Gerçek Ailem

3. Bölüm

İçimdeki bu duyguya bir anlam veremiyordum. Daha ilk kez gördüğüm bir adamdan etkilenecek kadar ne yaşamıştım inanın ben de bilmiyordum. Buraya ne için gelmiştim ve ben neler yapıyordum. Gidip babam dediğim adamın yakasına yapışmalıydım en başında aslında. Moralim inanın ki çok bozuktu. Güzel duygular tatmamı sağlayan Selim’e teşekkür etmeliydim aslında. Belki burada bana yardımcı olacak tek insandı. En azından şimdilik…

Ama ben ondan bana yardım etmesini de istemiyordum. Çünkü babasının kim olduğunu öğrenmiştim. Belki oğlunu kullanarak onların hayatını mahvedebilirdim. Fakat Selim iyi birine benziyordu. Ona bunu yapamazdım. Ben kötü biri değildim çünkü.

 

Selim

Bana ne oldu anlamıyordum. Kendimi adeta liseli bir âşık gibi hissediyordum. Bu kız da farklı bir şey vardı. Beni kendine çekmeye başlıyordu. İnsan ilk kez karşılaştığı birinden bu kadar hoşlanır mıydı inanın ben de bilmiyorum. Şıpsevdi biri değildim. Ama bu kız beni uzaktan şıpsevdi biriymiş gibi gösteriyordu. Son anda numarasını almayı iyi akıl ettim. Ona yardım etmeliydim. Buralarda kimsesi olmadığından… Belki de karşısına ondan faydalanacak birinin çıkmasını istemediğimdendi. Renan fazlasıyla hassas bir yapıya sahipti. Bunu ilk karşılaşmamızdan beri bana hissettirmişti. Duygularımdan emin olmalı ve onu kırmamalıydım. Lakin kalbime de söz geçirmek pek mümkün olmuyordu. Birkaç arama yapmalı ve bir an önce onunla görüşmek için fırsat bulmalıydım…

Bu iş çok kolay olacaktı. Babamın adı sayesinde kolayca ona bir okul buldum. Normalde babamın adını kullanarak bir iş yapmazdım. Fakat bu konularda pek de tanıdığım biri yoktu. İşimi bir an önce bitirmem lazımdı. Hemen Renan’a onunla buluşmak istediğimi anlatan bir mesaj attım. Aslına bakarsanız aramaya çekindim. İlk günden ona asıldığını düşünmesini istemezdim doğrusu. Başta biraz itiraz etse de konunun önemli olduğunu söyleyince, kaldığı otelin restoranında bir şeyler içmek için sözleştik.

…

Renan

Selim mesaj atmıştı. Birden heyecanlandım. Ah aptal kafam neden heyecanlanıyorsam? Belki adamdan hoşlanmış olabilirdim. Fakat onun benden hoşlanıp hoşlanmadığını bile bilmiyordum. Hemen hazırlanmaya başlamıştım. Selim’i bekletmek istemezdim doğrusu…

 

Otelin restoranına indiğimde Selim çoktan gelmişti. Oturduğu yerden bana el sallıyordu. Kısa bir selamlaşmadan sonra bana anlatacaklarını dinlemeye başladım.

“Görev yapacağın okulu buldum Renan. Gözün aydın!”

Bu kadar çabuk mu yani?

“Evet, şaşırmış olabilirsin ama buldum.”

Sana nasıl teşekkür edeceğimi bilemiyorum Selim.

“Lafı mı olur Renan. İnsanlık ölmedi ya.”

Aslına bakarsanız dedikleri iyiydi, hoştu. Fakat biraz kırılmıştım. İnsanlık ölmemişmiş. Başımıza iyilik meleği kesilmişti beyefendi!

Gerçekten sana karşı mahcup hissediyorum kendimi.

“Öyle düşünmeni istemem Renan. Sana yardım etme işini seve seve yapıyorum ben. Ama illa ki kendini mahcup hissetmek istemiyorsan, bu akşam benimle bir yemeğe çıkabilirsin mesela”