Sofia's POV
Naka ngiti akong naglalakad palabas ng campus ng may tumawag sakin
"hoy sofia pangit"sigaw ng kaklase kong akala mo maganda pero ngumiti ako at humarap sa kanya nagulat akong ng bigla niya akong sinampal hinawakan ko ang pisngi ko...
"Lagi ka na lang naka ngiti alam mo bang ang pangit mong ngumiti?"sigaw nya pero ngumiti ulit ako sakanya
"Sorry"sabi ko at yumuko pero nakangiti pa din
"Umalis ka na nga sa harapan ko nakakasuka ka!"sabi niya kaya umalis nako
Tatawagin ako para lang sampalin at sabihin yon? Ang tanga naman!
Naglalakad na lang ulit ako pero natigilan ng biglang may pumatid sakin kaya nadapa ako.
"HAHAHAHA Yan tanga tanga kasi"
"HAHAHAHAHA Bobo!"
"HAHAHAHHAHAHAHA"
"Tignan niyo naka ngiti pa din baliw na ata to!"
Napuno ng tawanan yung campus pero ngumiti ulit ako at tumayo saka nag lakad na pauwi na parang walang nangyari.
"Ma naka uwi nako!"nakangiting sabi ko
"Sana di kana umuwi wala ka namang kwenta"sigaw niya sakin pero nginitian ko lang ulit siya at umiwas ng tingin
Oo nginingitian ko lang lahat ng problema,sanay nako sa lahat ng pananakit nila, pisikal man o emosyonal
lagi nila kong ginaganyan pero ngiti lang ang sinusukli ko ayokong makita nila na mahina ako, na hindi ko na kaya!
Hinang hina nako sa lahat na hinihiling ko na lang na sana mamatay na lang ako,
Ayoko na!
Tumulo ang luha ko then i remember someone.
A man once told me a long time ago...
"Smile sofia just raise the corner of your mouth"
"Not even the scariest thing have a chance against a smile"
That guy is my super hero! My dad!
So I remain smiling even if it hurts
"Never give up sofia you'll get through this. Someday...everything will be fine!"
----
Sorry sa grammar!💜
🖋️By: @ash_aries
