Alarmın çalmasıyla uyandım ve yataktan kalktım rutin işlemlerimi hallettim nedense bugün yorgun hissediyordum aşağı inip annemlere " günaydın" dedim ve annem şaşkın gözlerle bana bakmaya başladı " kızım sen iyimisin iki gündür kendin kalkıyorsun" dedi ve bende" bilmem" deyip geçiştirdim kimseyle uğraşamazdım bugün kimseyle hemen kahvaltımı yapıp çıktım okula doğru giderken birinin elini omzumda hissettim nehirdi bende ona baktım oda bana " günaydın" dedi çok neşeliydi " günaydın" dedim yorgun sesimle
" nasılsın" " iyiyim ve yorgun sen" dedim "bende iyiyim iştede sen iyi değilsin sanki anlatabilirsin istersen dinlerim" dedi ve ben konuşmak istemiyordum " yok ya sadece gece geç yattım ondandır" deyip geçiştirdim " peki ama ihtiyacın olursa burdayım" dedi bende gülümsedim bana böyle söylemişti ama onunda benim gibi hissettiğini biliyordum o da her an ölüm onu kucaklayacakmış gibi hissediyor ve biliyorumki şuan beni anlayabiliyor içimi okuyabiliyor ama okuldada çok sessiz olduğu için kimse onun içinde yaşadıklarını bilmiyor ikimizde cebelleşiyoruz böyle neredeyse okula varmak üzereydik yol boyunca hiç konuşmadık ikimizde etrafa baktık nehir bir anda elini cebine atıp bana yüzük verdi aynısı pandada vardı ve bana ;
-''al ikimize aynı yüzükten yaptım''dedi
Şaşırdım elinden yüzüğü alıp dalga geçtim ''biz evlimiyiz salak '' dedim bana bi süre altları mosmor olan kısık gözlerle bakıp
-''istemiyorsan ver'' dedi bende
-''hayır beğendim '' kafasını yola çevirdi ve
-''okula gitmek istemiyorum'' dedi bende
-''bende istemiyorum ya'' dedim
-''okulu asmak istermisin'' dedi
-''evet''
-''telefonunu ver Annemi arayacağım''
Annesini aradı ve okula geç kaldığımızı ve gidersek bizi öldüreceklerini söyledi annesi bağırmıştı telefonu kapattı ve
-''kanka gel yaylana yaylana gidelim okula almazlar zaten'' dedi
Güldüm ve ''tamam zaten gitmek istemiyorum '
Dedim bir ders girmedik okula bizi almamaları gerekiyordu ama bizdeki şans kimsede yoktu tabikide bizi okula aldılar ve nehir küfür etti
Koşarak sınıflara gittik bana
-''teneffüste gel ''dedi
Ben başımı salladım nehir çok fazla gülmez ama güldüğü zaman gerçekten herkesi mutlu edebiliyor onada hak vermek lazım kötü şeyler yaşadı derse girdim yerime geçtim.
