Arian (Short Story)

Arian

"WALA KANG KUWENTANG ANAK! WALA KANG GINAWA KUNG HINDI PURO KAGAGUHAN! SANA HINDI KA NA LANG NABUHAY NOON!" Isang malutong na sampal ang natanggap ko, matapos ang mga salitang wumasak sa buong pagkatao ko. Nagsipatakan na naman ang mga luha ko, at kasabay noon ang pagtakbo ko palabas ng bahay.

Hindi ko alam na makakaya ko pang mabuhay pagkatapos ng mga nangyari. Puta, nakakagago lang talaga ang buhay. Every now and then, after that fucking incident, wala na akong ibang hiniling kung hindi mawala. Ayoko na, nakakapagod na. At wala na rin namang rason pa para lumaban.

"Lance, ayoko na. Napapagod na 'ko e, nakakapagod ng umiyak....nakakapagod ng masaktan. Please take all the pain away, please take away the fucking pain! I can't handle it anymore... Lance, sirang sira na 'ko, ayoko na. Please...just let me...let me go." Niyakap lang ako ni Lance. Isang yakap lang, feeling ko gumaan na lahat ng dala-dala ko. Feeling ko, makakaya ko na ulit. Feeling ko, malalagpasan ko rin lahat ng 'to, kasi andiyan siya sa tabi ko.

"Yani, andito lang ako. Hinding hindi kita iiwan, okay? And don't you fucking dare tell me to let you go, because I fucking won't! Do you understand that? Enough with the cuts, please. Don't....just don't. Hindi ko kayang makita kang ganito, ayokong makita kang ganito. I can't lose you too. Yani, hindi ako papayag. Hindi ako papayag na pati ikaw mawala sakin. I can't afford to lose someone again, please. If you'd let me, I'd take all the pain away. But please... Don't do this to me. I love you." Ang sarap lang pakinggan at malaman mula sa kanya na may nagmamahal pa pala sakin, na may taong ayaw akong mawala. Pero yung naturingang kadugo ko, wala, ayaw ng mabuhay pa 'ko.

"I wish it was that easy... I wish the pain could just vanish, pero wala e, andito pa rin. And fuck, ang sakit sakit pa din dito....dito Lance, dito!" Habang binabanggit ko ang nararamdaman ko, hindi ko mapigilang mapahawak sa may puso ko. Bakit ganito kasakit?

Niyakap niya 'ko buong magdamag, at hindi ko namalayan, nakatulog na pala ako. Nagmadali akong tumayo at nag-ayos ng sarili ko, may klase pa nga pala ako. Naligo ako at nagsuot ng damit, jeans at shirt lang, tapos naglagay na rin ako ng jacket.

Pinagmasdan ko lang ang natutulog na si Lance. Bakit ba...bakit ba ang gaan gaan ng loob ko sa lalaking 'to? Bakit ba...bakit ba pinipigilan niya 'ko? Hindi ko namalayang ang tagal ko na palang nakatitig sa kanya, dahil nakatayo na siya, andito na sa harap ko.

"Yani, where are you going? Are you....are you gonna leave me...too?" I was planted on where I was standing, hindi ako makagalaw! Sobrang lapit namin...sobrang higpit ng yakap niya. Oh fuck, bahala na!

I grabbed his nape and plunged in his lips. Nabigla siguro siya, he's not responding! Fuck, this is wrong. This is so wrong! Binitawan ko agad siya at kitang kita ko pa rin ang gulat sa mga mata niya. Oh fuck, maling mali! What the hell, anong ginagawa ko?! Shit, shit, shit!

"Fuck. Sorry, Lance. S-sorry. I, uhmm, I... I di--" Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko kasi siya na mismo ang humalik sakin. Oh shit, itulak mo siya Arian! PUSH HIM! WAKE THE FUCK UP! Shit, nanghihina ako. I just deepened the kiss. How can it feel so right when it's all fucking wrong?

"Baby, I love you. Don't leave me, okay? I love you, baby, I love you." I can feel his breathe on my neck. Ang higpit ng yakap niya, kaya niyakap ko na lang din siya pabalik.

"Lance, listen to me. I won't leave you, okay? I won't. I love you, too, baby." I can feel him smile, oh god, how I loved it when he smile.

"Yani, hindi matutuwa si Lance kapag nakita ka niyang ganyan." I raised my head and looked at the one who called me. Akala ko....

"Don't call me that. Siya lang ang may karapatang tawagin ako ng ganyan." I can see na nakakunot na ngayon ang noo niya.

"Pero yun ang nick name mo diba? Anong gust--" I wiped my tears, and stood up.

"Arian ang pangalan ko. Arian. Call me Arian. Siya lang ang may karapatang tawagin akong Yani. Siya lang." Hindi ko namalayang umiiyak na naman pala ako.

Naramdaman ko na lang na yakap yakap niya na pala ako. How I would do anything, makasama lang ulit siya. I miss him. I miss him so much that it fucking hurts!

"Arian, tahan na. Please, stop crying." Pahigpit ng pahigpit ang yakap niya sakin, habang patuloy pa ring hinahaplos ang buhok ko.

"James, ang sakit kasi. Ang sakit sakit lang. Kailan ba titigil 'to? Putang ina naman, buong buhay na lang ba 'kong masasaktan? Ito ba yung nakatadhana talaga sakin? E putang ina naman palang tadhana 'yan!" Patuloy lang ako sa pag-iyak, habang cino-comfort ako ni James.

"Mawawala din lahat 'yan. Just...just hold on tight, okay?" Tumango ako at niyakap na lang din siya.

Hindi ko na namalayan kung gaano kami katagal magkayakap ni James. Basta ang alam ko lang, hinatid na niya ako sa may bahay. Nag-insist pa siya na pumasok, and I just shrugged him off and told him na I can handle it from here. Wala na siyang nagawa kaya umalis na lang din siya.

Naligo ako at nagpalit ng pantulog. At heto ako ngayon, nakatulala sa ceiling, pilit inaalala na naman ang nakaraan.

"Lance, bakit mo 'ko iniwan? Akala ko ba...Akala ko ayaw mo 'kong umalis? Hindi naman ako umalis a, pero bakit ikaw.... Fuck this, bakit iniwan mo 'ko? Natatakot kang maiwan, kaya ako ang iniwan mo, ganon? Tangina naman, Lance! Akala ko ba tatanggalin mo yung sakit? Tangina ano 'to! Mas masakit pa 'tong ginawa mo Lance e, mas masakit." Humagulgol na naman ako, wala e, yun na lang ang kaya kong gawin.

"Ayoko na. I can't fucking handle this pain anymore. I'm sorry, Lance, pero hindi ko na kaya. I'm sorry...baby, I love you. I'm sorry."

I can feel the sharpness of the blade cut right through me. Why can't I feel any pain? I guess I'm this numb. I can feel the amount of blood that's oozing from my wrist, and then it was all pitch black.