Alles gebeurde in één dag, alles wat mijn leven verpeste..
Daar zat ik dan zonder hun die bij me zouden zijn als het slecht ging , daar zat ik dan in het ziekenhuis zonder dan maar een familie lid. Daar zat ik dan wachtend op mijn moeders dood.. Die gene die daar zit te wachten ja dat ben ik , een meisje genaamd Amanda. Het beroemdste en mooiste meisje op school waar mee iedereen bevriend wou worden, Een meisje van 16 jaar , die dacht dat haar leven perfect was. Dat meisje dat ben ik ja. Op dat moment wist ik dat ik niemand had, niemand die van me houdt niemand die me mist, behalve me moeder.. Mijn moeder die kanker heeft, die te ziek is voor deze wereld, de gene die ik alleen nog maar in me leven heb. Ik geloofde het niet, dat mijn moeder mijn sterke moeder op wou geven.. Zoals ze altijd zei: " verwacht het onverwachte". Ik hapte naar lucht, het leek alsof er een knoop in mijn longen zat , alsof er geen zuurstof meer naar binnen kon komen. Dat moment toen mijn moeder het mij vertelde , mij vertelde dat ze voor euthanasie had gekozen. Stopte mijn wereld. Ik werd er bleek van, ik keek me moeder recht in der ogen. Het leven leek ten einde gekomen er rolde duizenden tranen over me wang toen ik accepteerde dat mijn moeder een einde aan haar leven wou zetten. Daar stond ik dan weer helemaal alleen, me hand in die van haar, ze streelde me wang en ik werd er bang van, bang dat ik nooit meer haar liefde zou voelen. Ik beveste dat mijn moeder heel veel pijn had, en het echt niet meer aan kon.. Ik accepteerde het en wou haar laatste dagen de mooiste dagen van haar leven maken. We deden alles wat ze wou, maar meestal had ze al geen energie meer en wou ze liever slapen dan haar dromen te vervullen. Ik accepteerde alles, ik deed alsof er niks aan de hand was, ik deed alsof ik niks van haar laatste dagen af wist. Het waren nog maar 72 uur, dus maar 3 dagen. Ik maakte ontbijt in de ochtend, ik bracht haar overal naar toe. Ik maakte elke cent wat ik maar had op aan me moeder, want ze verdiende het! Ik wou niet meer naast me moeder huilen, ik wou dat ze me alleen gelukkig zag, maar elke avond deed ik mijn masker af en huilde ik zo hard als ik kon onder de douch. Daar was het fijnste plek van me leven, ik deed het water aan en huilde en huilde zo veel als ik kon. Naast mijn moeder was ik het gelukkigste meisje op de wereld. En toen was het tijd, tijd om afscheid te nemen niet voor altijd, want ze heeft een speciaal plekje in mijn hart. We gingen naar de ziekenhuis. Ik zag dat ze helemaal uitgeput was, ze leek totaal niet meer om mijn moeder, ze had geen haar meer zo was heel erg bleek en ze was zo mager als een lat. Ik zag aan der dat ze deze wereld niet meer aankon, ik zag aan der dat ze naar boven wou naar de paradijs..
En toen was het zo ver ik stond voor mijn moeders begrafenis, het was vol met huilende familie leden en vrienden. Ik kon huilen niet voor me moeder, maar voor deze mensen die hier nu deden alsof ze het erg vonden alsof ze er kapot van waren. Geen een van de deze mensen waren langs gekomen toen mijn moeder leefde, toen mijn moeder nog naast me was!
Ik keek alleen naar het graf, ik negeerde elk persoon die tegen me praatte. Totdat iemand me een knuffel geefde, mijn vader die mij een knuffel gaf, maar niet eens een keer langs kwam toen zijn ex-vrouw ziek was. Het leek alsof ik verlamd was ik dieuwde hem niet weg, ik knuffelde hem niet terug, ik liet hem mij knuffelen. Ik hoorde hem zacht in mijn oor fluisteren :" wees maar gerust , je kan bij mij wonen". Het leek alsof elk orgaan in me, uit me lichaam kon springen. Het leek alsof ik gek werd , hij zei geen eens gecondoleerd, hij zei niks over mijn moeder. Ik dieuwde hem weg en zei: " ik hoef niks met mensen te maken hebben, die mijn moeders leven een hel hebben gemaakt". Hij keek me aan, en liep weg. Daar stond ik dan weer alleen, maar nu echt alleen. Ik wist dat ik nu niemand meer had die echt van me hield, die echt om gaf..
Ik was thuis helemaal alleen, ik wou niet meer aan de toekomst denken. Ik wist niet met wie of waar ik nu verder moest gaan leven maar dat maakte mij niet uit. Ik voelde me leeg van binnen, ik voelde me alleen..
