hoşçakal her şey

ilk ve son

22 mayıs 2021. hiç sakin değilim. gözyaşlarımdan kağıdı göremiyorum. sakinleşemeyip kendime zarar vermekten korkuyorum. 1 saat 8 dakika sonra onun sınavı var. ne kadar kötü olduğumu anlatamıyorum. göğüs kafesim acıyor derin nefes alamıyorum. gözlerim yanıyor.mutlu ve birlikte bir aileyi hak eden o; yaşayan benim. mutlu olmak için var olmamışım ben, ne kadar uğraşsam da olmuyor. aile neden çocuğuna inanmaz? neden bir kere olsun gerçeklerin farkına varmaz ya da iyi misin diye sormaz? neden özgürlüğünü kısıtlar, öncesinde çok özgürmüş gibi? mutlu olduğumuz, eğlendiğimiz günleri düşündükçe canım yanar; o anlara dönmek isterim. o kadar nefret ediyorum ki. 5 dakika sonra patlama olucak balo salonunda kocaman avizeler yere düşmeden önce her şeyden habersiz çekilmiş son fotoğraf...

bu bir veda mektubu. kendime veda ediyorum, sevdiklerime değil. onlar vedamı değil gülümsediğim günleri hatırlasınlar.kendimden bir parçayı mı yoksa tüm benliğimi, bedenimi, mi toprağa sürüklüyorum bilmiyorum henüz. tek bildiğim bu bir intihar mektubu. olan kalanlara...

sevgilim. seni canımdan çok seviyorum. ben senin yıldız çiçeğinim ve her zaman kalbindeyim. her gökyüzüne baktığında seni izliyor olacağım. her yağmur yağdığında yanağına düşen ilk damla benim; kaldırım kenarında yanına sokulup kafasını sevdirmeye çalışan kediler, köpekler benim. iyi ki hayatımdaydın. Beni Unutma.