Tüm ders boyunca ne söyleyeceklerini düşünmüş durmuştuk. Tenefüste yanımıza geldiler on dakikamiz var cabuk olun dedi Ekin meraklanmamis tavrıyla . Tamam bakın ama korkmayın biz uçümüz aslında kuzeniz biraz farklı bir yaşamımız var . Babalarımız mafya annelerimizin ise falcı. İçimden hemen görüşmeyi kesmeliyiz diye geçirdim.Yilbasi günü de babamin peşinde olanlar bizi taninmaz hale getirdiler kendilerince intikam alıyorlardı.Mert devam etti şimdi çok endiselendiginizin farkındayım ama ailelerimiz Ankara'da kalıyorlar. Onların kötü yaşamlarına şahit olmamız içinde bizi buraya gönderdiler küçüklükten beri yurtta kalıyoruz. Ne düşüneceğimi şaşırmıştım.Su:
-peki neden bize daha önceden söylemediniz?
Kaan:
-korktuk belki de tepkinizden bunları soyledigimizde bütün kızlar bizden kaçıyorlar.Oysa ki tek sucumuz onların çocukları olmamız.Ekin:
-ailelerinizi özlüyor musunuz?
Mert:
-aile özlemi elbette ama o insanları bilmiyorum. Emre:
-Daha sorulariniz varsa sonra sorun isterseniz zil çaldı da.
Tamam dedim.Digerlerinden olmamaliydik evet ama ya bizim hayatımız ya mahvalursa sanırım biraz düşünmeye ihtiyacım var.
