"တကယ္လို႔ ငါေသသြားခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ငါကေတာ့ ခန့္ပိုင္ေရ ခန့္ပိုင္ရား ငါ့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ႕ဆိုၿပီး ထိုင္ငိုေနေလာက္တယ္"
အိမ္ေရွ႕ ေလွကားရင္းမွာ စကားထိုင္ေျပာေနတဲ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္။ အေျခအေနက ေအးခ်မ္းေနတာမဟုတ္သလို ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲလည္းမဟုတ္။ ညသန္းေခါင္ႀကီး သံပုံးတီးသံၾကားရတာမို႔ ထြက္ၾကည့္ေသာ္လည္းဘာသံမွ မၾကားရေတာ့တာမို႔ ေဘးနားက သံတုတ္ကိုခ်ၿပီး အိမ္ေရွ႕ထိုင္ေနရသည္။အဆင္ေျပလို႔ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ေနမွ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ပါေတာ့မည္။
"ငါကေတာ့ ငါေသသြားရင္ ဘာမွေနာင္တရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့သူေတြသာ ငါ့အတြက္ ခံစားေနရမွာ"
"ခ်ီးပဲ ခန့္ပိုင္ ဖတ္ဖတ္ဖတ္ ဒီကာလႀကီးမွာ မဟုတ္မဟတ္ေတြ မေျပာစမ္းနဲ႕ "
တကယ္ေျပာတာ ထည္ဝါရဲ႕။ ငါက ဘာေနာင္တမွမရွိမယ့္ေကာင္။
_________________________________
မနက္အေစာႀကီးနိုးေနေပမယ့္လည္း ခန့္ပိုင္တစ္ေယာက္မထျဖစ္။ ထၿပီး ဘာလုပ္ရမွာလဲ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ရတာကို ကမၻာေပၚမွာ အပ်င္းဆုံးပဲ။
"အန္တီေရ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ပါၿပီ ဟိုေကာင္မနိုးေသးဘူးလား အာ အန္တီ့လက္ရာမနက္စာက တကယ္အေကာင္းဆုံးပဲ"
အခန္းထဲကေနေတာင္ ၾကားေနရတဲ့ အသံဆာဆာေၾကာင့္ အားမနည္းေမြးၿပီးထရသည္။ သူ ေရာက္တဲ့ခ်ိန္ဆို 7နာရီဝန္းက်င္ရွိၿပီမို႔ ဒီခ်ိန္ထမွ သြားမယ့္ စစ္ေၾကာင္းနဲ႕မွီမည္ျဖစ္သည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ထင္ထားသည့္အတိုင္းပင္ သေကာင့္သားက ကိုယ့္မနက္စာကိုယူစားေနသည္။ ေဘးမွာရွိတဲ့ ႀကဳံရာတစ္ရႉးနဲ႕ ပစ္ေပါက္လိုက္ေတာ့ က်င့္သားရေနသလို ေရွာင္သြားသည္။ ထားပါ။ ေနာက္မွေပါင္းၿပီး လက္စားေခ်ရမည္။
"ျမန္ျမန္စား ငါတို႔အခ်ိန္မမွီဘဲေနမယ္ လဒရဲ႕ အၿမဲငါေရာက္မွထတယ္။ ညခ်ီးစားေနလို႔ မအိပ္တာလား မင္းက ဟမ္"
အေဖ့ေလသံလာေဟာင္ေနတဲ့ေကာင္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ပစ္ထားရသည္။ အဖက္လုပ္ရင္ ပိုေရာင့္တက္လာၿပီးဆဲလာမွာမို႔ ျမန္ျမန္အိမ္ကထြက္ရမည္။
