The cave

II

Opnieuw hoorde Lisa dezelfde diepe stem. Maar dit keer was het ver weg -vaag- ze moest zich concentreren om te horen wat de diepe stem zei; 'wordt... Wakker... Alsjeblieft...ongerust..' Lisa had nog nooit een stem zo ongerust horen klinken. Ze schrok er wel een beetje van. Ze wilde wakker worden om de persoon van de diepe stem te zien maar het lukte niet. Ze was bang, bang voor wat er zou komen, bang voor wat er zou gebeuren als ze haar ogen zou openen en de persoon zou aankijken met de diepe stem. De stem die vreemd genoeg zo vertrouwt klonk ook al had ze die nog nooit gehoord. Maar een ding wist ze wel, ze zou het aan kunnen want ze wist dat er iets goed fout was. Ze voelde het gewoon. Ze zakte weer weg, het beetje licht wat ze zag, ook al waren haar ogen gesloten, ging weer weg. Alles werd weer zwart...

Opnieuw hoorde ze die stem weer. Dit keer helderder. ' kom op Lisa, je kunt het wel. Je maakt me ongerust..'. Wauw, deze gast was echt wanhopig. Voorzichtig probeerde ze haar ogen te openen en deze keer ging het prima. Lisa knipperde en fronste van het lampje wat boven haar hing. God wat deed fronsen pijn. Wat was er met haar gebeurd? Voorzichtig draaide ze haar hoofd naar rechts, en ook al deed dat pijn ze had er geen spijt van. Jezus Christus, daar zat me toch een knappe jongen. Lisa zag dan nog wel wazig, ze wist dat hij knap was. Jaar of 18 met heel veel spieren en een hele mooie kaaklijn. De jongen keek op, zijn gezicht stond nog steeds ongerust maar toen hij zag dat ze wakker was sprong hij zowat uit zijn stoel en kwam op z'n knieën naast haar zitten.
' Lisa, j-je bent wakker! Godzijdank, ik was zo ongerust.' Ook al was hij dan zo knap, ze was toch een beetje bang voor hem. Lisa kroop achteruit totdat ze de muur voelde, trillend probeerde ze wat te zeggen maar ze kroop ineen van de pijn aan haar hoofd door haar plotselinge beweging. ' God doe alsjeblieft voorzichtig, ik zal je niks aandoen. Ik ben Bjorn. Ik weet dat je me niet kent en ik zal je alles uitleggen zodra je wat sterker bent. En ja ik weet wie je bent, en ook dat zal ik allemaal uitleggen. Heb wat geduld.' Zei hij. Op de een of andere manier had zijn stem een rustige invloed op haar. Ze schraapte haar keel en zei: 'oke, ik geloof je. Maar waarom moet ik rusten? Wat is er met me gebeurd?'. Bjorn sloeg zijn ogen neer. ' w-wat?' zei Lisa. Zijn blik maakte haar bang. ' oh nee doe maar rustig! Je bent niet in levensgevaar, je hebt alleen een niet al te lichte hersenschudding door die val. Ik kan je nu niet laten gaan, je bent te veel door de war.' zei Bjorn. Dit maakte haar wel een beetje bang, haar ouders zijn allebei voor werk weg. En sowieso, ze zouden haar toch niet missen. Ze kijken amper naar haar om. Maar haar vriendinnen dan? Die zullen toch wel ongerust worden als ze merken dat ze er niet is... ' nee nee ik moet naar huis! Ik kan niet hier blijven, mijn ouders zullen me gaan missen. En trouwens, je kunt me niet hier houden tegen mijn zin in. Dat is ontvoering.' zei Lisa. Bjorn lachte ondeugend naar haar en zei: ' oh jawel dat kan ik wel. Ze zullen je niet gaan missen. Daar zorg ik voor...