Ik zocht afleiding en pakte mijn telefoon, er kwamen biljarden apps binnen van mijn zogenaamde vriendinnen. Ik reageerde op niemand, maar las ze wel allemaal op. Van de meeste mensen die mij hadden geappt had niet eens in mijn contacten staan. De meeste waren lange teksten en sommigen waren maar een woord "gecondoleerd". Ik las alles snel voor bij, tot dat ik bij die ene app kwam. Het was zo een bijzonder berichtje, een berichtje waar ik der rillingen van kreeg. Bericht 0612345678 : " Als ik de woorden kende die je zouden troosten, zou ik ze je schrijven. Ik weet ze niet, dit verdriet is té groot. Je mag best kwaad en verdrietig zijn, op ons ! Wij waren niet bij je, we hoorde je te steunen juist op dat moment.. Maar ik durfde niet. Ik heb het zelfde mee gemaakt, ik was te bang om mijn herinneringen weer naar boven te brengen en te gaan huilen als een klein kind om mijn moeder.. Wist je wat helemaal gek is, dat jij niet eens weet wie ik ben hahah. Maar ik ken jou beter dan die vriendinnen van jou, dat weet ik zeker.. Gecondoleerd en veel sterkte, sorry dat ik je geen echte steun kon bieden.. Groeten, Alex ". Er dwaalde vragen door me hoofd, "hoe wist hij dat ik al dat tijd alleen was"," hoe wist hij wie ik was", "wie is hij" , "hoe kent hij mij".. Op een speciale manier, raakte dit berichtje mij, het leek alsof ik hem juist kende en alsof ik hem nu al kon vertrouwen. Eerste wat ik deed was zijn nummer opslaan, om zijn foto te kunnen zien op WhatsApp. Op dat moment deed natuurlijk mijn wifi het traag, ik ging staan op mijn bed en probeerde door te zwaaien met mijn telefoon beter bereik te krijgen. En toen zag ik zijn foto, zijn oceaan blauwe ogen, zijn perfecte haar zijn lach waardoor ik een glim lach op mijn gezicht kreeg. Hij was perfect, hij was interessant genoeg om hem speciaal terug te appen. Ik typte en haalde het weer weg, ik had geen een idee wat ik moest zeggen. Ik zat nog steeds te typen, en het weg te halen, tot dat hij online kwam! Ik haalde alles weg wat ik had getypt en ging gelijk uit whatsapp. Ik was zo bang dat hij me zag typen, ik kreeg kleverige handen en me hart begon te sneller te kloppen. Daarna dacht ik Amanda doe normaal, hij gaat je de liefde niet geven wat ik nu mis. Ik besloot hem niet meer terug te appen, ik ging liggen en viel in slaap. Ik werd ander half uur later wakker door een nachtmerrie. Ik bleef naar mijn plafon staren, tot dat de deurbel ging. Ik hoorde de bel maar deed alsof ik niks hoorde, mijn moeder was er toch niet meer dus ze kwamen voor niks. Maar die gene bleef maar aan bellen, en stopte niet 1 seconde. Ik werd geïrriteerd, en liep met harde voetstappen op de trap naar beneden. Elke voetstap dat ik neer zette, kreeg ik bonzende hoofdpijn. Het leek wel eeuwen totdat ik bij de deur was, ik deed de deur wijd open en wou met een harde stem beginnen met gillen, omdat hij zo lang op de bel drukte. Maar toen ik hem zag, bleef ik stil staan en keek ik hem in zijn ogen, ik kon het niet geloven. Ik maakte met mijn mond bewegingen, maar er kwam geen een woord uit. Hij had iets achter zijn rug. Hij haalde het naar voren, het warren knal rode rozen. Hij keek me aan, en ik smolt in zijn oceaan bloed mooie blauwe ogen. Hij zetten zijn hand op mijn schouder, dat gevoel dat ik op dat moment kreeg was zo apart. Het gevoel dat ik miste, het gevoel dat me goed maakt. Ik keek naar zijn hand op mijn schouder en keek hem weer aan. " Alex wie ben jij?" Zei ik heel zachtjes. Alex glimlachte , en zei met de mooiste stem die ik ooit had gehoord " ik ben de gene die eigenlijk altijd al bij je hoort te zijn, de gene die je hoort te steunen in zulke moeilijke tijden". Ik snapte er niks van, hoe moest hij bij me zijn , mijn vriendinnen hoorde juist mij te steunen hij niet! Alex keek me vragend aan en hield zijn hand weg van mijn schouder, ik vond het zo jammer dat dat gevoel verdween dat vertrouwde gevoel. " ga je me in de kou buiten laten staan" zei Alex vragend. Ik schrok dat ik hem niet naar binnen had gevraagd, en maakte snel een gebaar met me