Tonight Is The Night I Die ~Taekook

27

"Taehyung, yalvarırım bırak artık beni."

"Adımı bu şekilde rahatca ağzına alabileceğini kim söyledi?" Diye sordu Taehyung oldukça küçümseyici bakışlarıyla.

Bayan Kim gözlerini bana çevirirken ifadesizdim. Yalvarır bakışlarına karşı bir şey hissetmiyordum. Parmaklıkların ardına neden girdiğini en azından artık biliyordum.

"Oğlumu görmeme izin ver." Dedi kadın bağırarak.

Yüksek ses beni rahatsız ederken Taehyung annesinin yüzüne bile bakmadan ilerlemeye başladı. Ben de parmaklıklar ardındaki Bayan Kim'e kısa bir bakış atıp peşinden ilerledim.

"Jungkook neden engel olmadın?" Diye bağırdı Bayan Kim.

"Kendi oyununa kurban gittin. Herkes yaptıklarının cezasını çekecek. Merak etmeyin Bayan Kim."

"Öldür onu ve özgür kıl bizi. Ruhundaki zincirlerden sıkılmadın mı?"

Arkamı dönüp onun yüzüne baktım. Parmakları demirleri sımsıkı kavramış kendinden emin gözleriyle gözlerime bakıyordu.

"Gelecekte ne gördüğümü sormuştun. Hatırlıyorsun değil mi?"

Hiçbir tepki vermeden gözlerime bakmaya devam etti.

"Bu anı. Taehyung'un tahta çıkışını. Sarı saçlarını. Yakut yüzüklerini. Kendimin acı çekişini. Ben tüm bunları gördüm. Bak engel olamadım."

Aniden kafesin içine ışınlanıp elim boynuna bulduğunda yüzüne yaklaştım.

"Tekrar geleceğine bakmamı ister misin?"

"Jungkook onu öpersen..."

Taehyung'un sinirli sesi kulağımı doldururken Bayan Kim'e bakmaya devam ettim.

"Bana hala onu öldürmemi söylüyorsun. Ailemden vazgeçip, bu acıya bile isteye atlayan ben sence onu öldürür müyüm?"

"O zaman sen ölürsün. Biliyorsun değil mi? Doğanız bile uymuyor. Kontrolden çıktığında sana ne yaptığını gördük. Tek acı çeken sen olacaksın Jeon. O yüzden tam şuan elin boynuma sarılıyken bizi kurtar onun cehenneminden."

"Burası benim cehennemim."

"Anne lütfen bir yolunu söyle. Ölecek. Ben onsuz yapamam. Biliyorsundur. Ne yapmam gerek. Tüm kitaplara baktım. Herkese sordum. Kimse bir yanıt vermiyor. Ailesi birden ortadan kayboldu. Bana bir çözüm bul seni özgür bırakayım."

Gülümseyerek geri çekildim.

"Ne gördün?"

"Seni ilgilendirmeyen bir şey."

Geri geri yürüyerek kafesten çıkarken sırtım Taehyung'un göğsüne çarptı. Kolu karnımın üzerine dolanırken kafamı çevirip dudaklarımızı birleştirdim.

Elimi arkaya atıp saçlarına çıkarırken bizi yemek odasına ışınladı.

"Ne gördün?" Diye sordu beni bırakarak kendi yerine otururken.

"Hiç. Yakın bir gelecek. Kendin yaşadığında öğrenirsin."

"Gerçekten tüm bu anları gördün mü?"