Marahan kung sinusuklay ang buhok habang pinagmamasdan ang sarili sa salamin. I have shiny, black, silky hair. Kitang kita ito sa salaming nasa harap ko. I wore a robe as I walked until I reached my bathroom. I carefully released my robe and stepped into the bathub. It'd already bubbled up. Marahan akong humiga kasabay ng pagpikit mata. 'Stressful day' bulong ng utak ko. Akala ko pag tapos naming ikasal okay na ang lahat at ready na kaming bumuo ng pamilya. Pero nawala naman sa'kin ang isa sa importanteng tao sa buhay ko. I tightly clenched my eyes and wiped away the tears that were still streaming from my eyes while recalling everything.
" I'm engaged to Claude Ramirez, Mom! I can't believe it." Tuwang tuwang sabi ko. Although she doesn't speak to me, her eyes are beaming.
"I know it's too soon to get married, but mom, ever since, I've been in love with Claude. Mahinang saad ko.
"I know sweety, i know you do. But i've gut feeling na hindi siya ang lakaking para sayo. Pero nevermind when is you're wedding? Planado na ba?" I can feel it hindi niya gusto si Claude para sa'ken. Pero kita kong masaya siya. Hindi ko nalang inisip ang unang sinabi niya. I smiled sweetly to her.
"Next month mom, it's already next month so you and dad better be ready." Tumayo ako at marahang inikot ang katawan habang tumitili.
I'm just 23 Pero gusto ko na talagang ikasal kay Claude i love him so much. Natigil ako sa pagikot at tili nang magsalita si Mommy.
"Next month? Are you kidding me janella?" Hindi makapaniwala si mommy. I know it's too fast, but ready nako. Napahilot si Mommy ng sentido.
"Fine if that's what you want." Sabi niya. Niyakap ko siya agad at maraming beses na nagpasalamat. Napakalas ako ng yakap ng marinig ko ang pag ubo niya at pagtaas baba ng balikat niya.
"Mom are you okay?" Nagaalalang sabi ko. Ngumiti lang siya sa'kin at tumagon lang siya ng tango.
Pero sana, sana hindi ako naniwalang okay lang siya. Sana hindi ako naniwala sa mga ngiti niya na para bang okay lang siya. It hurts, it's supposed to be my special day but what happened? Iniwan niya ko, iniwan niya kami. Nung araw ng kasal ko, ay iniwan ako ng isa sa importanteng tao sa buhay ko. My mom...
Mahigpit ang hawak ko sa kaniya habang lumuluha. Nasa receiption na kami, papalapit sa siya sa'ken ng makita kong unti unti siya bumagsak.
"Mom!!" Gumuho ang mundo ng makita ko siyang namumutlang bumagsak sa lupa. Nagulantang ako ng makitang sumuka siya ng dugo. Nakitang kong nagkagulo ang mga taong dumalo sa kasal ko. Pumalibot sila kay mommy at nag aalalang tinatanong kung anong nangyayare.
Dali dali akong lumapit at hinawi ag mga taong nakaharang sa daan ko. Even Claude na sasalubungin ako ay hinawi ko din. Nakita kong nasa bisig ni Daddy si Mommy. Napaluhod ako tears started flowing into my eyes.
"Mommy? m-mommy what's going on?" nabasag ang tinig ko. She smiled at me. And mouthed 'I'm okay' But this time hindi ako naniwala. Nilingon ko si Daddy i can see it, he knows what happening.
Narinig ko nalang ang maingay na ambulansya na siguradong patungo dito.
"Come on mommy! hang on, malapit na tayo sa hospital." Mahigpit ang pag kakagawak ko sa kamay niya ang habang mabilis na umaandar ang sasakyan. I'm still wearing my gown.
pagkarating namin sa hospital agad na dumalo ang nurse at mga doctor. Nanghihina akong umupo, I stared to my Dad questioning what's happening. Yumuko siya at hindi alam ang sasabihin. But he start talking.
"Your Mom loves you so much and you know that. Ang daming niyang ayaw sa mga plano mo pero hindi ka niya pinigilan dahil nakikita niyang masaya ka naman." he wiped his teary eyes. Hindi ko alam pero hindi iyon ang gusto kong malaman. I close my eyes tightly and irritatedly opened it.
"Dad, what's going on?! B-bakit bigla nalang nag collapse si mommy and a-and..."Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko, napahagulgol ako. I can feel it may sakit si mommy at hindi ko manlang nalaman agad. Masiyado kung nilibang ang sarili sa kasal namin ni claude. Dad patted my head softly, napatingin ako sa kaniya his crying too.
"She has a lung cancer and the doctor said she was only have 7 months to live." mahinang sabi ni daddy his in pain too. I hug him and ask something i need to know.
"D-daddy, When was the last time that doctor said that?" This time wala ng ingay na lumalabas sa bibig ko. Pero ang mga mata ko tila gripong umaagos ang luha. My heart ached because of pain i am feeling right now.
"8 Months ago." My world stop. My body became numb, I stared at nothing after hearing that.
"She's happy, very happy that she made it." Kasabay ng pag bigkas niya ay pagtunog ng makinang nag mumula kung nasan si Mommy.
"N-no no no! Mommy no!" Napatayo ako mabilis na lumapit sa Doctor na papalapit sa'min. His Expression is saying sorry.
"I'm sorry but the patient didn't make it." tila bombang sumabog sa aking narinig.
Mommy... I don't know what plan you want for me. But please guide me in this journey, 'cause last life is really full of surpises.
