This story contains confidential issues, all names, places, or even some event are just coincidence and nothing but story.
Warning: this story also contain violence and harm, so read at you own risk.
Thank you and enjoy reading.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Prologue
Loud bombs, firing guns, and crying
loudly, like a mad!
Hindi ko na alam ang gagawin ko, marami na ang sugatan and.......napatakip ako ng bibig para mapigilan ang pag-iyak.
Tears flowed over my cheeks.
"Hendrix! No!"
I ran towards him as I held his hand, hindi iniinda ang mga dugong dumadaloy mula sa kanyang bunganga.
"Lumaban ka, Hendrix, please don't leave me, don't leave ate Hope behind. Fuck!" I shivered when no one helps us.
"I love you, ate Hope. Don't cry... I'll be always on your side..I wi-" He closed his eyes and " Nooooooooooooo!"
Wala na akong ibang nagawa kundi ang umiyak ng umiyak at hindi inakalang magiging isa sa mga umiiyak sa paligid.
I don't know how to live without him, fuck that militaries! Fuck these killings, why?
Government sucks!!! I can't help it anymore, the burden inside me was exploding, hindi ko na alam!
Bakit nangyayari to? Hindi na ba matatapos ito? Sa kalagitnaan ng digmaan sa pagitan ng gobyerno at mga militar, marami ang namatay na walang kalaban labang tao.
Ito ba ang gusto nilang lahat?
Habang kandong ko parin si Hendrix.
I lost my family! I lost my self and now I lost my baby brother.
How I can live alone?
Binuhat ko si Hendrix upang dalhin sa malapit na pagamutan, kahit na alam kong hindi na siya mabubuhay pa, nagbabakasakali na may himala.
I drove as fast I could, until we reached the hospital. I rushed him to the emergency room but there's no vacancies dahil sa dami din ng napuruhan at nakisabay pa itong pandemya.
"Doc, please help my brother, please" I pleaded the doctor carried my brother to the bench because there's no extra hospital bed, naiintindihan ko yun. My palms are now sweating and my forehead is sweating bullets of sweats, ramdam ko yun hanggang batok. Habang nanginginig ako.
"Miss, I'm sorry" nanlulumong sabi ng doktor. Napahilamos ako ng mukha at sinisi ang sarili.
What I've done? My brother is now dead. I'm all alone!
"I'll make it up to all of you" bulong ko sa sarili habang tanaw ang kapatid na itinutungo na sa morgue.
But how? That you're gone, how can you see me? I'm damn miserable, sana ako nalang ang namatay, sana ako nalang! Kahit buhay ko nalang ang kapalit, basta mabuhay lang kayo. Pero alam kong imposible.
Puro patay at mga sugatan ang nakikita ko sa hallway ng ospital, maraming na injured at nakakapanindig balahibo na nangyari sa kanila.
Kung tutuusin mas napahirapan sila, kaysa sa kapatid ko. My brother was shot, but there's a man who don't have his right leg and two fingers on the left.
Namanhid na ang katawan ko, I'm so numb that I couldn't feel anything, I can't cry even if I forced myself to cry.
Habang ako'y nasa morgue, may nag-udyok sa akin na tingnan ang batman bag ng kapatid ko. May papel doon at may mga sulat.
It was our family picture. There's a letter behind it
I want to be with my ate, but I miss my mommy and daddy too. Today, i'll go with my ate to the mall so that we'll buy my toy robot, I want it so much, and I wanted to thank my ate for that. I'll just give her this letter later. I love you ate Hope.
Hendrix
Bumuhos ulit ang aking panibagong luha, at kahit anong palis ko rito ay hindi ko talaga magawang matigil, nawalan ako ng balanse at napasalampak nalang sa semento.
I don't know pero paran nanlalabo na ang ankin paningin, nahihilo na ako at hindi na magawang tumayo pa, I'm so tired and dead inside out.
I hear a cute and familiar laugh and said.." Ate Hope, don't cry, I'm happy now so much happy. I'm with mommy and daddy, please come with us too, so we'll be a happy family again" he held his hands to me, nakita ko ang sigla ng aking kapatid, nang ibigay ko ang aking kamay, Hendrix seems to far and far from my distance.
Balak ko siyang habulin subalit nawala na ako sa aking sarili, and all went black, kahit pilit kong imulat ang aking mga mata.
Sana panaginip lang to, at paggising ko buhay pa silang lahat, walang gulo at masaya lang. But it's impossible somehow, because I witness all
From the day my parents died until my baby brother died.
I'll make you pay for what you did!
Hanggang sa wala na akong maalala pa.
Hindi ko na alam kung panaginip lang ba ang nangyari, subalait hindi ko na maikakaila pa.
Sa pagmulat ko ng aking mata, mga luha at nangyari ang unang naaalala,
Tila isang bangungot, lahat.
"Hendrix" bulong ko, at hindi ko nanaman mapigilan ang mga luha kong parang gripong pumapatak.
"Ma, Pa! I disappointed you, I didn't protect my brother, I'm foolish sister.
Pero babawi ako, buhay ang kinuha, buhay din ang sisingilin ko." Pangako ko, habang pinapalis ang mga luha sa'king mga mata.
Patungo ako ngayon sa punerarya upang ayusin ang burol ng aking kapatid.
Maliwanag na ang paligid, tapos na ba? Nagsawa na ba sila sa patayan? Huli na ang lahat, tila oara sa kanila wala na ang nangyari.
Hindi ko namalayan na 2 araw akong walang malay, at paano ang kapatid ko.
Agad kong sinettle ang burol ni Hendrix saka tumungo sa Ospital. Manhid na ako, matigas na ang ouso at pagod na sa kaiiyak, natapos ang lahat sa ganun-ganun nalang.
Hindi ako papayag, ipaghihiganti ko ang kapatid ko! Ipaghihiganti ko lahat ng taong inosenteng nawala sa mundo. Baka sakaling maibsan ang nararamdaman ko.
Hinagkan ko si Hendrix at saka pinaubaya nalang patungong punerarya.
Even the sun is shining Brightly, I felt like it's still gloomy and blue.
Wala sa sarili akong tumungo doon, at hindi ko alam kung hanggang kailan pa ako magdurusa ng ganito.
Gusto kong patayin ang sarili ko, subalit ipaghihiganti ko muna ang kapatid ko, baka sakaling mapatawad ko rin ang
