ZORLA NEFRET

1. BÖLÜM: BÜCÜR

EVEETT ARKADAŞLAR SONUNDA ÜZERİNDE AYLARCA ÇALIŞIP YAYINLAMAYI DÜŞÜNMEDİĞİM HİKAYEMİ YAYINLADIM.  BU BENİM İLK HİKAYEM VE TAKDİR EDERSİNİZ Kİ BİR KAÇ UFAK HATALARIM OLABİLİR MAZUR GÖRÜN LÜTFEN. GERÇEKTENDE ÇOK UĞRAŞTIM BU HİKAYE İÇİN. SÜREKLİ DÜZENLEYİP DURDUM. NEYSE FAZLA UZATTIM. UMARIM BEĞENİRSİNİZ. HER TÜRLÜ YORUMA VE ELEŞTİRİYE AÇIĞIM. EĞER EKSİKLERİMİ GÖRÜRSENİZ SÖYLEYİN LÜTFEN VE BENİ HİKAYEMİ YAZMAYA YORUM VE VOTELERİNİZLE TEŞVİK EDİN LÜTFEN. BELKİ ERKEN KONUŞUYORUM BUNU SÖYLEMEK İÇİN AMA EMİN OLUN İHTİYACIM VAR. YİNE UZATTIM. İYİ OKUMALAR...

''Anlaşıldımı Ada'' dedi bir kez daha karşımdaki, yurdun müdüresi Yeşim Hanım. Yine bir şey demeden başımı belli belirsiz salladım. Sanırım sinirlenmiş olucak ki derin bir nefes alıp burnundan sert bir şekilde geri verdi.

''Bak kızım bu yurtta sadece  sen kalmıyorsun. Senden başka ailesi olmayan çocuklarda var ve en  büyüklerinden birisisin. Ablalık yapman gerekiyo onlara gangsterlik değil. Zaten ne kadar kaldı ki gitmene....''   

''8 ay''dedim atlayarak.Onca konuşmanın sadece 'ne kadar kaldı ki gitmene' kısmına takılarak. Ne beklemiştinizki? 'senden başka ailesi olmayan' kısmına takılıp ağlayıp zırlamamı mı? Ahh hayır, asla . Zaten yeni duyduğum bir şey değildi bunlar. Her seferinde duyduğum sıradan gereksiz, öğüt ve sitem karışımı şeylerdi. Bıkmadan usanmadan ve tek bir kelime atlamadan sürekli aynı şeyleri tekrarlıyordu. Bende bazen içimden aynı anda tekrarlıyodum. Ciddiye aldığım söylenemezdi. Düzeltiyorum söylenmezdi. Buradaki hiç kimseyle anlaşmazdım. Bu hayatta sadece buradakilerle değil genel olarak anlaşmazdım. Tek takılırdım hep. Haa istesem olur muydu kısmına gelirsek tabikide olurdu. Hatta aramın iyi olmadığı tek bir insan parçası dahi kalmazdı. Tamamen tercih meselesi yani. Ama şimdi böyle bir şeye karar versem biraz güç olurdu fakat öyle bir şeye asla kalkışmayacağım için sorun da yoktu açıkcası. 

''Anlaşıldımı ! '' heceleyerek ve her bir hecesine vurgu yaparak söylemişti. Soru cümleside değildi zaten. Bi an önce anlaşmak ve normale dönmemi bekliyodu. Ama kendiside biliyodu  asla normal olmayacağımı. Alt tarafı çocuklara - bir yaş küçük kız ve arkadaşlarına- bağırıp ağlatmıştım. Amacım ağlatmak değildi.Çok ses yapmışlardı bende onlara bağırmştım ve içlerinden burda büyümesine rağmen fazlaca şımarık olan kız çıkmış bana diklenmişti 'bağırırsak bağırırız  sanane, hem n' olurmuş bağırırsak' demişti. Bende 'ailenin seni postaladığı gibi burdan da postalanırsın' demiştim ve ağlamaya başlamıştı. Ne vardı ki bunda duyması mı canını yakmıştı yani. Saçma. Zaten hergün burda olmasıyla bu durumu kabullenip fark edememişmiydi. Onun aptallığı. 

Yeşim Hanıma anlaşıldı dercesine başımı salladım  ama yetinememiş olmalı ki beklenti dolu gözlerle bana bakıyodu. Bende sıkılmış bir şekilde ''Anlaşıldı'' dedim ağzımda geveleyerek. Daha fazla uğraşamazdı. sonucunda krize giren ben değil o olucaktı. Bencede uğraşmasın. Ya da ne istiyosa onu yapsın. Banane. 

Gülümsedi ve ''çıkabilirsin hayatım'' dedi rahat bir nefes alarak tatlı bir tonda.İçimden bu duruma belli belirsiz gülümsedim.  Başımı bu durum karşısında iki yana salladım. Hep böyleydi. Sert olmaya çalışır ama sevecen yüzü onu hemen ele verirdi. İlk geldiğim dakikalar onu daha tanıyamadığım için sert olduğunu düşünmüştüm. Ama bir kaç dakika sonra sadece sert görünmeye çalıştığını anladım. Ya da sadece bana öyle geliyodu. Çünkü diğer herkes ondan çekinirdi.Ama tabiki onu burda en çok sinir eden listesinin başı oratası ve sonu olduğum için en sinirli halinide görmüştüm. Biraz çekinmiştim oda sadece sesinin oktavını yükselttiği için olmuştu ama kesinlikle korkmamıştım. Sadece yüksek seslerden hoşlanmazdım o kadar. bugünde zaten bu yüzden buradaydım. herkesten kolay kolay korkmazdım da bir nevi bağışıklık ta diyebiliriz bu duruma.Burda  bir kaç kişi hariç onun gerçekte ne  kadar iyi olduğunu anlayamazdı. Hatta severdim bile ya da sempati falan duyuyodum. onun gibi bişe işte. Duygularımı bende kestiremezdim. Ne hissettiğimi hemen de anlayamazdım.