Tak Będzie Lepiej.. {TodoDeku}

I

Izuku POV

Wstałem sobie o 07:00, dzień jak co dzień, ale jednak nie do końca. Kiedy kończyłem się czesać zauważyłem, że za chwilę ósma. Pobiegłem do kuchni jak poparzony. Mama zrobiła ryż na śniadanie. Zjadłem go w pośpiechu, ubrałem buty i kurtkę, po czym wyszedłem z domu i pobiegłem do szkoły, jako iż zaczynał się 2 rok.

- Papa mamo! - pomachałem mamie i pobiegłem na rozpoczęcie roku
- Powodzenia Izuku, papa! - mama mi odmachala i zamknęła za mną drzwi.

                                • • •

Kiedy dotarłem przed bramę szkoły moje oczy się zaświeciły. Byłem szczęśliwy jak nigdy.
- Witaj moja kochana szkółko! - powiedziałem uradowany
Jedyna rzecz, która trochę mnie smuciła to to, że znowu będę musiał  znosić wszelkie obelgi i kpiny ze strony Katsusia.. ech.. i tak zawsze będzie moim przyjacielem. Od dzieciaka podziwiałem Katsusia i łaziłem za nim krok w krok. Przekroczyłem próg szkoły i powędrowałem do sali gimnastycznej, w której za chwilę miało odbyć się rozpoczęcie roku. Czekała tam już cała klasa.

- Cześć Deku-kun! - podbiegła do mnie szczęśliwa Uraraka - gotowy na rozpoczęcie?
Jeszcze chyba nigdy nie widziałem jej tak rozpromienionej jak teraz.

- oczywiście, że gotowy! - uśmiechnąłem się drapiąc się po karku

Od razu po rozpoczęciu udaliśmy się na godzinę wychowawczą. Aizawa coś tam mówił, a ja wszystko notowałem. Kiedy lekcja się skończyła, byliśmy wolni.

- Oi, Deku! - podszedł do mnie Katsuś - daj to na chwilę - wyrwał mi zeszyt z notatkami
- co robisz Kacchan?
Wtedy mnie zamurowało. Katsuś po prostu wziął mój zeszyt, podpalił go, po czym rzucił go do tyłu, a zeszyt wpadł do jeziorka. Kiedy wychodził, powiedział mi jedną rzecz.
- Wiesz co? Mogłeś wtedy umrzeć, kiedy skoczyłeś z dachu w gimbazie. Byłoby lepiej..
Wyszedł. Zostałem sam w sali. Wyszedłem z niej ze spuszczoną głową i poszedłem uratować zeszyt.
Kiedy wróciłem do domu położyłem zeszyt na kaloryferze.

- cześć mamo - próbowałem udawać, że nic się nie stało
- cześć Izuku! Jak było?
- dobrze - zrobiłem fałszywy uśmiech, który wyglądał bardziej realistycznie niż myślałem, po czym poszedłem do siebie na górę.