Uniting Your Broken Hearts

chptr 1.

Chptr 1.

"Anak, ang tagal na no'n, baka gusto mong ayusin ang sarili mo? Tumingin ka sa salamin, anak, ang miserable mo. Walang magagawa ang iyak mo, hindi mo siya maibabalik, wala na siya anak-"

"SHUT UP!" Galit na pigil ng dalaga sakaniyang ina, "can't you see?! I'm trying!"

"Hey! Kat! Huwag mong sigawan si mama. Nag-aalala lang sa'yo si mama! Tama naman siya, kahit umiyak kapa d'yan ng umiyak hindi na siya babalik-"

"Get out," mahinahon ngunit randam ang galit sakaniyang boses.

"Anak naman..."

"I said, get out,"

Wala ng nagawa pa ang kaniyang ina at kapatid dito at umalis na lang sakaniyang silid.

Doon siya nagsimulang umiyak ulit, hanggang sa humarap siya sa salamin at tinitigan ang sarili.

Ang gulo ng buhok nito, namumula ang mata at ang laki ng eyebags. Miserableng miserable ang buhay niya ng mawala ang kaniyang mahal.

Gumalaw ng kusa ang kamay n'ya at inabot ang gunting, nakatingin lang siya sa salamin habang pinapanood ang sarili. Hanggang sa bigla niyang naalala ang mukha ng nobyo n'ya at lumitaw ito sa salamin.

"Ken..." nasabi n'ya rito at akmang aabutin ito ng biglang magsalita ang lalaki.

"I'm sorry, sana hindi na lang kita iniwan ng araw na iyon. 'Wag kang mag-alala, babe, hindi na ulit kita iiwan. Andito lang ako palagi sa tabi mo," sabi nito sakaniya.

Bigla n'yang naalala ang araw na muntikan siyang ma aksidente noong highschool pa lamang sila, ito ang sinabi ng nobyo n'ya, alam n'yang na imagine n'ya lang ito at saktong ito ang lumabas sakaniyang isip.

Pero iniwan mo pa rin ako.

Wala sa sariling napa-iyak ang dalaga at sinaksak ang sarili.
_

Asan ako? Ba't ang liwanag? Ito naba ang langit? Patay naba ako? Andito kaya siya? Malamang, ang bait bait ni Ken, e'. Imposibleng wala siya dito.

"Andito lang ako, Kat Kat. Kahit hindi mo ako nakikita, lagi lang akong nandito."

Naramdaman ng dalaga na may humalik sakaniyang noo at labi.

"Doc! Gising na ang anak ko!"

Rinig n'yang sigaw ng kaniyang ina.

So, hindi pa ako patay?

"Ayos ka lang ba anak? Ano ang masakit sa 'yo?" Naramdaman n'ya ang paghawak ng kaniyang lola sa kamay n'ya.

"L-lola, ano pong g-ginagawa mo rito?" Nagtatakang tanong ng dalaga rito.

"Aba! Nagtanong kapa talaga!" Sigaw sa kaniyang lola at pinalo ang kaniyang kamay.

"S-sorry po," naramdaman ng dalaga na tumulo ang luha nito.

"Shh, tahan na anak. Ayos lang, ayos lang, hangga't ayos ka, ayos lang, tahan na, shh," pagpapatahan sakaniya ng kaniyang lola.

"M-mom," tawag nito sakaniyang ina na nakatitig dito habang umiiyak. "I-I'm sorry, mom," sabi nito rito at lumapit ang kaniyang ina umapang mayakap ang dalaga.

"I forgive you, sweetie. Just don't do it again, pls, don't hurt yourself, baby," naiiyak na sabi sakaniya ng kaniyang ina.

"I promise, mom," she said.

ONE WEEK LATER naka-uwi na siyang bahay nila at maayos na siya, hindi nga lang katulad ng dati, maraming nagbago sa dalaga ngunit masaya pa rin ang kaniyang mga magulang kahit papaano. Dahil hindi na nagkukulong ang dalaga sa sislid nito at hindi na niya ginugutom ang sarili, maayos na ang itsura n'ya at nakaka-kwentuhan na siya ng kaniyang magulang.

She's trying to live again.

__

"Katttttt!" Tawag sakaniya ng kaniyang bestfriend na si Cill dela Cruz.

"Cill," bati nito rito at nginitian.

"Naks, medyo umaayos kana, ah? Buti naman," puri nito kay Katrina. "Ano? Labas tayo?" Pag-aaya nito at tumango.

"Papaalam lang ako kay mama, kailan ba?" Tanong nito.

"Ngayon na! Miss na miss kita, eh! 3 months ka ring hindi lumabas!" Sabi nito.

"Pasensya kana," malungkot na ngumiti ito sa kaibigan.

"Hoy! Biro lang, naiintindihan naman kita, eh," sabi nito habang tumatawa.

"Salamat,"

"Ano kaba! Parang 'yon lang? Sige na, paalam kana kay tita! Libre ko," sabi nito at nagpaalam na siya sa kaniyang mama.

Nagsimula na silang maglibot sa SM sa maynila at kumain ng kung ano ano at bumili ng mga bagay na hindi naman nila alam kung saan gagamitin.

"Aanhin natin ang grade 1 paper na 'to at lapis?" Nagtatakang tanong ng dalaga sa kaibigan.

"Aba! Balik grade 1 ka, sis," natatawang sabi nito rito.

Natawa na lang din siya rito at sinipa, "gaga, 3 months lang akong nawala,"

"Nilalang mo 'yon, 'te?! Gaga, 3 months 'yon! 13 weeks! 92 days! 2190 hours and 131487.192 min—"

"Oo na! Oo na! Matagal na kung matagal," inis na sabi nito sa kaibigan.

Hayok talaga sa galing ang kaniyang kaibigan pagdating sa math, pati ba naman ang pagliban n'ya sa klase ay kabisado ang weeks, days, hours, minutes, baka nga pati seconds eh.

"Pero hindi ibig sabihin no'n ay babalik akong grade 1! Kaya ibalik mo na ito roon!"

Sinunod ito ng kaibigan at binalik na.