hand dat hij naar binnen moest komen. Hij gaf de rozen aan mij, " heel erg bedankt Alex" zei ik verlegen. Ik vroeg of hij drinken wou en hij knikte. Ik zette is de rozen in een vaas en nam twee glazen cola mee voor ons twee. Ik stak zijn glas aan, hij pakte hem aan, zijn hand kwam tegen die van mij aan en daar was weer dat ene gevoel, dat ene gevoel dat ik niet kwijt wil raken. "Ik snap er niks van, wie je bent hoe jij mij kent en zo kan ik nog wel heel lang door gaan..". Alex keek me weer zo verlijdend aan , dat ik hem diep in zijn ogen keek en zonder te merken begon te blozen. Alex lachte zachtjes, en zei dat hij me alles zou vertellen maar dat we het nu over mij zouden hebben. Ik begon erger te blozen, en kreeg rare gevoel in mijn buik. " Hoezo zit je zo ver, ben ik een onbekende ? " zei Alex lachend. "Nee haha.. Uhm ik bedoel ja! Ik weet alleen je naam..". Ik zag dat Alex steeds dichterbijer kwam en op het eind we been tegen been zaten. Ik voelde zijn been tegen mijn been en het voelde zo goed. Ik schrok toen ik naar mijn broek keek en zag dat ik nog mijn pyjama aan had. " Sorry ik was het helemaal vergeten, ik moet me om kleden". " Nee , zo ben je mooi genoeg" zei Alex blozend. Ik kreeg het zo warm, ik voelde mijn wangen rood worden. Ik giechelde zachtjes, en stond op. " ik kleed me toch liever om, ik kom zo weer bij je" Alex knikte lief naar me, ik liep naar boven. Maar er kwamen weer duizenden vragen door me heen, "Wat ben ik aan het doen!!?" Ik snapte niet wat ik aan het doen deed. Ik liet zomaar een onbekende jongen binnen in mijn huis en die met me flirt en me heel goed kent en mijn nummer heeft terwijl ik amper weet wie hij is ? En dit allemaal terwijl vandaag mijn ergste dag van mijn leven hoort te zijn. Ik schrok van mezelf zelf. Ik liep naar mijn kast en toch pakte ik mijn mooiste en strakste kleren. Ik pakte een strakke skinny broek en een te klein hemdje , waarin mooi me vorm werd gezien. Door school had ik heel veel zelfvertrouwen gekregen, ik was in middels het mooiste meisje van school gekozen. Daar was ik en mijn moeder altijd heel erg trots op, maar nu voelde ik me toch onzeker . Ik deed dus expres me push up bh aan, ik snapte niet waarom, maar ik deed het. Ik deed me haar los, en liep terug naar beneden. Ik voelde dat Alex's ogen gericht op mij was, en dat gaf me een goed gevoel. Ik keek in zijn oceaan blauwe ogen, waar ik in verdronk en kwam expres dicht tegen hem aan zitten. Het voelde alsof ik hem nu op dit moment nodig had, in al deze dingen die ik had mee gemaakt lied hij me alles vergeten. Ik keek naar zijn lippen, ik wou ze opeens op die van mij hebben. Ik wou dat Alex van mij was, ik wou alleen hem en niks anders. Het was stil, en ik voelde alsof ik het moest doen. Ik was gericht op zijn lippen, en hij op die van mij. Ik leunde langzaam naar voren, en opeens zaten mijn lippen op die van hem. Het voelde net als vuurwerk het was geweldig. Ik voelde zijn hand over mijn holle rug gaan, en het voelde te goed. Hij tilde me voorzichtig op, en ik lande op zijn schoot met mijn rechter been bij zijn linker arm en mijn linker been bij zijn rechter arm en hij wreef over mijn benen. We begonnen hevig te tongen, het was het lekkerste gevoel dat ik ooit had gekregen. Hij zette zijn hand bij mijn kont en duwden me tegen zich aan, het was zo lekker. Elk gevoel dat Alex me gaf was zo speciaal, maar toen stopte hij. Hij keek me aan, en ik kon we huilen. Hoezo stopte hij , kon ik niet goed genoeg tongen?. "Sorry maar ik kan je dit niet aan doen, je doet dit nu allemaal omdat je vol zit met pijn en je probeert alles te vergeten met dit..". Er viel een dodelijke stilte. Ik ging rustig van zijn schoot af, en ik wist dat hij gelijk had ik wist
het. Ik schaamde me zo erg, ik kon wel huilen. " Het is beter als ik nu ga" zei Alex zachtjes. "Bedankt voor de rozen" zei ik zonder hem aan te kijken. "Geen dank amanda..". Alex verliet zachtjes het huis, en ik begon huilen tot er geen traan meer overbleef. Ik schaamde me dood, ik snapte niet waarom ik dit heb gedaan..
