Ik hoor geschreeuw.
Vaag geschreeuw.
En hard lawaai.
Net in het nieuwe huis , en het is weer raak.
Ik zit in een kamer met kartonnen dozen.
Mijn slaapkamer.
Het geschreeuw word harder.
Ze maken ruzie. Om mij.
Niemand wilt zo'n dochter als mij.
Ik ga misschien naar een tehuis.
Nou mijn vader wil dat.
Mijn moeder niet , nou dan heb je het al.
Ineens hoor ik een knal.
Er komen stemmen in m'n hoofd.
Ik grijp naar mijn hoofd en sluit me ogen.
Ik probeerde mezelf kalm te houden.
Maar dat was ook geen succes , niks is bij mij een succes.
Ik rende naar mijn nachtkastje.
En zocht wat scherps.
Mijn moeder heeft alles wat iets met 'scherp' te maken heeft uit mijn kamer gehaald.
Ze had me waarschijnlijk door.
Maar toch bleef ik driftig door zoeken.
De stemmen in mijn hoofd werden luider.
Ik zag een nagelschaartje.
Goed genoeg.
Ik zette druk met het schaartje op mijn pols.
Ik twijfelde , het ging net zo goed met me.
Ik was al 6 weken gestopt.
Toch deed ik het.
Niet 1. Niet 2. Niet 5. Maar 10.
Komop , nog 1 herhaalde ik mezelf telkens.
Uiteindelijk was mijn hele pols onder de krassen.
Het bloed druppelde op de grond.
Er gleed intussen ook een traan over mijn wang.
Ik liep naar de badkamer en deed mijn pols onder ijskoud water.
Ik staarde naar mezelf.
"Ik ben niemand waard". Fluisterde ik.
