The Returning Of The Chaos

8.ΑΝΆΣΤΑΣΗ

Λίντια's POV

                                       Ήμουν τόσο τρομαγμένη. Δεν μπορούσα να κάνω... Το οτιδήποτε! Ο Βόιντ πηγαινοερχόταν συνεχώς, μια για να μου φέρει φαΐ την άλλη για  να με βασανίσει. Δεν είχε έρθει από εχθές. Ούτε μια φορά, ευτυχώς.
                                       Σήμερα όμως είχε έρθει η ώρα μου. Το ήξερα το ένιωθα.
                                       Και είχα δίκιο. Βρισκόμουν όσο πιο μακριά γινόταν απ' τα κάγκελα. Ακουμπούσα πίσω στον τοίχο. Ο Βόιντ ήρθε μέσα από τα κάγκελα σε δευτερόλεπτα. Έμοιαζε, αν όχι χαρούμενος, ανυπόμονος για κάτι. Ενθουσιασμένος. Ήταν σήμερα η μέρα που θα με ξεφορτωνώταν? Πιθανόν. Κρατούσε ένα κουτί, παρόμοιο με αυτό που τον είχαμε κλείσει για αρκετό καιρό. Μήνες. Ίσως και έναν χρόνο.
                                       Ούτε που μου μίλησε. Μόνο μου έπιασε το χέρι. Άρχισε να με τραβάει. Εγώ έφερνα αντίσταση, χωρίς αποτέλεσμα.
                                       «Άφησε με! ΠΟΥ ΜΕ ΠΑΣ?», είπα νευρικά. Αυτός απλά ξεφύσηξε.
                                       «Θα δεις...», απάντησε ξερά. Φτάσαμε... Κάπου. Ήταν ένα σκοτεινό, άχρωμο δωμάτιο, που δεν φαινόταν να είχε μείνει κανείς, τουλάχιστον ζωντανός, για πολλά χρόνια.
                                       «Που είμαστε? Γιατί με έφερες εδώ?», τον ρώτησα. Αυτός κούνησε το κεφάλι του.
                                       «Απλά έφτιαχνα μια κατάλληλη ατμόσφαιρα», είπε.
                                       «Για ποιο πράγμα? Για να σκοτώσεις κάποιον?», ρώτησα τρομοκρατημένη, ότι μπορεί αυτός ο κάποιος θα μπορούσε να είμαι εγώ.
                                       «Για να είμαι ειλικρινής...», είπε. Αν μπορούσα θα γέλασα, αλλά η κατάσταση, ήταν τόσο σοβαρή, που δεν μπορούσα.
                                        «Εσύ? Ειλικρινής? Ας γελάσω!», είπα και αυτός έκλεισε τα μάτια του συγκρατώντας ένα χα
                                        «Εντάξει, όχι ειλικρινής. Αλλά για να πω την αλήθεια, είναι για το ακριβώς αντίθετο. Είναι για να αναστήσω κάποιον. Ή καλύτερα κάποια», είπε και απόρησα. Να αναστήσει ποια?
                                        Μόνο καλό δεν θα το έκανε. Σίγουρα, όχι για καλό.
                                        «Και ήθελα να φτιάξω ατμόσφαιρα για να την υποδεχτώ. Και για να μην σου αρέσει εσένα, αυτή θα την τρελάνει», μου ανακοίνωσε αλλά εγώ εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω γιατί ήμουν εκεί.
                                        «Ώστε, για αυτό με έφερες εδώ? Ήθελες την γνώμη μου? Καλά η λέξη φωτογραφία, δεν σου περνάει καθόλου απ' το μυαλό?», ρώτησα και αυτός ανασήκωσε τους ώμους του.
                                        «Βασικά, όχι. Γιατί να το ρισκάρω? Όμως, για να επανέλθει αυτή, χρειάζεται και ένα σώμα», είπε και τελικά ανακάλυψα πως είχα δίκιο. Ναι, είχε έρθει η ώρα μου. «Όχι, όμως απαραίτητα νεκρό», είπε, αλλά αυτό δεν με καθησύχαζε. Ίσα ίσα που με ανατρίχιαζε περισσότερο.
                                        «Εσύ είσαι τέλεια. Σκέφτηκα πως, αφού εγώ, μοιάζω με τον Στάιλς θα ήταν καλό να μοιάζει αυτή με το κορίτσι του. Με εσένα. Επίσης, είσαι αρκετά όμορφη. Αν εσύ είσαι όμορφη, αυτή θα είναι θεά», είπε. Άφησε το κουτί, σε ένα τραπέζι από δίπλα του και άρχισε να με πλησιάζει. Σιγά σιγά. Εγώ άρχισα να κάνω μερικά βήματα προς τα πίσω και έκλεισα τα μάτια μου, μια κίνηση πολύ, ΠΟΛΎ λάθος, γιατί αυτός με αιφνιδίασε, μου έπιασε τους ώμους και με έσπρωξε σε ένα σαν κρεβάτι. Ωχ θεέ μου! Ήταν φέρετρο.
                                         Με γρατζούνισε μια φορά, πολύ δυνατά στην κοιλιά. Πόνεσα και αυτό άρχισε να βγάζει αίμα. Ο Βόιντ πήρε ξανά στα χέρια του το κουτί και το άνοιξε. Βγήκε απ' έξω μια μύγα, σαν αυτή που είχε μπει στον Στάιλς. Σαν τον Βόιντ.
                                          Μπήκε μέσα μου. Μπήκε στο σώμα μου, και  ένιωσα κάποιον να με σπρώχνει. Λυποθύμησα.