PROMAJA

20-Haftalar Sonra

•

"Anne.."Göksel endişeli bir şekilde, yeni yeni ayılan annesine bakarken Ezrif'te canavar haliyle minik bedenin hemen yanında merakla bakıyordu kadıncağıza.

Tahmin edebileceğiniz üzere Göksel her şeyi..Evet,her şeyi beraber olduklarına kadar anlatmıştı ve duyduğu şeyler hatta gördüğü şeyler karşısında şok geçiren kadının bünyesi kaldıramamış ve bayılmıştı.

Bir kaç saatin sonunda ayılırken önce oğlunu endişeli yüzünü ardından hemen yanında duran uzun boylu,siyah saçlı,gri gözlü,soluk tenli adama baktı...Ardından aklına doluşan, adamın canavara dönüştüğü zaman ve oğlunu anlattığı şeyler ile çığlık atarak yattığı koltuktan fırlamıştı.

Minik bedenin kolunu tutarak arkasına doğru çekerken masanın üzerinde duran boş vazoyu aldığı gibi şaşkınca duran adama uzattı."Sakın!Sakın yaklaşayım deme yoksa olacaklara karışmam!"

"Anne!Ne yapıyorsun?O senin damadın sayılır..Ayrıca bize zarar verecek olsa ,beni ormanda bulduğu ilk saniye verirdi değil mi?İndir şunu!"Göksel azarlar tonda vazoyu annesinin elinden alarak eski yerine bıraktı.Zavallı kadın dehşet içinde, yabancı adamın yanına giden bedene bakarken "Bana bir şey oluyor.."Diye mırıldanmış hemen arkasından bayılmıştı.

Ezrif bir hızla yere düşmeden önce kadını tutmayı başardığında, Göksel sıkıntıyla bir nefes vererek yüzünü ovuşturmuştu.

.

Saatler boyunca süren açıklamalar sonunda annesinin ikna olması üzerine-Ki hala tam anlamıyla bu durumu kabullenmemişti, iki beden rahat bir nefes almıştı.

Göksel giysi dolabında yer açarken Ezrif çantasının içinden bir iki parça olan,gölgelerin efendisi denilen arkadaşının aldığı kıyafetlerini çantasından çıkartmıştı."Ver bakiyim."Göksel kıyafetleri alarak rafa özenle yerleştirdikten sonra gülümseyerek dolabın kapağını kapattı.

"günler sonra birlikte uyuyacağız!"

"Birlikte uyumayı düşünmüyorsunuz umarım."

Göksel ve annesi aynı anda konuştuğunda bakışlar kapıda dikilen kadına dönmüştü."Anne!"Göksel itiraz eder tonda konuşarak ayağını yere vurmuş ve çocuk gibi somurtarak kollarını göğsünde kavuşturmuştu aynı şekilde anneside kollarını göğsünde kavuştururken ,Ezrif bir soğuk savaşın daha ortasında kaldığını anladı.

Uzun süren beraber yatacağız!Hayır yatmayacaksınız savaşı Ezrif'in yerde, Göksel'in kendi yatağında yatması ile sonuçlanırken minik beden yatağın ucuna gelerek elini aşağıya uzattı.Ezrif gülümseyerek minik eli tutarken karanlıkta parlayan grilerini ,elalar ile buluşturdu.

"Rahat mısın?"Diye fısıldadı Göksel ,annesi sonunda uyumayı başarmıştı anlaşılan çünkü iki dakikada bir ikisini manyak gibi kontrole geliyordu ama beş-on dakikadır ortalıklarda yoktu."Senin yanında olduğum sürece her yerde rahat olurum."Diye fısıldadı Ezrif, baş parmağı ile ince bileği okşarken.

"Annem uyudu sanırım..Yanıma gelsene."Göksel sinsi bir gülümseme ile sormuştu bu soruyu Ezrif gülerek "Uyudu..Nefes sesleri düzene girdi."Dedi yattığı yerden kalkmıştı bu sırada.Göksel şaşkınca ona bakarak ,yana kaydığında "Duyma yetim güçlüdür."Demişti Ezrif kendisi için ayrılan boşluğa yerleşmişti.

Minik beden hemen başını sevdiğinin göğsüne yatırarak ,sıkıca sarılırken haftalar sonra hüzünlü müzikler dinleyerek uyku yerine mutlu ve huzur dolu bir uyku için gözlerini kapatmıştı.

Ezrif'inde minik bedenden pekte bir farkı yoktu.Dudaklarındaki minik tebessüm ile elini kıvırcık saçlara daldırdı.Bu gece uyumak yerine minik bulutunu izleyecek ve saçlarını okşayacaktı..

•

SİZLERİ SEVİYORUM.