SUGAR FREE MURDER

Κεφάλαιο 13ο : Κηδεία Νο1

Την κηδεία της πολυαγαπημένης θείας, αδελφής, μητέρας και γιαγιάς Χρυσάνθης ανέλαβε η Τζίνα με τη βοήθεια των αδελφών Βουκεφάλα, συνοικιακού οίκου τελετών, μιας και ο μοναχογιός της ήταν απών, όπως επίσης και τα ανίψια αλλά και τα εγγόνια της.

-Πολύ αγαπητό πρόσωπο πρέπει να ήταν η γιαγιά σου, ψιθυρίζει η Γκαρσία κατά τη νεκρώσιμη ακολουθία. Όλοι και όλοι τριάντα άτομα με το ζόρι. Καλά που ήρθα και εγώ μαρή…

-Εσύ ήρθες για να δείξεις το μπλουζάκι σου με τη δαντέλα, όλη σου η πλάτη έξω είναι… Όσο για τη γιαγιά μετά την εξαφάνιση του πατέρα μου έγινε στρίγγλα, η μάνα μου, σκέψου, μου απαγόρευε να τη δω πάνω από μια φορά την εβδομάδα όταν μπήκα στο δημοτικό γιατί λέει είχε κάτι κρίσεις που μπορούσες και να τη φας τη σφαλιάρα στα καλά καθούμενα.

-Το παίρνω πίσω αυτό που είπα για τη γιαγιά σου, δες ποια μπήκε μόλις, η Ζωζώ!

-Δεν ζει και η γιαγιά να την πειράξει με το αγαπημένο της σλόγκαν «Ζωζώ, για σένα ζω».

Ο παπάς κοιτάζει ενοχλημένος τις κοπέλες στην πρώτη σειρά. Η Γκαρσία απλά του κλείνει το μάτι.

-Παπά με τόσο μοντέρνο μαλλί και επίπεδη κοιλιά πρώτη φορά βλέπω… κάτω από τα ράσα κρύβεται ένα τεκνό… δες και τι ρολόι φοράει, από αυτά τα μεγάλα που βγάζουν μάτι…

-Θα καείς στην κόλαση Γκαρσία, άντε βγάλε τον σκασμό τώρα…

-Κάτι τελευταίο μόνο, είδες τη μύτη της γιαγιάς; Έχει ακόμα το σημάδι από το μανταλάκι…

Οι δυο κοπέλες πνίγουν το γέλιο τους, το συγκρατούν απεγνωσμένα, ώσπου η Γκαρσία δεν αντέχει… αφήνεται σε ένα σπαστικό γέλιο που περισσότερο μοιάζει με κλάμα γοερό, αφού τα μάτια της γεμίζουν δάκρυα και το κεφάλι της κοκκινίζει από την πίεση.

Όταν οι παχουλές φίλες της γιαγιάς περνάνε μπροστά από την Τζίνα και τη Γκαρσία να συλλυπηθούν, επηρεασμένες από το «κλάμα» της Γκαρσίας, πέφτουν πάνω της και τη ζουλάνε με τα κρεμασμένα τους μαστάρια, κλαίνε και αναρωτιούνται γιατί να συνέβη αυτό στην αγαπημένη της γιαγιά. Η Γκαρσία κοιτάζει με ένα βλέμμα τύπου S.O.S. την Τζίνα, η οποία στο πρόσωπο της Γκαρσίας βλέπει την ιδανική φίλη, τη φίλη που ήταν πάντα δίπλα της, με εκείνο το ιδιαίτερα βρώμικο χιούμορ που είχε υιοθετήσει σαν άμυνα στις ευαισθησίες της. Θέλει να της πει ευχαριστώ, αλλά αρκείται στο να της χαμογελάσει πλατιά. Ανάμεσα στις παχουλές κυρίες μια κομψότατη γυναίκα με πλατύ μαύρο καπέλο που επισκιάζει κάθε άλλη εμφάνιση στην εκκλησία, ακόμα και του σεβασμιότατου πατέρα,  δίνει τυπικά το χέρι της στις δύο κοπέλες. Το βλέμμα της είναι μελαγχολικό και συνάμα συναρπαστικό.