"Bu kadar içten gülmeyi nereden öğrendin?"
"Acılarımdan." diyeceğim gözlerinin içine bakarak.
Hayata karşı kurulmuş en uzun cümlenin susmak olduğunu anlayacaksın.
Tüm soruların cevabıydı aslında geride bıraktıkların.
Uyanmak istemesen de zorla uyanman gerekir.Acıdır ama acılar her zaman gerçektir.
Söylesene; beni kaybedecek kadar kimi, neyi kazanmak için gidiyordun.
Zorsun ve zoru seviyorsun.Ama imkansızı sevmiyorsun.Halbuki imkansız değildim.Sadece imkanın varken sızı olmayı sen seçtin.
Güven bir insanın dalları gibidir.Dalları kırılmış bir insanın dik duruyor olması bir şeyi değiştirmez.
Acıyı yenmek istiyorsan,yalnızlığa alışıcaksin.
Bu gitmeleri senden çok önce ezberlemistim.
Geçen zaman değildir.zamanla.gelip geçen bizleriz aslında.
Öyle ya, sen kendine gittim desende,gittikçe geliyorsun işte...
Tek bir şey biliyorum; hayatı hatırlamak için, seni unutuyorum.
Bazen unutuyorum unutulduğumu.
Yaşadım diyorsun, ölmek için.
Geri dönmesen bile arada bir dönüp arkana bak olur mu?
