Όταν έφυγες.

01

Εγώ ήθελα να πεθάνω και 'συ ήθελες να ζήσεις.

Πόνεσε ομολογώ να πω.
Αφου βεβαιώθηκε ότι είχε μαζέψει όλες τις αναμνήσεις μας , κατάφερε να τις στριμώξει στην μικρή του βαλίτσα και την σφράγισε . Τελικώς την σήκωσε , απομακρύνθηκε γοργά  . Η φιγούρα του ξεχώριζε αμυδρά στον λευκό ορίζοντα μέχρι που κι κείνη εξαϋλώθηκε. 

Είμαστε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Μόνος θα γεννηθείς, μόνος θα πεθάνεις.
  Γιατί όμως;
Η απάντηση είναι απλή .
Πρέπει να ανακαλύψουμε ποιοι στα αλήθεια είμαστε. Να χαράξουμε την δική μας πορεία. Πολλές φορές αυτή η πορεία μπορεί να μην είναι στους χάρτες, ίσως και να είναι λιγουλάκι αχαρτογράφητη.
Αυτό είναι και το δυσκολότερο..

Και εκεί που δεν υπήρχε τίποτα,
εκεί ακριβώς ξεκινάει η δική μου ιστορία. 

Ήταν Αύγουστος. 
Το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του , όμως ο καυτός αέρας σε καθησύχαζε ,<< έχεις χρόνο ακόμα >> ήταν λες και σου ψιθύριζε.

Εμείς ήμασταν εκεί , ξαπλωμένες στην απέραντη ακρογιαλιά. Οι χρυσαφιές ακτίνες της δύσης χάιδευαν τα ηλιοκαμένα κορμιά μας , το κύμα πηγαινοερχόταν ζωηρά και οι φωνές μικρών παιδιών στο βάθος κατάφεραν να κάνουν εκείνη την στιγμή γραφική.

Όταν άνοιξα επιτέλους τα μάτια μου , το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν ο παλιός φάρος απέναντι μας , εκείνος που ήταν τοποθετημένος πάνω στα άγρια, απότομα βράχια. Ήταν τόσο ψηλός , που σχεδόν σπάθιζε τον ουρανό.

Ένιωσα κάποιον να φυσάει το πίσω μέρος του λαιμού μου έτσι αποφάσισα να στρέψω τις βλέψεις μου προς εκείνη την κατεύθυνση. 

Ήταν εκείνη. Νέα μα πολύ όμορφη, ξεχωριστά γαλάζια μάτια που είχαν εκείνα τα ψήγματα χρυσού μέσα τους τα οποία έδεναν σαν μια υπέροχη αρμονία με τα κάστανα μακριά μαλλιά της που την έκαναν να φαίνεται ίσως και ημίθεα.
Παρά το μικρό της ηλικίας της, είχε ωριμάσει γρήγορα.
Αντιγόνη την έλεγαν, όπως της επαναστάτρια της αρχαίας Ελλάδας, που την είχε βρει τραγικό τέλος..

Από την άλλη, η Μία είχε πέσει σε ύπνο βαθύ.
Ήταν και εκείνη ξεχωριστά όμορφη. Οι ομοιόμορφες φακίδες της απλώνονταν σε όλο το πρόσωπο της δίνοντας της μια αδιαμφισβήτητη παιδικότητα . Τα μάτια της αντιθέτως είχαν το χρώμα της φωτιάς και είμαι σίγουρη ότι ο λόγος ήταν που η ψυχή της καθρεφτιζόταν σε αυτά, γιατί
" τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής" .

Είχε φτάσει η ώρα της επιστροφής.

Κατηφορίσαμε κατά μήκος της παραλίας με τελικό προορισμό το πιο απόμακρο σημείο της . Το εξοχικό μας.

Το εξοχικό μας...
Ήταν αρκετά ευρύχωρο, έμοιαζε περισσότερο με έπαυλη παρά με εξοχικό. Ήταν από λευκό μάρμαρο και θύμιζε παλάτι αρχαίων Ελλήνων  βασιλιάδων.

Το δωμάτιο μου ήταν στην αντίθετη πτέρυγα από ότι τα άλλα δύο, αντίκρυ στην θάλασσα. Η αλμύρα ξεχυνόταν απλόχερα
αλλά και το ασημένιο φως του φεγγαριού. Τέλος το αγαπημένο μου που χαρακτήριζε το δωμάτιο ήταν ο ήχος των κυμάτων, να αντηχούν. Το τελικό αποτέλεσμα του ήχου έμοιαζε με μελωδία.

Είχαν διαλέξει εκείνο το δωμάτιο ειδικά για μένα, για την δική μου περίπτωση..
Είχα μια δυσκολία στον ύπνο μετά από εκείνη την μοιραία νύχτα, όμως ο συνδυασμός των χαρακτηριστικών που έκαναν το δωμάτιο ξεχωριστό με έκανε να ξεχνιέμαι.
..λες και όλο αυτό είχε βγει από την φαντασία κάποιου. 

Εκείνη η νύχτα όμως ήταν διαφορετική , Επρόκειτο να μου άλλαζε την ζωή για πάντα.