စာမူအလှူရှင်-Yoon Thinzar Aung
This fiction may contain heavy intensive feeling.
So if you don't want to be mental breakdown(depress), you should not read this during revolution period.
__________________________
ရှိုက်ထုတ်လိုက်တဲ့ဆေးလိပ်ငွေ့တွေ
နောက်စီးကျလာတဲ့မျက်ရည်ကြည်တွေ
နောက်တော့ခင်ဗျားကိုချစ်တဲ့အချစ်တွေ...
ဒါတွေအားလုံးက ပြန်ရုတ်သိမ်းလို့ရတဲ့အရာတွေမဟုတ်ဘူးလေ ခင်ဗျားရဲ့။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ခါးသက်သော ရွှေအိုရောင်အရည်တွေကို လည်ပင်းတစ်လျှောက်စီးမြောစေလိုက်ပြီးနောက် လူကပူထူသွားသလို မျက်စိရှေ့မှာမြင်ရတဲ့ တည်ငြိမ်သောအရာဝတ္တုတွေဟာလဲ သူ့အမြင်အာရုံထဲ စတင်ကခုန်လာကြသလို။ နှစ်ကိုယ်သုံးကိုယ်တွေခွဲလို့
ပျော်မြူးနေကြတဲ့လူတွေဟာလည်း ပုံစံအမျိုးမျိုးသို့ပြောင်းလဲစပြုနေပြီဖြစ်တယ်။
တစ်ချို့ကအစကပိန်တယ်...ဒါပေမယ့်နောက်တော့ ကွေးကောက်ကုန်ကြတယ်။
တစ်ချို့ကတော့ စလာတည်းကဝတာပဲ၊ ဒါပေမယ့် သူကြည့်နေရင်းမှာပဲ အရိုးခြောက်လေးတွေဖြစ်သွားကြပြန်ရော။
သူများတွေကတော့ပြောကြတယ်။ ဒါဟာ ဒီအရည်တွေရဲ့အကျိုးကျေးဇူးပဲတဲ့။
ဒါပေမယ့်သူ့အတွက်တော့ အဲ့လိုမဟုတ်ခဲ့ဘူး။ သူတွေးခဲ့တာ ဒီလို မူမမှန်မှုမျိုးတွေဖြစ်ပေါ်လာဖို့ ဖြစ်နိုင်ချေက၂ချက်ရှိတယ်ဆိုပြီး။ ပထမအချက်က
ခါးသက်တဲ့ ဒီအရည်တွေကြောင့်၊ ဒုတိယအချက်ကတော့ ဒီအရည်တွေကိုသောက်ဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်တဲ့သူကိုယ်တိုင်ကြောင့်...။
ဒီရူးကြောင်ကြောင်အတွေးတွေကို တွေးသာတွေးခဲ့တာပါ။ ဒီဖြစ်နိုင်ချေနှစ်ချက်ထဲက ဘယ်အချက်က အမှန်လဲဆိုတာကို ကိုယ်တိုင်တောင်မတွေးတောနိုင်ခဲ့ဘူး။
ဒါပေမယ့် မတွေးနိုင်ခဲ့တာကလဲ အချိန်ကန့်သတ်ချက်တစ်ခုအတွင်းမှာပဲရှိခဲ့ပါရဲ့။
ယခုတော့သူနားလည်ခဲ့ပြီမဟုတ်လား။
အဖြေကမရှိဘူး။
'သူ့ကိုချစ်မိခဲ့တာကမှားတယ်'နဲ့ 'သူကကိုယ့်ကိုချစ်မိခဲ့တာကမှားတယ်' မှာ ဘယ်ဟာကမှန်တဲ့အဖြေဆိုတာမှန်း မသိသလိုပဲ...။
