"Live a little more"

Till it's gone

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να πιστεύεις για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής σου ότι είσαι ευτυχισμένη , ότι τα έχεις όλα. 
Το καταλαβαίνεις σε αυτές τις στιγμές που νιώθεις ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να είναι εδώ να αναπληρώσει αυτό το κενό που ούτε ο εαυτός σου δεν ξέρει τι κενό είναι και τι χρειάζεται.
Όταν κάθεσαι σε μία γωνία του σπιτιού σου , κάτω στο πάτωμα , χωρίς να κάνεις τίποτα απολύτως από το να κλείσεις τα μάτια και να σκεφτείς τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις αυτήν την στιγμή. 
Εκεί αρχίζουν αυτές οι δεύτερες σκέψεις που κάνει κάποιος για τις επιλογές του , που σκεφτόμαστε ότι αν τότε είχαμε επιλέξει την άλλη επιλογή μας , τότε που θα ήμουν τώρα; 

-Θα ήμουν σε κάποιο μαγαζί να πίνω και να τρώω με τους αμέτρητους φίλους που πιθανόν να είχα αλλά οι οποίοι δεν θα γνώριζαν τίποτα ουσιαστικό για μένα; -Θα ήμουν σε ένα απόμερο σπίτι σε ένα χωριό της περιοχής μου χωρίς να με ενδιαφέρει για το αν οι τζίτζικες κάνουν πάρτυ έξω από το παράθυρο του δωματίου μου αλλά το ότι μπορώ πλέον να ακούσω μόνο αυτούς;Θα ήμουν με δύο-τρεις μετρημένους στα δάχτυλα της μίας μου παλάμης φίλους , που μπορεί να κάνω αιώνες να βγω ή να μιλήσω στο τηλέφωνο αλλά όταν βγω περνάω καλά και νιώθω χαρούμενη; 

Αν όλες αυτές οι υποθέσεις ισχύουν ακόμα και τώρα , εγώ τελικά γιατί νιώθω τόσο μόνη ενώ νόμιζα ότι τα είχα όλα;