You And I (Sandro Marcos -COMPLETED)

Untitled

It's been years since I left Philippines and him. But here I am. Coming back. Why will I  cameback after what happened?

Flashback...

"Love, you'll be back right? After your study abroad? " he asked. I gave him a smile and nodded.

In few days aalis na ako. Mahirap itong gagawin kong desisyon. But he supports me. My dreams.

"ofcourse,love.i will just achieved my dream. Hihintayin mo naman ako 'di ba?" tanong ko na puno ng lungkot.

"i will always wait until you came back. I promise you" sagot nya at ngumiti bago hinawakan ang kamay ko at hinalikan yon.

I felt relieved. Alam kong may babalikan ako. Alam kong kahit anong mangyari,may Sandro na naghihintay sakin. At yun ang panghahawakan ko.

Flashback end

Agad akong nabuntong hininga sa mga ala-alang pumasok sa isipan ko. At napangiti ng mapait.

"hindi mo nga ako nahintay e. Napakadaya" sambit ko at agad dumiretso sa paglalakad.
Nang makalabas ng airport ay agad kong nakita ang mga kaibigan ko at ang Manager ko noon hawak hawak ang card na may pangalan ko.

Agad akong lumapit sakanila at napangiti naman sila at niyakap ako

"Be!O my god namiss ka namin! Buti naman umuwi kana" sabi ni Acie sa akin at niyakap ako.

Niyakap ko din sya pabalik. God I miss them so much. I couldn't contain how happy I am to be with them after years of being away from them.

"namiss ko din kayo. Shai, ate Kim! "tawag ko sa isa kopang bestfriend at sa manager ko.
Agad ko silang niyakap matapos noon.

"How are you? Ang dami na ng nangyari simula umalis ka. Namiss ka namin" sabi ni ate kim habang hawak hawak ang balikat ko. I see how much she tried na alisin ang pag iyak pero agad tumulo ang luha.

Agad akong napangiti. "it's not time to cry. Com'on ate. Kauuwi kolang oh but I made you cry already. Let's eat muna tara"
Pag-aya ko sakanila at agad lumabas ng airport dala ang maleta ko.

Paglabas ko ng airport ramdam ko agad ang hangin. Parang bumalik sa akin lahat. Tanong, sakit, at pangungulila.

It's been years but I know I'm still not get over him. The memories and everything. While him, he looks so happy. I'm happy that he is. Even I'm not the reason of his happiness anymore.

Pinalis ko ang luha na namumuo sa mga mata ko. Ayokong makita nila na nasasaktan pa din ako. Atleast, I can be strong Infront of them even I'm so broke.

Nang makalabas ay nakita ko sa billboard ang itsura ng taong sinusubukan kong kalimutan at alisin sa buhay ko. Kasi ganon ang ginawa niya.

Ibinaling ko ang tingin sa mga kaibigan ko na humihila ng mga bagahe ko patungo sa sasakyan.

"hop in ililibre mo kami ng malala. Since Ang dami daming hindi m naattendan na ceremonies at hindi pagsipot. Hmpp! Nakakatampo kana! " pagdadabog ni Shai.

Tipid akong ngumiti at agad pumasok sa sasakyan puro sila kwento at tawanan na agad kong sinalihan. Hindi sila nag open up ng kwentong tungkol sakaniya. Alam nilang iniiwasan ko padin ungkatin yon.

"okay ka naman na, be. Hindi ba? " tanong sa akin ni Acie. Agad namang napatingin sa akin si ate Kim at Shai.

"of course, I am. Bakit naman hindi? Don't mind me. I already get over him" Saad kopa at pilit ipinakita sa kanila na totoo ang sinasabi ko.

"maybe you can lie to others but not from us, beh. We've known each other simula noon and alam namin na andyan pa sya. Na sya padin" napatungo ako sa sinabi ni Shai dahil iyon naman ang totoo.

"hayaan niyo, I can get over him. Masakit palang talaga. Pero malapit na" tinanguhan nila Ang sinabi ko at niyakap ako.

I feel at peace. They really know me and how to comfort me.

How could I forget the person who I love for more than 2 years? It's hard. That even I hide my true feelings... It still couldn't.

He was my first boyfriend, my first kiss, first at everything. But I never thought he'd be my first heartbreak too.

Bakit kasi nangyari 'yon? Nakaya naman namin before pero talagang nagbago.

Pero kahit anong sakit, siya padin.

How I wish I can forget that there's Sev Kaizer who came to my life.