30 dk sonra
Zil çaldı nehiri görmeye gittim sınıfına baktım herzamanki sınıfın en köşesindeki sessiz yerinde oturup kitap okuyordu kafası ne kadar karışıksa geleceğimi bile unutmuştu
-''NEHİR!!'' Diye bağırdım bi anda
Kafasını kaldırıp bana
-''geldin mi?'' dedi
Kafa salladım ve elimle gel işareti yaptım
Kalktı ve sınıftaki o kadar gürültüye ,bağırmaya ve koşturmaya rağmen gözlerini benden ayırmayarak bana doğru geldi ve -''hadi gidelim burası aşırı iğrenç'' dedi nehir nedense insanlardan nefret ediyor ama tek en yakın arkadaşı benim samimiyiz bazen o kadar çok eğleniyoruzki gülmekten ağlıyoruz
Ama nehir sürekli etrafındaki insanlardan bıkmıştı hayatı sevmiyordu hiç bir zaman hayatı coşkulu olmamıştı karanlıktı bazı yönlerimiz benziyordu ama o benden daha ağır başlı ve sakindi çok hızlı sinirlenirdi ama bana karşı hiç sinirini göstermemişti bana karşı komikti bu huyunu seviyordum hayatımızdan o kadar çok insan geldi geçti ve bizi bıraktılar ama biz birbirimizi hiç bırakmadık umarım bırakmayız okuldan sonra eve beraber gidiyorduk ve nehir bana
-''eve gitmek istemiyorum gezelim mi?'' Dedi bende
-''olur bize gel işlerimi halledeyim çıkalım '' dedim ve hemen kabul etti normalde çok inatçı neden eve gitmek istemiyordu bilmiyorum eve gitti hazırlanıp bize geldi ve yatağıma oturdu bana
-''evde daha fazla kalırsam bileklerimi kesecektim '' dedi şok oldum aslında nehir hep böyleydi kendine zarar veriyordu benden başka arkadaşıda varsa onu böyle şeylerden vazgeçirmeye çalışıyorduk ben ona sinirli bir şekilde
-''SAÇMALAMA!'' Dedim
Bana bi süre kısık morarık gözleriyle baktı ve kafasını geri aşağıya çevirdi ona bi süre sinirli gözlerle baktım ve içeri gittim işlerimi hallettim ve hazırlandım yanına gittim
-''hazırım çıkalım'' dedim
Kafasını kaldırıp beni süzdü hafif gülümsedi neredeyse belli olmayacaktı bile
-''tamam'' dedi ve ayakkabılarını giymeye gitti ayakkabılarını çok kolay bi şekilde giyiyor ve 5 10 dakika benim ayakkabımı giymemi bekliyor bana gülüyor bazen bazende söyleniyor ben ne yapabilirim ayakkabım zor giyiliyor ya bütün gün gezdik ve eve giderken birbirimize sürekli kafamızı çeviriyoruz bakıyoruz çeviriyoruz bakıyoruz ve birbirimize ''git artık'' demeden kimse gitmiyor ve sadece bi kaç gündür konuşmamıza rağmen çok iyi tanımıştım onu artık hayatımda en güzel yere sahipti eve geldiğimde telefonu açtım ve birsürü mesaj vardı.
Karanlığım:selam bebeğim.
Karanlığım:bugün çok güzel gülüyordun.
Karanlığım: sanırım arkadaşınla baya eğleniyorsun.
Karanlığım: evde değilmisin.
Karanlığım:mesajlara bakmıyorsun.
Karanlığım:geldiğinde bakarsın artık.
Karanlığım:seni seviyorum güzelim.
Karanlığım: görüşürüz.✨❤️
Azra:geldim evet evde değildim.
Azra:valla yoruldum ya.
(Görüldü)
Karanlığım yazıyor...
Karanlığım: anladım güzelim.
Karanlığım:kendini fazla yorma ama.
Azra:yok ya eğleniyorsam önemi yok.
Karanlığım: öyle olsun bakalım.
Azra:benim gitmem gerek sonra konuşuruz.
Karanlığım:tamam bebeğim görüşürüz.
Azra:görüşürüz.
Telefonu bırakıp aşağı indim ve annemlere baktım abim oturuyordu annemde yemek hazırlıyordu bende anneme yardım ettim hazırladık sofrayı sonra yemek yiyip kaldırdık
Bende içeri geçip oturdum televizyon izledim bi kaç saat geçti sonra yatmaya gittim ve uykuya dalmam zor olmamıştı.
EVETTTT ARKADAŞLAR NASIL AMAAA VALLA KUSURA BAKMAYIN CİDDEN KENDİME AYIRCAK ZAMAN YOK VE BUNUN YARISINI NEHİR YAZDI BENDE BİRAZINI O YÜZDEN HAFTAYA SINAVLARIM VAR VE BÖLÜM YİNE GEÇ GELEBİLİR HEPİNİZİ ÖPTÜM CANLARIM❤️❤️🤪
