Ben bir adamım herkes beni küçük bir çocuk olarak görsede ben bir adamım yada ben öyle sanıyordum..
Kendimi tanımaya başlıyordum yavaş yavaş her şey kafamda büyümeye başlıyordu kendi yaşıtlarımı hep küçük görüyordum ve ilk hatalarımı onlar ile misket oynamak yerine, kendimden yaşça büyüklerle sigara içerek başladım. Onlar ile dalga geçip gülüyordum.Ben mahallenin en kötü çocuğuyum hiç kimse beni sevmiyordu bende onlara inat hep kötülük yapıyordum camları kırıyor kaçıyordum.Her gece belki ağlıyordum sevilmediğim için ağlıyordum.Ailem benden sıkılmıştı artık annem ve babam hep kavga ediyordu benim yüzümden, ben çok kötü bir çocuktum.Beni yatılı okula verme kararı almışlardı onları duyduğum da gece odama koştum ve sabaha kadar uyumadan ağlamıştım.Sonra değişme kararı aldım ve evden ayrılma günüm geldiğinde kimseye sarılmadan onlardan ayrıldım çok pişmandım koşup annemin kollarına atlamak istiyordum, ama ayaklarım dönmüyordu. evet, ben küçük bir çocuktum tek sorunum beynim, yaşım ve bedenim den hızlı gelişiyordu.Hayata ilk adımım burada başlamıştı aslında. kendi yolum benim sonsuzluğum.
