Before

01

[ language used in writing : tagalog - english. typographical and grammatical errors ahead ]

trigger warning!! mention of depression, drugs, death, self harm and childhood trauma.

***

"ellie!" rinig kong sigaw ng kaibigan ko, si jezel "don't tell me.."

"na nalate uli ako ng tulog kaya late ako nagising? sige di ko sasabihin" sabi ko rito tsaka inilagay sa tabi ang bag na dala ko

napa-iling lang ito tsaka bumalik sa pwesto niya. "okay let's start again 1, 2, 3"

jezel is our dance choreographer and also our leader, 2 days nalang magsta-start na yung dance competition na sinalihan ng section namin at kami yung representative. good thing here is naiintindihan ni jezel yung sitwasyon ko. I am having a hard time sleeping because of my insomnia and of course isa din sa mga rason is yung childhood trauma ko.

it's been a year since it happened... bata pa ko noon. sobrang bata ko pa

at the age of 10 nakita ko kung paano namatay yung nanay ko, kung paano siya pinatay ng step-dad ko.. namatay siya mismo sa harapan ko at wala akong nagawa kundi ang umiyak at sumigaw ng tulong. you know what's worse? pagkatapos mamatay ng nanay ko nagpakamatay din yung step dad ko sa loob ng kulungan. I was only 10 years old nung iniwan nila ko, if you're looking for my family relatives, yes umuwi si lola para alagaan ako pero 2 years later iniwan niya din ako. due to cancer.

only child si mommy kaya wala akong tita or tito, wala nadin naman si lolo, samantalang yung family naman ng step dad ko is never na-meet ni mommy dahil pinatay din sila ng step dad ko, ganon siya ka brutal. kaya niya pinatay si mommy dahil nalaman ni mommy ang totoo, na yung step dad ko ay isang mamamatay tao at sa takot na mahuli siya pinatay niya si mommy.. I was so lucky na kahit nandon ako nung nangyari yon hindi niya ko pinatay din.

I don't know why sana sinama nalang din niya ko sa pagpatay diba?

nang mamatay si lola nagtago pako sa mga social workers dahil sa takot na kunin nila ko. ayaw kong mapunta sa ibang pamilya ayaw kong magkaroon ng bagong tahanan. okay nako sa sarili ko. at the age of 12 kinaya kong mabuhay mag-isa, mahirap pero kinaya ko akala ko madali lang dahil kinaya ko naman eh pero habang natagal

nanghihina ako ginugusto ko nalang sumuko din, gabi-gabi don ko nararamdaman yung loneliness, sadness, hatred, yung takot.. sobra akong nalugmok. at the age of 18 naghanap ako ng trabaho dahil hindi na sapat yung iniwan ni mommy at ni lola na pera para saakin.

nakahanap ako ng trabaho at don ko nakilala si jezel don ko lang din nalaman na schoolmate kami and we are both graduating in senior high, after we graduated we went on the same university din uli she knows kung ano ang nangyari saakin that's why nagdecide siya na samahan ako sa lahat, hoping na hindi na ako ganon malulungkot dahil may kasama na ko kahit papaano at siya yon. pero habang patagal ng patagal palala ng palala yung nararamdaman ko pero ayaw kong mag cause ng kahit anong pag-aalala kay jezel. that's why hindi ko na sinabi sakanya naghahanap nalang ako ng lusot.

nag resign ako sa trabaho at sinundan din ako ni jezel. ginawa niya yon kasi gusto niya mag focus sa pag-aaral while me, nag resign ako kasi nahihirapan nako sa nararamdaman ko.. but I lied to her saying, "yeah same, gusto din mag focus muna sa studies"

"good job everyone! bukas ulit" sabi ni jezel. nagpaalam nadin yung ibang mga members namin sakanya.

"you good ellie?" tanong nento habang naglalakad papunta sa kinauupuan ko

"yup medyo pagod lang sa practice, ikaw?"

"I mean same so tara canteen? libre ko" yaya nento

agad naman akong pumayag libre eh, sinong natanggi sa libre? kasi ako hindi

maraming tao sa canteen which is I hate dahil nahihirapan ako huminga pag maraming tao sa paligid ko hindi ko alam kung bakit, but do I look like I have a choice? tsaka ililibre naman ako pagkain.

kumain at nagkwentuhan kami ni jezel sinermonan niya pa nga ako dahil late nanaman ako ngayon pero alam naman niyang nahihirapan talaga ko matulog because of my insomnia. she even said na tama lang na napapgod ako sa maghapon kasi makakatulong daw to para antukin ako

naputol lang yung kwentuhan namin nung tumawag yung mommy niya kailangan niya lumabas para di siya mawalan ng signal at para din di ganon kaingay

2 minutes passed bumalik siya sa loob sabi niya kailangan na daw niya umuwi dahil may bisita daw silang padating gusto ko na sana sumama palabas kaso hindi ko pa nauubos yung pagkain ko so hindi siya pumayag kailangan ko daw ubusin yon.

sa totoo lang hindi ako marami kumain, mga tatlong subo lang ng pagkain busog nako alam kong di ko na kaya ubusin din to.. umalis na si jezel at ako nalang natira dito kasama yung ibang mga estudyante.

naisipan ko ng umalis dahil hindi ako makakatagal sa lugar na maraming tao dahil nahihirapan nga ako huminga at isa pa hindi talaga ko sanay na maraming tao sa paligid ko tas hindi ko pa kilala kaya lumabas nako ng canteen.

naglakad lang ako pauwi pero tumigil ako sa isang park, hapon nadin kasi walang gaanong tao sa lugar na to kaya naisipan kong tumambay muna, umupo ako sa may isang bench

nilibot ko yung tingin ko sa paligid, I saw a happy family kalaro nila yung anak nilang babae

bigla kong naalala si mommy, kamusta na kaya siya? nakikita niya kaya ako ngayon? alam niya kaya kung anong totoong nararamdaman ko? nami-miss niya din kaya ako kagaya ng pagka miss ko sakanya?

"I think you need this"

napaligon ako sa lalaking nagsalita, hindi ko namalayan na naiyak na pala ako.

"okay lang napuwing lang ako. thank you" sabi ko rito tsaka umiwas ng tingin

"okay lang ba kung hulaan kita?" sabi nento na nagpabalik ng tingin ko sakanya "don't worry walang bayad"

tumango nalang ako mukha naman kasing seryoso din siya

umupo ito sa tabi ko tsaka hinawakan ang kamay ko, dahan dahan itong tumingin sa mata ko at ganon din ako sakanya

"you miss your mom, right?" sabi nento "she misses you too and she knows your pain, she knows that you are still suffering from that incident but she wants you to know that you have her forever"

I can't control my tears kaya napaiyak ako ng sobra the man in front of me is still holding my hand and I can feel that he is still looking at me

"I think you really need this" muli niyang inabot saakin yung panyo niya "you can also take it home"

kinuha ko nalang ito tsaka pinunasan ang luha ko.. "thank you" I said

"taeyong"

tinignan ko ito nakangiti ito saakin he even offered his right hand for a handshake

"ellie" sabi ko tsaka nakipag shake hands sakanya.

~~~

hi author speaking, hope you enjoy this chapter. don't forget to vote, share and comment

thank you and see you in the next chapter!! < 333