Bitmeyen bir trafik ile karşı karşıyaydım ve artık sabrım tükenmeye başlamıştı. Zaman geçmek bilmiyordu bir de talihsizliği bütün kılan bebek viyaklamaları otobüsü inletiyordu. Yirmi dakikada bir saate bakmama rağmen sadece iki veya üç dakika geçmiş oluyordu. Tek temennim şu günü bir an önce atlatmaktı tıpkı diğer günler olduğu gibi.
Otobüs milim milim ilerliyordu artık yolcular inip yürümeye başlamıştı. Buradan eve yürüsem herhalde 3 saatte evde olurdum bu yüzden kalkmadım yerimden. Yanımdaki bayan inmek için müsaade istedi nihayet cam kenarını ele geçirmiştim. Tam kulaklığımı takacağım anda önde bir kargaşa olduğunu farkettim bakmak için kafamı kaldırdım ve sadece otobüsten inenlerin otobüse binmek isteyen bir genç onlara müsade etmediği için çıkardıkları boş bir muhabbet olduğunu anladım. Kulaklığımı sadece %20 şarjı olan telefonuma taktım ve the XX dinlemeye başladım. Otobüsteki herkes indikten sonra olayın baş kahramanı olan genç otobüse bindi ve karşıma oturdu. Neden koltukları karşı karşıya yaparlardı ki. Kendimi müziğin ritmine bırakmıştım ve bir an mırıldandığımı farkettim. Karşımdaki gence baktığımda tebessümle beni izliyordu. Ben ona baktığımda kafasını çevirdi ve dışarıyı seyretmeye başladı. Bu hoşuma gitmemişti kalktım ve başka bir yere oturdum. Oturduğum anda telefonum kapandı. Şarjı bitmişti, şimdi bu yol hiç çekilmezdi. Bende kafamı cama yasladım. Otobüs nihayet hareketlenmişti. Tanrının bana acıdığını düşündüm.
Gözlerim kapalı şekilde "Sana şükürler olsun" diye söylendikten sonra gözlerimi açtım ve o çocuğu yanımda buldum.
"Neydi bu şaka mı? Eğer şakaysa hiç komik değil" dedim kendi kendime. Ukala bir tavırla arkasına yaslandı ve
"Şaka değil gerçek, bu kadar inanılmaz olduğumu bilmiyordum" dedi.
"Ha-ha!" gibi bir tepki verdim çok amaçsızda olsa orda gülüp onun egosunu tatmin etmekten daha iyi olacağını düşündüm.
"Ben Batı, tamam kabul ediyorum çok güzel bir başlangıç olmadı ama fena da sayılmaz bence." TANRIM TÜM APTALLAR BENİ BULMAK ZORUNDA MI? ZORUNDAYSA NİYE? DEĞİLSE BU YANIMDA Kİ APTAL DEĞİLDE NE? Sabrımı deniyorlardı bugün belli. Her neyse, suskunluğuma karşın hala daha cevap bekler gibi yanımda duran Batı'ya ters ters bakmamdan sonra önüne dönüp bir durak sonra inmesi biraz durgunlaşmama sebep olmuştu.
