Find your way

Hoofdstuk 2

Kyra's POV:

Ik kon het niet geloven, eindelijk ging het beginnen! Eindelijk zou ons leven echt beginnen. Weg van het leven hier waar ik me toch al nooit echt thuis heb gevoeld. Mijn moeder is overleden toen ik 3 was en met mijn vader heb ik niet echt een warme band, om het maar licht uit te drukken. Op school was ik nooit populair, veel vrienden had ik niet. Ik hoorde er niet bij, ik was anders dan de rest. Alles in mij riep dat ik niet op deze wereld hoorde. En op school was dat maar al te duidelijk. Gelukkig zijn er twee mensen in mijn leven die mij wel accepteren voor wie ik ben. Het zijn de twee belangrijkste mensen in mijn leven, mijn vriendje Jeremy en mijn beste vriendin Amy. Beide zijn net zoals ik. Anders dan de rest.

Het is kwart over 11. Over vijftien minuten zal Jeremy er zijn. Ik pak m'n laatste spullen in. Ze zeiden om niet teveel mee te nemen, want de reis zal al zwaar genoeg zijn. Maar ja, je zal toch wel iets mee moeten nemen. Niet dat ik heel veel dingen van waarde heb maar toch. Nadat ik alles heb ingepakt loop ik naar beneden. Daar zit mijn vader. Ik negeer hem en loop naar de keuken. Maar zo makkelijk kom ik er niet vanaf.

'Jij denkt toch niet dat ik je echt zomaar liet gaan, of wel soms?' vraagt hij op een koude toon. Hij kijkt me diep in m'n ogen aan. Zo diep dat de rillingen over m'n rug lopen. Meestal weet ik redelijk lang rustig te blijven, maar nu voel ik de angst weer in me op komen. 'Vader u weet dat ik moet gaan, ik heb geen keus.' 'Ik bepaal hier welke keus er is jij dom kind!' roept mijn vader nu boos. Ik deins achteruit, m'n ogen groot van angst. 'V-Vader, u k-kunt er niks aan v-veranderen' stamel ik bang. 'Ze zullen toch w-wel voor me k-komen' 'IK BEN HIER DE BAAS EN IK BEPAAL OF JE GAAT OF NIET. EN JIJ GAAT HELEMAAL NERGENS HEEN KLEIN MORMEL!' roept m'n vader boos. Dan voel ik een plat oppervlak tegen m'n gezicht aan knallen. Een steek van pijn schiet door me heen en ik moet op m'n tanden bijten om niet te gaan gillen. Met ogen vol angst kijk ik m'n vader aan die met een ijzeren spatel in zijn hand staat. Z'n gezicht klaar om een stap te ver te gaan. 'V-Vader...' probeer ik nog maar het heeft geen zin. Voor ik het weet slaat hij me opnieuw. Dit keer val ik op de grond en kreun ik van de pijn. Oh Jeremy, kom alsjeblieft snel.

Jeremy's POV:

Ik haastte me door het huis heen. Waarom begon ik toch altijd te laat aan alles. In sneltrein vaart greep ik de laatste spullen die ik nodig had en propte ze in m'n koffer. Ik sloeg het ding met een klap dicht, even vergetend dat de rest van het huis al slaapt. 'Kut!' mompel ik geïrriteerd als ik ook nog eens m'n telefoon laat vallen. Snel pak ik het ding van de grond en loop ik m'n kamer uit. Eenmaal beneden grijp ik m'n jas en autosleutels en ren de voordeur uit. Afscheid van m'n familie had ik begin die avond al gedaan. Nu moest ik opschieten. Ik moest op tijd bij Kyra zijn.

Kyra is mijn vriendin. Ze is de belangrijkste persoon in m'n leven. De enige die mij echt begrijpt. Op zo'n manier dat niemand anders dat doet. Net als ik, is ze anders dan de rest. En niemand begrijpt dat. De enige naast Kyra is haar beste vriendin en ook een goede vriendin van mij, Amy. Die ik trouwens ook nog op moet halen. Ik haast me naar Kyra's huis. Als ik daar aankom, zie ik waar ik al bang voor was. Ik hoor hoe Kyra haar vader tegen haar begint te schreeuwen en zie dan hoe hij haar naar de grond slaat.

Voordat ik echt door heb wat ik doe, ren ik het huis in, richting de keuken. Kyra's vader staat op het punt om haar nogmaals te slaan als ik hem met mijn magie stop. 'WAT?!' roept hij uit als hij zijn arm niet kan bewegen. Kyra kijkt voorzichtig op en haalt dan opgelucht adem. Mijn gezicht stond ondertussen op onweer. Ik ga beschermend voor Kyra staan. 'Waag het niet haar nog met één hand aan te raken' grom ik boos naar haar vader. Ondertussen houd ik nog steeds zijn arm tegen met mijn magie. 'Kyra gaat helemaal nergens heen en er is niks wat je er aan kunt doen!' zegt haar vader met een duistere stem. Hij kijkt me bedreigend aan. Ik voel Kyra's hand op m'n enkel die aangeeft voorzichtig te doen. Maar ik was niet bang voor hem. 'DIT ZAL JE LEREN!' riep haar vader woedend. Ik zag hoe hij met zijn andere hand richting mijn gezicht ging. Maar ik was hem voor. Ik gebruikte m'n magie om zijn andere hand ook tegen te houden. En voordat hij iets kon flikken, gooide ik hem, met m'n magie, meters door het huis heen. Met een klap knalde hij tegen de muur aan.

Dit was onze kans. Snel knielde ik naast Kyra en hielp haar omhoog. Kyra keek me dankbaar aan en sloeg haar armen om me heen. Ik voelde haar trillen van angst. 'D-Dankjewel J-Jer!' stotterde ze. 'Geen zorgen lieverd, ik zal je altijd beschermen.' Ik maakte me los van de knuffel en keek haar aan in haar prachtige groene ogen. Daarna kuste ik haar vol liefde. Ik voelde hoe Kyra me terug kuste. We maakten ons weer los, pakte haar spullen en elkaar bij de hand en rende toen het huis voorgoed uit. We liepen naar de auto, gooide de spullen achterin en stapten in. Ik startte de auto en reed weg, de straat uit. Voorgoed weg van dat vervloekte huis. Snel op pad naar Amy.