MONTENEGRO SERIES 1: Fated (Not)

Prologue

Hugging my pillow, resting my back at the headboard of my bed and wiping my tears. Yes, another night of ka-jejehan dahil sa K-drama's. It's already 3:30 am yet I am widely awake. Kanina ko pa planong matulog kaso na stuck ako sa "last episode syndrome".

After an episode I decided na bukas na lang ipagpatuloy ang panonood. Tutal 2:15 am na at may pasok pa ako bukas ng 10am.

I was about to sleep when I heard a loud "bang". Siguro si yaya Sally na naman o hindi kaya ay ang tao sa bahay na nakabasag ng kung ano-ano kase bagong gising.

Pero ang inggay ay nasundan pa. At parang may nagsisigawan. Mula sa kama ay bumaba ako para i-check kung ano iyon. Dali akong lumabas, and to my horror I froze on what I saw.

Two man were holding a gun and they are pointing to my mother and father. At para akong estatwang napako sa kinatatayuan ko as I saw our two housemaids on the floor-- bloody, the same with our guard. Puno ng dugo, walang malay at pawang nakahandusay sa sahig.

Confused, shocked and fear. Anong nangyayari? Bakit may dugo? May baril? At... at... may patay?

"Mo.... mom, what's happening?" I asked my mother. And it catch their attention. Hindi ko alam ang nangyayari at gusto kong maliwanagan.

"Anak, pumunta ka sa kwarto mo." Sigaw ni Daddy. He's crying and his ayes are pleading.

"Opps, maganda pala ang anak mo Ricardo." Sabi ng lalaki na naka upo sa sala matapos akong tignan na parang isang masarap na almusal. Mukha siyang desente sa suot nitong polo at mukhang nasa 40's na. May hawak din itong baril ngunit hindi nakatutok kung kahit sino.

"Mike huwag mong idamay ang anak ko sa gulo natin, maawa ka Mike." Sabi ni Daddy habang umiiyak. Narinig ko ang paghikbi ng aking ina na nasa likod ng aking ama.

"Wow, hindi ko alam na nagmamakaawa pala ang isang Ricardo Villarde." Sabay tawa 

"Ang alam ko ikaw palagi ang pinagmamakaawaan kaso hindi ka naaawa." 

I always heard rumors about how strict my father is. Marami na ang kaniyang nasisante. Kahit konting palpak ay sisante agad. But to me he is the most loving and understanding father I could ever asked for. 

"Bang!" Nakarinig ako ng putok ng baril at napako na ako sa aking kinatatayuan.

I saw my father now kneeling and bloods are coming from his knee. Blood, dugo may sugat ang ama ko! I saw some smoke from the man's firearm and I concluded that the bullet came from him. I gasped, ano ba ang kasalanan ng aking ama na kahit nagmakaawa na ito ay binaril pa din siya.

Tatakbo na sana ako papunta sa kanya upang daluhan. My father needs to go to hospital right now. Pero hindi ko maalis ang aking paa sa kinatatayuan ko.

"Anak, Miracle tumakbo ka na!" Sigaw ni Mommy. Doon bumalik ang aking ulirat. May baril na nakatutuk sa akin at iyon ay mula sa lalaking pinagmamakaawaan ni Daddy.

"Miracle, anak tumakbo ka na huwag mo kaming alalahanin." Pag aalo ni Mommy. Hindi ko namalayan na may luha na palang tumutulo mula sa aking mga mata. 

Ano ang gagawin ko? Tatakbo ako? Pero saan? Nanginginig na ang mga tuhod ko.

Oh, Lord kung ito man ang huling sandali ng buhay ko, please iligtas mo na lang sila mommy.

"Anak takbo....." Sigaw ni Daddy habang nakikipag agawan ng baril sa lalaking kaninang kasagutan niya.

Tumakbo ako, pero may naramdaman akong tamama sa siko ko sabay ng pagputok. I felt liquids are flowing from my arms. Natamaan ako, pero tumakbo pa din ako pumasok sa kwarto. I am so scared, afraid, nervous and in terror. Masakit ang balikat ko. And I don't know what to do. 

Hindi ko alam kung paano ako nakatawag sa pulis. Dala na din siguro ng adrenaline rush.

I heard a knock on my door pero naka lock iyon. Pinagbabalibag nila ang door knob. Hindi pa nakarating ang mga pulis. Iniharang ko ang study table ko sa pinto. Hindi ko alam kung paano ko nakaya iyon gayong masakit ang kaliwa kong balikat. Nilagay ko din ang mini-sofa ko bilang panigarado na mahihirapan silang buksan ang kwarto ko.

Tumakbo ako sa banyo ng kwarto ko and I locked the door. Lord, I know I only knows you when I am in trouble, but Lord I know you have mercy, please spare my family. I am begging you. I cried holding my rosary asking for God's grace. Makasalanan ako pero sana ngayon ay dinggin ako ng Panginoon.

Nagka pag-asa ako when I heard a sirene. Palatandaan na nandito na ang kapulisan. Wala na ding bumabalibag sa pintuan nga kwatro ko kasabay ng nga yapak na umalis.

I go out on my room. I opened the door and immediately rush towards where my parents are. Akala ko tapos na kasi nandito na ang mga pulis, akala ko ligtas na kami.

I heard gunshots and I witnessed how my mother and father was killed. I am Miracle Franchesca Villarde but unlike my name, Miracle is not on my side.

-jhe_ka_ian