ang driver ang laman nito. I suddenly longed for the company of the brothers.

"I still haven't got the chance to thank them." I whispered to myself as I feast myself with the view outside.

I don't want to say my gratitude in a text so, I refrained myself from messaging them. At hindi rin naman nila ako tinetext. Even Mayo nor Quartus who always text me when there's a chance aren't sending even a single dot. Maybe they're just really busy.

I arrived at school with enough time left before the start of my homeroom. Bago dumiretso sa classroom ay dumaan muna ako sa locker room para kunin ang kakailanganin kong books na hindi ko naiuwi sa bahay last time. Our locker room is located at the back part of our floor. Magkahiwalay ang ang locker rooms ng boys and girls, pero magkatabi lang ang mga ito.

Madami pa ring mga estudyante sa hallway kahit malapit na mag-start ang klase. Pagkarating ko naman sa Class A, agad ko na namang napansin ang katahimikan ng paligid.