Yine annemle kavga ettiğim için odama kapanmıştım. Neden mi? Ona arkadaşlarımı gösterdiğim zaman bana şizofren olduğumu söyleyip duruyordu. Ben şizofren değildim. Arkadaşlarım gerçekten vardı ve annem bunu görmüyordu.
Yatakta öylesine uzanırken yanımda oluşan hareketlilikle o tarafa döndüm. Chan hyung yanımda oturuyordu. Chan hyung diğer 6 arkadaşımdan biriydi ve en büyüğümüz oydu. Bana dönüp gülümsediğinde bende ona gülmüştüm.
"Annen yine sana inanmadı değil mi?"
"Evet."
"Ve yine sana şizofren olduğunu söyledi."
"Evet hyung."
"Jeongin. Aslında annen ya doğru söylüyorsa."
"Ne yani sende mi benim şizofren olduğumu düşünüyorsun hyung. Ben şizofren değilim tamam mı?"
"Senin şizofren olduğunu söylemedim yang. Sadece bir düşün istedim. Annene bizi gösterdiğin zaman annen bizi görmediğini söyleyip duruyor değil mi? Sadece bir kere bile olsa doktora gidip test yaptıramaz mısın?"
"Hyung."
Ağladığımı anladığı zaman konuşmayı bırakıp beni kendine çekmiş ve saçlarımı okşamaya başlamıştı.
Uyandığımda chan hyungun yanımda olmadığını fark etmiştim. Aklıma konuştuğumuz konu gelince üzülmemiş değildim. Ama sanırım haklıydı.
Yani benin onları görüp annemin görmemesi test yaptırmama yeterdi bile.
Verdiğim karar ile hastaneye test yaptırmaya gelmiştim. Aslında birazda korkuyordum. Doktor yanıma gelip konuştuğunda korktuğum başıma gelmişti.
"Jeongin bey. Bu söyleyeceğim sizi üzebilir. Siz... Siz şizofrensiniz."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Loser (Hyunin)
General FictionŞizofren olan jeongin. Arkadaşlarının bir hayal olduğuna inanmak istemiyordu. Ama bir gerçek vardı ki hayali arkadaşlarından hwang hyunjin ondan hoşlanıyordu.
