Zorun Ötesi (Ara Verildi)

YENİ HAYAT

    Herkese tekrardan merhaba! Uzun zaman oldu biliyorum ama artık yazmaya dönmeliyim diye düşündüm. Umarım beğenirsiniz. İyi okumalar...

     Anlamıyorum neden ya neden?! Neden sadece bir kaza annemi ve babamı hayattan ve benden koparmıştı. Aklım almıyor cidden. Son bir kez bana beni sevdiklerini söyleselerdi. Sarsılsaydık. Ağlamaktan gözümde yaş kalmamış yıkık bir hâlde oturuyordum karakolun bir köşesinde. Şimdi ne olacak? Nereye gireceğim, ne yapacağım, nasıl devam edeceğim konusunda en ufak bir fikrim yok. Yanlız kaldım.

   Olaydan sonra polis beni kimin alabileceği, yakınlarım hakkında bilgi vermemi istedi. Benimse bana sahip çıkabileceğini düşündüğüm sadece dayım vardı ama o da sakattı. Ayağını yıllar  önce çalıştığı bir inşaatta binanın 3. katından aşşağa düştüğünde kesme makinasında parçalanması sonucu kaybetmişti. Platinle geziyordu ama işveren kimse olmadığı için mahallesindeki komşusunun aracılığıyla zar zor bir tekstil fabrikasında iş bulmuş, geçimini oradan sağlıyordu. Kimse onunla evlenmek istememişti ya da kendisi bunu istemiyordu. Hem ihtiyaçlarını giderip hem de bana bakmasını bekleyemezdim. Bana bi' kap yemek bir de yatak verse ona da razıydım ama ona da yük olmak istemiyordum açıkçası.

   Dayımın numarasını verdim ama pek umudum yoktu dayımla birbirimizi severiz, sık sık birbirimize gider gelirdik ama bana bakabileceğini düşünmedim. Ama vefalı dayım beni utandırdı ve polis aradıktan kısa bir süre sonra beni almak için geldi. Ona minnettardım çünkü ruhum bedenimi terketmek üzereydi. Bana evden eşyalarımı almamız gerektiğini ve marketten alışveriş yapmamız gerektiğini söyledi.

   Yola koyulduk. Dayım araba kullanabiliyordu, bunu azmiyle başarmıştı. Eve geldiğimizde korktuğum için girmeye çekindim. Zaten evde polisler vardı ama durumu anlatınca yardımcı oldular. Eşyalarımı aldım evden de amirin verdiği izin çerçevesinde yiyecek veya ihtiyacım olan bir kaç parça şey aldım. Sonrasında markete gittik, evin gıda anlamındaki ihtiyaçlarını karşıladıktan sonra yeni hayatıma atılmam ve alışmam için dayımın evine geldik.

   Dedemden kalan bu ev dayıma verilmişti. Ev gerçekten güzeldi ve içinde yaşanabilecek kadar büyüktü. Ama dayım gerek çalışkanlık gerek huy olarak kesinlikle daha fazlasını hak  ederdi. Hep benim yanımda oldu, arkamda durdu, bana yapamayacağımı düşündüğüm ve artık umudumun bittiği her anda bir umut ışığı, yol gösterici oldu. Canım dayım hakkını asla ödeyemem...

   Bu bölüm daha çok dayı-yeğen ilişkisi ağırlıklı oldu ama biraz da bundan bahsetsem bana yardımı dokunacağını düşündüm. Eğer yeni bölüm hakkında en ufak dahi fikriniz varsa lütfen bunu yorum olarak belirtin. İnanın çok yardımı dokunur. Şimdiden teşekkürler..

  Bu arada bölümleri çok sıkılacağınızı düşündüğümden kısa tutuyorum. İyi mi yapıyorum kötü mü tam karar veremedim, ve kitap hakkında bir instagram hesabı açmayı düşünüyorum sizce nasıl olur? Bunları da yorum olarak belirtirseniz  çok memnun olurum. Sizi de bu bölüm bayağı düşünürdüm ama.
, hadi bakalım size iyi düşünmeleer.