04.04.2021 yayımlanma tarihi...
***
Gecenin karanlığı hüküm sürerken şehrin sokaklarında.
Ay gibi doğdu içindeki karanlığa minik bir varlık.
Küçük bir bebek, büyük bir adamın tüm dünyası oldu o an.
Gecesine doğan ayı, hayatına giren mucizesi oldu...
Yazdığım bu kitapta sizlere tatlı bir baba kız hikayesi sunmayı hedefliyorum.
İlk bir kaç bölüm geçmişten, kızımızın küçüklüğünden olacak.
Daha sonra kızımızın büyüdüğü zamana geçip aralarda geçmişe dönüşler olacaktır.
Benim mutlulukla yazdığım bir bölüm ve hikaye oluyor bu. Sizler de beğenirsiniz inşallah.
Buraya isterseniz başladığınız tarihi bırakabilirsiniz.
İyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
AY IŞIĞI'M GİRİŞ;
19.04.2000
Gecenin ruhsuz siyahı bedenimi esir alırken, engel olamadım ona.
Ruhumu karanlığa vermişken, karanlığın bedenimi esir alması hiç de zor değildi.
Gecede benim kadar karanlıktı aslında ya da ben ondan daha da karanlıktım.
Geceyi aydınlatan dolunay varken, beni aydınlatan dolunayı bırak bir ışık hüzmesi bile yoktu.
Gökyüzünde ki dolunay ise, sanki benden korkuyormuşcasına ışığını çekmişti üzerimden.
Dolunay bile karanlığıma engel olamıyordu.
Belki de onu da kirletirim diye korkuyordu benden.
Karanlığın hakim olduğu sessiz sokağımda, uyuşuk adımlarla evime ilerlemeye başladım.
Her adımda derin düşünceler bırakmıyordu beynimi. Düşünceler beynime işlenmişti sanki. İstemesem bile engel olamıyordum onlara.
Duyduğum bir bebek sesi düşüncelerime set çekip, sessiz geceyi bölerken geceye uyan kara gözlerimi çevrede gezdirdim. Gözüme çarpan bir şey olmayınca yorgunluğa bağladım, olmayan sesleri duymamı.
Eve doğru ilerlerken bu defa güçlü bir ağlama sesi duyunca yeniden etrafa bakmaya başladım. Bu sesi de yanlış duymuş olamazdım.
Evin yanındaki çöp kutusunun kenarında, dolunayın vurduğu ölçüde gördüğüm, pembe bir battaniye ucu vardı. Elimi belimdeki silahıma atarken, yanıma silahlarına kuşanmış olan iki korumam da gelmişti.
Sağ elimi havaya kaldırıp geride durmalarını işaret ederken, temkinli adımlarla ilerlemeye başladım.
Yavaş yavaş ağlama sesine doğru ilerlerken gördüğüm görüntüyle gözlerim şaşkınca araladı.
