Ölümler

Mektup

Merhaba!

Her zaman harika bir intihar mektubu yazacağımı düşünmüştüm çünkü güzel bir başlangıç yapamadım ve güzel bir hayat yaşayamadım. Sonumun iste nüthiş olmasını isterdim ama bu, cidden zormuş. Yazacak çok şeyim yok. Buraya ne kadar berbat şeyler yaşadığımı yazabilirim, beni boğan düşüncelerimi ya da beni üzen şeyleri. Yani bir sürü neden ama ben buraya hiçbirini yazmak istemiyorum. Daha 19 yaşındayım ve yazmam gereken bir intihar mektubu değil, sevdiğim kişiye bir mektup filan olmalıydı.

Ama buradayım ve bunu yazıyorum, belki de okumaya bile değmez diyeceksiniz sevgili(!) ailem ama yazıyorum. Hayatın yıprattığı kalbimi şimdi ölümle tamir etmeye çalışıyorum. Ben hayatta bir yerlere hep tırnaklarımla kazıyarak geldim, sizin o her kapıyı açtıran adınız bana yaramadı. Tırnaklarım o yolda çok kırıldı ama şuan yerlerinde bile yok gibiler, hayatı saran ellerim nasır bağladı ve tutunacak gücüm kalmadı.

Belki de güçsüz olan benimdir, bilmiyorum ama güçsüz olsam da özgür olacağım artık! Gerçekleştiremediğim hayallerimi gerçekleştirecek, insanların iyi olduğu bir yerde olacağım ve mutlu olacağım! İnsanlar beni yargılamayacak, hayat, siz beni rahatsız edemeyeceksiniz. Beni kırdığınız çok zaman oldu, belki ben de sizi kırmışımdır özür dilerim ama sizin beni kırdığınız kadar olamaz bu inanın. Şimdi ben özgürlüğe gidiyorum, hoşçakalın!

Kız, kağıdı masaya bıraktı ve yanındaki silaha baktı. Siyah silah, beyaz bir gelecek taşıyordu onun gözünde. "Özgürlük," fısıldadı ve gülümsedi. Silahı kalbine götürecekti ki zaten acıyan kalbine en fazla biraz daha acı ekleyeceğini düşünüp kafasına doğrulttu. "Düşüncelerim için susma vakti!" Tekrar gülümsedi. "Özgürlük." Son kez fısıldadı ve patlama sesi yankılandı. Kız gözlerini kapatmış gülümsüyordu, onun bıraktığı son anısı da sıçrayan kandan nasibini almıştı. Kız son nefesini verirken mutluluğu hissetmiştti, yazdığı mektubun kanla -onun kanıyla-dağılmış olduğunu görse üzülürdü belki. Özgürlüğe ulaşırken mutluydu o, hayatında hiç olmadığı kadar.