SIMULA

2 1 0
                                    

Prologue

Someone's P. O. V

"Tulungan mo ako!" Sigaw niya.

Nanatili ako sa kinatatayuan ko. Walang ginawa kung Hindi ang tignan ang lalaking nagdusa.

Nagmamakaawa siyang tutulungan ko siya.

Umiling ako. "How can I help you? You deserve to die."

Unti- unti akong lumapit sa kanya.

"Huwag mo akong patayin... Parang awa mo na.."

Napangisi ako.

Tinignan ko ang madungis niyang katawan. Puno iyon ng putik pati narin ang kanyang damit habang nakaluhod mismo sa harapan ko.

Mas lalo lang akong natuwa dahil sa mga nangyayari.

"Where is she?" Mahinahong tanong ko.

Natahimik siya.

Napapikit ako sa inis. Pinigilan ko ang sariling emosyon. Ayaw kong magmadali.

I want things to take it slowly.

Like I always used to.

"You can't have her." Mahinang usal niya.

"Why can't I have her?"

"Because I said so?"

Mas lalong kumulo ang nagngingitngit kung galit.

"TELL. ME. WHERE. THE. HECK. SHE. IS!" Galit na galit nang sigaw ko. "Or.. You'll die!"

Isang halakhak ang natanggap ko galing sa kanya.

Nanggigil kong itinutok sa leeg niya ang hawak kung matulis na bagay. Bagay na kayang kumitil ng maraming buhay.

"Hindi ako nagbibiro, Hariko. Mapapatay talaga kita kung kailan ko gusto kapag Hindi mo ako sinagot ng maayos!" Mas idiniin ko ang paglapat ng kutsilyo sa leeg niya.

Blood.

Seeing some blood flow in my fingers. It makes me feel hungry for more.

Napasigaw siya sa sakit.

Kailangan ko ng malaman kong nasaan siya. Hindi pwedeng habang buhay nalang akong talo.

"Iyan ka naman talaga Hindi ba? Pumapatay ng mga inosente." Humagalpak siya ng tawa. Tumawa narin ako.

Tumawa ka lang. Ito na ang huling araw na maranasan mong tumawa sa buong buhay mo.

"You are not innocent to begin with. Wala akong pakialam kung patayin kita ngayon mismo, makuha lang ang gusto ko." Matalim ko siyang tinignan.

"How sweet of you. Hindi ko inakalang babae pa ngayon ang papatay sa akin." Ngumisi siya.

Umihip ang malamig na hangin sa pang gabi. Tinatangay nito ang buhok ko.

"Hindi ko nga rin inakalang ang hina mo para maging isang lalaki. " Ngumisi ulit ako.

Tinignan niya ako ng masama.

Ngayong gabi masasaksihan ng buwan ang pagtatapos.

I smile sweetly.

Sa likod ng maskarang meron ako.

Isang munting ibon ang magiging lobo. Sa pagsapit ng gabi. Ang kanilang pangil ay masisinagan ng buwan. Madudungisan ng maraming dugo.

Inside of my innocent face is my pointed knife that can kill your life instantly.

"Ano pang hinihintay mo? Patayin mo na ako!" Sigaw niya. "Dahil kapag ang isang ahas ay nakawala sa isang lungga.... Nangangagat..."

"Oh? Really? Paano mo naman gagawin yun? Nakatali ang dalawang kamay mo gago!"

"Hindi ko sasabihin kung nasaan siya. Sa akin siya! Sa akin!"

"Tarantado ka ba? Hindi lang ikaw ang nag mamay- ari sa kanya! Sabay natin siyang binuo kaya huwag na huwag mo sasabihin sa akin ang linyang iyan!" Pinanliitan ko siya ng mata. Isang luha ang agad tumulo.

I sigh.

Hindi ko aakalaing ang labis naming pagmamahalan ang sisira sa amin. Ang magiging dahilan para humantong sa ganitong sitwasyon.

Well, I guess it's our Destiny to be like this.

"Iyon na nga e! Pero hindi ko maatim na masaktan siya! Ang malamang ang nanay niya ay isang-"

Isang malakas na sampal ang inabot niya sa akin.

"As if you care! Ano ngayon kung iba ang tingin niya sa akin? Na masaktan siya? Wala akong pakialam basta sabihin mo sa akin kung nasaan siya! TELL ME WHERE SHE IS?!" Sinabunotan ko siya ng buhok. Napasigaw siya sa ginawa ko.

Damn! Sabihin mo na sa akin kung nasaan! Hayop ka talaga Hariko! Isa kang malaking hayop!

"H- hindi k-k-ko s-sa s-sabihin.." Hirap na hirap niyang saad.

Pinakawalan ko ang buhok niya at sinampal siya ng paulit- ulit. Hindi pa ako nakuntento doon at tinadyakan ko ang tiyan niya.

Napahiga siya sa lupa at nagpagulong- gulong. Masakit ang bawat sampal ko. lalong lalo na ang pagtadyak. Kaya nasisiguro kung nasaktan siya sa ginawa ko.

"Iyan ang problema sayo e! Hindi ka marunong magmahal! Sarili mo lang ang iniisip mo!"

Malamig ko siyang tinignan.

"You don't know me.." Iyon lang ang nasabi ko.

Idiot!

"Dahil kahit kailan hindi mo naman ipinaintindi!" Sumuka siya ng marami at malapot na dugo.

"Dahil hinding hindi mo naman ako maiintindihan! Never mo akong minahal!"

"No, I did love you--"

"Oh, shut up!" Frustrated kung sigaw.

Natahimik siya.

Mahal mo ako? Sinong niloloko mo?

"I think... Wala na akong mapapala sa'yo. Oras na siguro para tuluyan ka ng mawala!" Lumapit ako sa kanya at itinarak ang kutsilyo sa kanyang dib-dib.
Bumagal ang kanyang paghinga matapos ko iyong gawin.

Mahigpit niyang nahawakan ang kamay ko. Puno na iyon ng dugo dahil sa ginawa ko.

Maya maya ay binawian narin ito ng buhay.

Napangiti ako. "Sleep well, little darling."

Sa huling pagkakataon ay tinignan ko ang malamig niyang bangkay.

Ikaw lang ang gumawa sa sarili mong puntod.

And I'm sorry for being like this. Sadyang ganito lang ako magmahal.

Dumadanak parati ang dugo.

Ganito nila ako pinalaki kaya pasensya na.

Tiningnan ko ang kutsilyong hinugot.

Isang agila ang nakaukit doon.

Mapait akong napangiti. Masalimoot ang naging buhay ko dahil dito. Palaging may kakambal na pahamak ang idinulot.

I guess it's my faith. Hintayin mo ako anak. Dadating na si mama..

Continue....................

THE KNIFEWhere stories live. Discover now