De voorspelling van de 6

Hoofdstuk 4: Nora

Terwijl we in de bus zitten, haal ik met een chagrijnig gezicht alle blaadjes uit mijn haar. We hebben de bus maar net gehaald omdat Lucas het nodig vond om me in een struik te duwen. Als ik het laatste blaadje uit mijn haar haal, kijk ik naar Lucas die me met een geniepige grijns zit aan te staren. “Ik pak je wel terug, hoor, ”zeg ik boos wat hem zelfs nog meer aan het lachen maakt.

Uiteindelijk stopt de bus en stappen we uit bij onze nieuwe school. Even kijk ik nog of mijn speer nog in mijn rugzak zit. Nu denken jullie waarschijnlijk zoiets als: “Een speer, dat past toch niet in een rugzak.” Maar het is geen gewone speer. Lucas en ik hebben er allebei één. Het was een cadeautje  van een onze vader. Het is een speer die je in elk wapen dat je wil kan veranderen. Op dit moment is het een zakmes dat ik in mijn rugzak heb zitten voor als we worden aangevallen door monsters.  Toen onze vader het aan ons gaf was het in de vorm van twee speren daarom noem ik het altijd zo. Maar ik dwaal af.  Terug naar het verhaal.

Alle andere leerlingen staan op het grote grasveld te wachten tot de bel gaat maar wij moeten eerst nog naar het secretariaat om onze lessenroosters op te halen. We lopen over een stenen pad dat naar de ingang van de school leidt. Langs de kant van het pad staan allemaal struiken die …. “aah”roept Lucas verbaast als ik hem in de struiken duw. Met een brede grijns op mijn gezicht zeg ik dat hij het verdiende. Met een kwaad gezicht krabbelt hij weer overeind en geeft me een duw tegen mijn schouder. Dan staat er opeens een groep meisjes voor onze gezichten. Het zijn van de tutjes die te veel make-up op hebben en met een handtas over hun arm rondlopen. Een blond meisje die zeker de leider is, stelt zich voor als Lexi en vraagt of we hulp nodig hebben. “Nee dankje, we vinden het zelf wel,” zeg ik en ik wil doorlopen maar dan steekt ze haar arm door mijn arm alsof we beste vriendinnen zijn. “Doe niet zo gek. We kunnen jullie toch niet gewoon aan jullie lot overlaten?”, zegt ze en ze begint met ons mee te lopen naar het secretariaat. Als we aankomen bij het secretariaat zegt ze onze namen aan de mevrouw die daar werkt en krijgen we onze roosters. “Jullie eerste les is bio, dat is daar in de gang aan je linkerkant, derde lokaal. We zien jullie later, ,” zegt ze en dan lopen ze met z’n allen naar hun eigen lokaal. “Ik mag haar niet,” zeg ik.

Ik kijk naar mijn broer die plots versteend lijkt te zijn. “Lucas!!!” “heh,wat?” “vind je haar leuk?” “Nee,natuurlijk niet!”, zei hij, maar ik geloof er niets van.