I guess We really were never Meant to be

Prologue

Someone's POV

Naglalakad-lakad ako sa dati
kong school, kung saan nagsimula ang lahat, kung saan ako nagmahal,
at kung saan din ako nasaktan...

"Hays.. Nakakamiss yung mga
times na maingay kaming nagtatawanan at nagkuwe-kuwentuhan ng barkada dito sa hallway." napatawa ako ng mahina nang maalala ko din kung paano kami laging napapagalitan
ng teacher dahil ang ingay-ingay namin.

Naglakad-lakad pa ako hanggang
sa makarating ako sa garden ng school. Napaka ganda talaga dito, nami-miss kona talaga maging estudyante.

"Oh ikaw pala iha! Antagal na
kitang hindi nakita ah, kamusta kana?" linapitan ako ni
Manang Lorie, siya yung nag-aalaga ng garden na ito mula noon pa man.
"Hello po manang Lorie! antagal ko nadin po kayong hindi nakita,
at okay lang din po ako and I got a promotion in New York too!" I excitedly hug her and she hugs me back too. 'Oh god I miss her warm hugs..'

"Maganda yan iha, atleast kahit papaano makaka-move on ka kay.. alam mo na." malungkot akong ngumiti.
"Manang matagal na po iyon, ilang years ago na yon! I think about 3 years ago yung pangyayari na yon." bumitaw ako sa yakap at
hinawakan ang kamay ni manang Lorie.

"Manang okay na po ako, matagal
na akong nakalimot. I think
3 years is enough to heal wounds
of the past. Ikaw na nga mismo nagsabi noon diba? Marami pa namang iba diyan.. I guess we
really were just never meant for
each other. Na hindi ako para sakaniya at hindi siya para saken.." Malungkot pero may ngiti kong sinabi.

Napabitaw nalang ng hininga si manang Lorie at hinila ako
papunta sa bench at pinaupo. I remembered.. this bench was the reason it all happened, nakakatawa noh? Nang dahil sa bench nato, napamahal ako sa isang lalaki.
At ito din ang reason kung bakit
ako naiiyak because whenever
I look at this bench I always remember the first time I met him.

"Oh? May naalala ka iha noh?" nang-aasar na tanong ni manang Lorie.
"Hay nako manang wala po
akong inaalala wag ka po."
natatawa kong sinabi at tumingin
na lamang ako sa langit.

"Hay nako iha kilala kita.. Ilang
years ka nag-aral dito? mula nung
1st year highschool ka hanggang sa maka-graduate ka ng College. So
ilang years tayong nagkasama,
at sa loob ng mga years nayon halos kilala na kita na parang anak ko,
kaya alam ko kapg nagsisnungaling
at kung nagpapanggap ka na
okay ka lang, na masaya ka. At mas lalong alam ko kung nasasaktan at naiiyak ka.."

Napatingin na lamang ako kay manang Lorie at unti-unting
naiyak.
"Kainis ka talaga manang, masiyado kang matalino.." pinahid ko yung
luha na tumulo mula sa mata ko.
But what can I do, tama si manang. I'm just pretending that I'm fine but I'm actually not.

"Iha hindi ako ganoon katalino, observant lang talaga ako. Gaya ng sinasabi dati ng tatay ko, na huwag
na huwag kang maniniwala agad sa pinapakita ng tao. Dahil minsan,
yung panglabas lang ang pinapakita nila, hindi ang pang-loob. Katulad
mo, nang dalhin kita dito sa upuan
na toh, lumungkot ka pero
sinubukan mo padin ngumiti, para itago yung katotohanan na hindi
ka okay.." napatitig nalang ako sakanya at naiyak lalo.

"Grabehan ka naman manang
sapul! Perpect grabe ansakit woo!" tinawanan nalang ako ni manang
at mahinang hinampas ang braso
ko.
"Naku! Ikaw talaga ha ang galing
mo din talaga mag acting eh kung puwede lang mag artista ka
nalang." biro ni manang.

Nagtawanan at nagkuwentuhan
kami ni manang Lorie hanggang sa mag decide ako na bumalik na sa apartment ko.

Nag-drive ako pabalik sa
apartment ko pero there's something inside me that tells me na parang ayaw ko pang umuwi. Pagod na
ako at gusto ko nang magpahinga pero it's like my body is telling me
na huwag akong matulog. Naguguluhan man kung uuwi pa
ba ako or maglibot muna and I decided na pumunta nalang muna akong bar. Just this time.. And this time na iinom ako baka sakaling makalimutan ko yung pain, sadness, everything.. Just this once.