Karanlık Taraf

|3|

°Koşarak eve gittim. Annem içeriye girdiğimde bana seslenmişti ama ben hiç kulak asmadan lavaboya koştum. Yaşadıklarıma anlam veremiyordum. Hem şaşkın hem öfkeliydim. Diego'nun bana dokunduğunu hatırlamak daha çok öfkelendiriyordu beni. Ben bunları düşünürken annem bana seslendi;

• - Kızım! Ne yapıyorsun orada? Parti erken mi bitti?

°Bir an ne diyeceğimi bilemedim ama daha sonra durumu toparladım.

• - Evet Anne! Parti erken bitti. Ama ben baya yoruldum. Üstümü değiştirip uyuyacağım. İyi geceler!

• - Tamam kızım. İyi geceler!

°Değişik hissediyordum. Daha önce anneme hiç yalan söylememiştim.

°Ne olur olmaz diye moraran bacağıma kapatıcı sürmüştüm. Anneme bu olan olayları anlatıp onu üzmek istemiyordum.

Gözümden bir yaş gelmişti. İğrenç hissediyordum. Diegoyu boğmak, öldürmek istiyordum.
Bu olanları okulun hatırlamaması için dua ediyordum. Diego'nun hatırlaması bile tüm okulun bilmesi demekti.

Bu olayları daha fazla düşünmek istemedim. Pijamamı giyip yatağıma geçtim. Gözlerimi kapattım ve sadece bu olanların hepsinin saçma bir rüya olmasını dileyerek uyudum.

°Sabah kalktım ve üstümü giyindim. Neredeyse hiçbir yerimin gözükmesini istemiyordum. Bu yüzden bol ve uzun bir şey giyindim.

Bu kıyafetler;

Okula gittim. Ginny hemen yanıma geldi. Onu bile görmek istemiyordum. Onun bir suçu yoktu belki ama beni o toplulukta tek başıma bıraktığı için biraz hayal kırıklığına uğramıştım açıkcası. Benim birşey demediğimi anlayınca o konuştu

• - Biliyorum bana kızgınsın. Ama gerç-

• - Sana kızgın değilim Ginny.

• - Nasıl yani? Cidden mi?

• - Evet ama hayal kırıklığına uğradım.

• - Evet haklısın. Ama beni affet lütfen. Hem artık bende gitmem böyle yerlere. Sadece ikimiz takılırız.

°Beni neden bu kadar önemsediğini anlamamıştım açıkcası. Ama hoşuma gidiyordu.

• - Peki tamam. Sınıfa gidelim hadi. Geç kalmayalım!

*Gülümsedi*

°Daha sınıfa bile girmeden herkesin bana baktığını farketmiştim. Evet! Diego herşeyi okula yaymıştı. Bazıları bir kaltak, bazıları ise bir uzaylı olduğumu düşünüyordu. Ginny bana olan bakışların farkına vardı ve şöyle dedi

• - Onları umursama Diana!

• - Tabikide umursamıyorum! Aptallar işte!

°Aslında umursuyordum. Her bir bakışları canımı yakıyordu

°Sınıfa girip sırama oturdum. Soğukkanlı davranmaya özen gösterdim. Benden korkmaları bana avantaj sağlardı. Bilmem. Belkide onların düşündüğü gibi gerçekten bir uzaylıydım ben!

°Diego'nun bana hem öfkeli hemde korkak bir bakışı vardı. Kolunun sarılı olduğunu farketmiştim. Sanırım dün gece olmuştu. Onu havaya fırlattığım gece. Evet! Tabiki o gece olmuştu! Ona bunu yapmam aslında içimi rahatlatıyordu. Onun acı çektiğini görmem mükemmel birşey gerçekten!

°Peki bunu nasıl yapmıştım? Bu gerçekten ne kadar kaçmaya çalışsamda bu normal değildi! Bunu nasıl yapabilirdim? Bir kitapta yazar mıydı acaba? Ah! Tabikide yazmazdı!

°Dersler bitmişti. Eve doğru yürüyordum. Daha sonra yanıma bir çocuğun geldiğini gördüm. Gevşek hareketleri vardı. Gerçekten aşırı iticiydi! Yürüyüşü bile sinirimi bozmuştu! Yaklaşıp şöyle dedi

• - Selam!

• - Benden ne istiyorsun!

• - H-hey sakin ol!

°Benden korkuyordu. Bunu anlamıştım. Demek ki o gece o da oradaydı. Ne diyeceğini merak ettiğim için ona sordum;

• - Tamam! Ne diyeceksin söyle hadi

• - Şey... Beni yanlış anlama ama sen bir büyücü veya cadı mısın?

°Şok olmuştum! Bu mümkün müydü?!
Ah hadi ama! Değildir tabiki! Tekrardan çocuğun korku dolu gözlerine baktım

• - Hayır tabiki! Böyle birşey mümkün bile değil!

• Başka bir çocuk şòyle dedi;
"Hayır! Mümkün.

°Öyle birşey olsa bile onun bilmesini istemiyordum. Ama o tekrar tekrar söylüyordu

• - Cadısın! Kabul et! Cadı!

°Sinirleniyordum. Dün gece sinirlendiğimde neler olduğunu hatırladım. Oradan koşarak uzaklaşacaktım ki çocuk lanet olası çenesini kapatmadı!

• - Bu okuldan s*ktir olup git! Herkesin başını derde sokacaksın! Lanetlisin sen!

°Öfkeme karşı koyamadım o sırada. Çocuğa döndüm. Çocuk bir an irkildi. Gözüme tekrardan birşey olmuş olmalıydı. Durmalıydım! Durdulmalıydım kendimi! Ama yapamadım! Kendimi öfkeme teslim ettim! Kollarımı kaldırdım ve çocuğa yönelttim. Nasıl yaptığımı bilmiyordum! Tüm okul beni izliyordu.
Hiçbir şey umrumda olmadı. Ellerimi uzaktan büyü yaparcasına salladım. Bunu yapmamla çocuğun yere yığılıp acıdan kıvrındığını farkettim. Herkes hem bana hemde yerde kıvranan çocuğa bakıyordu. O an herkesle göz teması kurmuştum. Baktığım herkes hiçbirşey olmamış gibi ortamdan uzaklaşıyordu. Unutuyorlar mıydı yani!?

Uzaktan olayları videoya alan Ginny'i gördüm. Herkes gitmişti. Sadece Ginny kalmıştı. Ginny'i yanıma çağırdım. Ona güveniyordum. O da bana güveniyor olacak ki yanıma gelmişti. Ginny şöyle dedi;

• - Seni videoya aldım. Sadece bakmak istersin diye. Yanlış anlama!

• - Tabikide! Sen arkadaşımsın sonuçta. Ama sakın bunu birine gösterme. Olayların nasıl olduğunu bende bilmiyorum. Gördüklerin bizim aramızda. Tamam mı?

• - Tabiki!

°Anlamsız bir şekilde Ginny'e güveniyordum. Bu olaydan umarım pişman olmam. Yerdeki çocuk bir süre sonra kalkti ve hiçbirşey olmamış gibi oradan uzaklaşmıştı.

°Bense sadece eve gittim. Öylece...
Ben büyü yapmıştım resmen!? Cadı mıyım ben yani şimdi?! Kahretsin! Ne halt yiyeceğim ben!