LOST PALACE: THE BOOK OF ANASTASIA

Chapter Ten

Hindi ko na nahintay ang tawag or text man lang ni Chan. Nakatulog agad ako ng hindi man lang nakapagbihis o hilamos.

It was only 5:12 in the morning when I woke up. My alarm was set at 6:30 am but I wake up earlier than expected. I sat on my bed for a while before I stood up and walked inside my bathroom.

Magulo ang buhok ko pati na rin ang uniform kong suot kahapon. I wonder, how could I sleep comfortably with this one? Agad agad akong naligo. It only took me around 15 minutes before I finished taking a bath. Malamig eh.

Matapos kong maisuot ang bagong uniform na galing sa closet ko ay siya namang pagpunta ko sa harap ng salamin. I always put my hair in a bun but today, I chose to let my straight brown hair dance on the air. I also put light colors and glitters on my face. Minsan lang naman eh.

Matapos mag ayos ay bumaba na ako. Nakangiti akong sinalubong ni manang. "Ang aga mo ata ngayon at ayos na ayos ka ah? Dahil ba yan sa naghatid sayo kagabi?" Nang aasar na tanong nito bago nilagay ang nilutong pagkain sa mesa.

Natatawang umiling ako dito, hindi na pinatulan at sinagot ang pang aasar. Ngumisi ito saakin bago mahinang nagsalita. "Dalaga na talaga. Silence means yes oh."

Imbes na patulan ito ay nagsimula na lang akong maglagay ng kanin sa plato ko. Tahimik akong kumain sa harap niya. It's actually a normal day for me. Gigising ako ng maaga. Mag aayos ng sarili. Baba at tahimik na kakain. Pagdating naman sa school, tahimik akong uupo at maghihintay sa susunod na guro. Pupunta akong cafeteria at mag isang kakain hanggang uuwi na naman akong mag isa at matutulog na walang kasama sa bahay.

My life is indeed plain and boring. It's not happy, and mostly just sad ones. Walang kagana gana akong nabubuhay. Para akong robot na planado na kung anong dapat at hindi ko dapat gawin.

But today, I woke up earlier and do things far from my usual routines. I woke up lightly at it feels new. Maaga akong nakapasok than usual. Nasa gate ako ng may makita akong bulto hindi kalayuan.

It's Chan. Nakaupo ito sa bench at nakayuko ng kaunti. He seems like he's sleeping. Ang aga din nito. Bakit kaya?

Dahan dahan akong pumunta sa direksyon niya, nagdadalawang isip kung lalapitan ko ba siya. Nang makalapit ako ay nakumpirma kong tulog nga ito.

Naupo ako sa tabi nito. Ibinababa ko muna ang dalang bag sa gitna namin bago ko ito marahang tinapik sa balikat. "Chan..." I softly called his name pero tila ay antok na antok na ito na hindi man lang nagising.

Akmang tatapikin ko sana ito ng biglang dahan dahang bumagsak ang katawan niya sa banda ko at ang ulo nito at tamang tama namang nabagsak sa maliit kong balikat. I was shocked with the sudden move that made me stop moving. I am afraid I might wake him up. Mukha pa namang siyang walang tulog, kawawa.

I didn't know how long we stayed like that. Other students were watching us as they passed by. They started talking about us but I didn't mind them. Kinuha ko ang librong dala dala ko at pinagpatuloy ang pagbabasa nito.

It's already 8:30 in the morning pero mahimbing paring natutulog si Chan sa balikat ko. Nangangalay na ako but I didn't complain nor go away from him. I have class at 8:00 am but I didn't attend it. Ayaw kong gisingin or iwan ang taong nasa balikat ko ngayon as I see him sleep peacefully with a little smile visible on his lips. He seems like dreaming something.

We were never close like this one. Laging sa gilid ko lang siya noon pero ngayon, nasa gilid ko pa rin naman pero natutulog na sa balikat ko. Instead of reading the book in my hands, I chose to watch him instead.

Masyadong makapal ang kilay at pilikmata nito. Ang ilong naman ito at hindi gaanong kataasan at nasa tamang hugis at taas lamang. His lips are pinkish and thin.

Unti unting bumukas ang mga mata nitong nakapikit. Kumunot ang noo nito at hindi pa rin gumagalaw. I smiled at him. Agad agad itong umayos ng upo kaya naman ay nagkabungguan ang mga ulo namin.

"Shit." I heard him cursed. I rub my forehead the way he did. Nakakunot ang noo pa rin nitong tumingin sa banda ko.

"Oh sorry! Bat ka andito?" Gulat na tanong nito. He gently rubbed my forehead too.

"I saw you kanina na natutulog tapos bigla ka nalang bumagsak sa balikat ko. I find it rude to leave so I chose to wait you wake up." I explained briefly.

Tumingin ito sa relo niya. Kumunot ulit ang noo bago tumingin saakin. "It's already 9:00 am. You have class right? Bakit di mo ako ginising?" Galit na tanong nito saakin.

Tumawa ako. "It's alright. Ngayon lang naman eh." I said.

"Libre mo nalang ako snack, pambawi since nakakagutom at nakakangalay din yung ganon." Pagbibiro ko sakanya. Agad itong tumayo at taka ko itong tiningnan.

"Let's go." He said and grabbed my hand. I know where are we going already.

"Hey, I was just joking!" Natatawang saway ko dito pero kinuha na nito ang bag ko bago ako hinila papuntang cafeteria.

"What do you want to eat?" He asked ng makaupo na ako.

"I told you, I'm just joking." I rolled my eyes at him.

"Stop rolling your eyes on me, miss. Tusukin ko yan eh." Natatawang sabi nito saakin. Sinamaan ko siya ng tingin.

"Sige nga." Pag uudyok ko dito.

Lumapit ito saakin. He leveled my face. "Anong sige nga?" He whispered.

"Tusukin mo kung kaya mo." I answered bravely.

"I can but I don't want to. I can't hurt such beauty." He said softly. Iniwas ko ang tingin ko at lumayo. I felt my face hot all over.

"Ewan ko sayo." I said softly, felt a little shy and weak at the same time.

He laughed loudly. "Kilig siya oh." Pang aasar nito saakin.

"Asa ka!" I said a little bit loud than normal. Lumapit ito ulit saakin ng mas malapit sa nauna.

"Weh???" Tiningnan ko ito.

"Hindi nga!" Mas lalo nitong nilapit ang mukha.

"Weh???" Nang aasar na ngiti nito saakin. I chuckled, kulit.

"HOY BAWAL PDA DITO MGA DUDE PARE CHONG" Rinig kong sigaw mula gilid namin. Agad kaming lumayo at nag iwas ng tingin sa isat isa. I felt my heart beating so fast than normal.

I heard him laughed. I looked at him. He looks so happy while talking with his friends. Such a beautiful view in a morning.