644 Gün | Megumi×Yuuji~Oneshot

FUSHİGURO!

15.04.2021~başlangıç (ya da bir son)

Yuuji her gün ki gibi sabahın erken saatlerde kalktı. Bugün cumaydı. Bu da Megumi'yi görmeye gidebileceği anlamına gelirdi.

Satoru'nun ve Nobara'nın yanına gitmek için hazırlandı. Bugün göreve gideceklerdi. Kapısını açtı. Önünde yine origamiden turna vardı. Bunları kimin koyduğunu bilmiyordu ama öğrenmeyi çok istiyordu. "Nasıl oluyorda bunu buraya koyan kişiyi kimse görmüyor ?" diye iç geçiriyordu her defasında. Bugün gelen turnayı da diğerlerinin yanına attı. Neden çöpe atmıyordu ? Nobara da sormuştu aynı soruyu. Yuuji ise hiçbir şey diyememişti; aslında atmayı denemişti hatta ilk kuşta denemişti ama içinde huzursuzluk oluşmuştu. Sonra gidip geri almıştı. İşte o günden beri de biriktiriyordu bu kuşları.

Nobara'nın odasına doğru gitti. Kapıyı çaldı. Nobara çoktan hazırlanmış bir vaziyette çıktı odadan. Beraber Satoru'nun yanına gidiyorlardı. Bu sırada Nobara,
"Bugün de aldın mı onlardan?" diye sordu. "Evet aldım." dedi Yuuji. Bu sırada Satoru'nun yanına geldiler. Satoru tüm enerjisiyle "Günaydın" dedi. Yuuji ve Nobara'da kendilerinde son kalan tebessümlerle gülümseyip çokta canlı olmayan bir "Günaydın" dedi. Bunun üzerine Satoru, "Siz Megumi misiniz ne bu ruhsuz günaydın her zamanki çoşkunuza nerede?" dedi. Aslında Satoru da biliyordu sebebini. Yine de bir şey demiyordu. Onları düşürmek yerine toparlamak istiyordu. Bu yüzden elinden geldiğince neşeli davranıyordu. Nobara ve Yuuji bu söylemine güldü ve içlerinde kalan tüm coşkuyla "Günaydın!" dediler. Bunu öncekinden daha iyi buldu.

Satoru onları görev yerlerine götürüyordu. Bu sırada Yuuji ve Nobara camdan dışarı bakıyorlardı. Dışardan biri görse düşüncelere daldıklarını rahatlıkla anlayabilirdi. Yuuji içinden Megumi'yi görecek olması için seviniyor ve onu neşelendirmek için ne yapacağını düşünüyordu. Nobara da ondan farklı şeyler düşünmüyordu. Bu sırada Satoru da onlara bakıyordu. O da Megumi için üzülüyordu. O, büyümesine şahit olmuştu ama olanlar için elinden bir şey gelmemişti hatta fark edememişti bile. Kendine kızıyordu: "En güçlü sahirsin. Bu durumdan da kurtarsana öğrencini ama yapamazsın elinden bir şey gelmiyor değil mi? Ne güçlü sahir ama (!)" içinden bunun gibi şeyler söyleniyordu Megumi'yi gördükçe ama belli etmiyordu o da. Sonunda görev yerine gelmişlerdi. Hepsi düşüncelerinden sıyrılıp göreve odaklanmaya çalıştılar.

Görevleri bitmişti. Zorlu bir görevdi bu yüzden Nobara ve Yuuji arka tarafta uyuyakaldılar. Satoru ise onları dışarda beklemişti bu yüzden onlar kadar yorulmamıştı. Onu tek yoran şey kafasından geçen düşüncelerdi. Onlar uyuklarken Satoru da düşünceleriyle boğuşuyordu. O da gidicekti ziyarete. Her gün gidiyordu diğerlerinin aksine; Megumi'yi rahatlatmaya çalışıyor, isteği varsa yerine getiriyordu ama Megumi ondan tek bir şey dışında başka bir şey istemiyordu. İstese bile söylemiyordu. Satoru bunu biliyordu. Bu duruma hem kızıyordu hem de bu kişinin Megumi olduğunu bildiği için bir yandan da normal karşılıyordu. Ama aklında şu an sadece Megumi'nin durumunun kötü olduğu ve arkadaşlarının hatta sevdiği çocuğun onu bu halde görmesi iki tarafı da nasıl etkileyeceğini düşünüyor, olasılıkları kafasında eliyor ya da onaylıyordu. Megumi kötüydü ve arkadaşları da onu o halde görecekti. Megumi'ye en çok zarar veren şey onu bu halde görmeleri olucaktı. İki taraf için de zordu bu durum ne yapmalıydı, bilmiyordu tekrar birini daha kaybetmek istemiyordu. Tek ümidi iyileşebilir olmasıydı.

Jujutsu Tech'e vardıklarında Satoru, bu düşüncelerden sıyrıldı ve arkada uyuyan iki öğrencisini uyandırdı. İkisi de uykulu halleriyle gözlerini ovuşturup arabadan indiler. Bu sırada onların bu hallerinin fotoğraflarını çekmeyi ihmal etmemişti tabii Satoru. Herkes üstleri değiştirmek için odasına yöneldi.

Satoru hastaneye ilk gelen kişi oldu. Megumi'nin kaldığı kata yöneldi, saatine baktı ve Megumi'nin odasına girdi. Megumi uyuyordu,ya da uyumuş numarası yapıyordu, sessizce yanına yaklaştı. Bağlı olduğu makinelerine baktı. Gözleri yaşla dolmuştu hemen onları savuşturdu. Bu sırada Megumi uyanmıştı. Satoru uyumasına sevindi çünkü gözlerinin dolduğunu fark etmeyecekti. Megumi, kafasını çevirip Satoru'ya baktı. Satoru " Megumi günaydın! Nasılsın bakalım bugün?" diyerek söze girdi. Megumi ise " Nasıl görünüyorsam öyleyim sensei." diyerek cevap verdi. Bundan sonraki konuşmaları her gün ki gibi devam ediyordu. Onlar konuşurken doktor geldi ve muayene edeceğini söyleyerek Satoru'yu dışarı çıkarttı.