The Man in my Dreams

Prolouge

"Lucas!" pagtawag ko sa lalaking nakaupo sa may sofa sa sala, habang tumatakbo pababa ng hagdan. "Claire, what's wrong?" I didn't bother to answer his question and hugged him tightly while my tears where falling nonstop.

"Hush now Claire" pagpapatahan nito sa'kin habang yakap yakap niya ako, mabilis ko namang pinunasan ang mga luha ko at nakangiting tumingin sa kanya. "I'm fine now" kumalas na ako sa pagkakayap niya.

"I ain't taking that, why did you cry?" seryosong tanong nito at pinaningkitan ako ng kaniyang medyo singkit na mata, which I find very attractive and cute. "I just felt like crying, bakit masama?" I felt him blow a deep sigh "No one would cry without any reason and would you stop moving nakakandong ka sa'kin!" madiin nitong pagsabi na siyang ikinatigil ko sa paggalaw ng maaalalang nakakandong nga pala ako sa kanya, but then later show him a devilish smile.

"You're so naughty talaga Lucas" pang-aasar ko na siyang ikinatawa niya "Silly, its just that baka may matamaan ka ng di dapat pwedeng tamaan. You're the naughty one here sweetheart" natawa ako sa sinabi nito, ako pa talaga ah ayaw mo lang aminin eh you know na mahirap pag natamaan yung di dapat tamaan mahirap na 'pag nagalit. Napahagikhik ako sa naisip

"Tse, excuses of Lucas Montenegro" mahina itong natawa sa sinabi ko and leaned to kiss my forehead "I love you Claire, my soon to be Mrs. Montenegro" my lips formed into a smile "I lo--"

"Ate!!! Gising na!!!" Nagising ako dahil sa malakas na sigaw ng kapatid ko, wait gising? sigaw? agad na namilog ang aking mga mata ng marealise na panaginip lang pala iyon but it felt so real.

"Hoy Ate! tulala ka na naman, malapit ka nang malate" doon na bumalik ang ulirat ko sa sinabi ng kapatid ko at dali dali kong kinuha ang aking tuwalya at pumasok sa banyo upang maligo, mahirap na baka matanggal ako sa trabaho.

Pagkatapos kong magbayad sa taxi driver ay agad na akong pumasok sa kompanya, habang naglalakad ako papunta sa elevator ay may bumabati sa'kin co-employee's ko na sinagutan ko lang ng pagtango. Agad kong pinindot ang last floor at ng makalabas ako sa elevator mabilis akong naglakad halos maglakad takbo na ako para lamang maabot ang office desk ko.

Agad akong nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga mukha wala pa si boss ah, mas late pa siya sa'kin ang unusual nun. Kahit matanda na si Mr. Montenegro mabilis pa rin naman itong kumilos.

"Are you the secretary? If you are then come to my office, right now!" Napatigil ako sa pagmuni muni ng marinig iyon galing sa maliit na speaker na nakakonekta sa office ni boss.

Iba ata ang boses ni boss ngayon, nagtataka man ay tumayo na ako at pumasok sa office ni boss.

Pagkapasok ko sa office ay bumungad sa'kin ang isang lalaki  na nasa 20's na, kunot ang makapal nitong kilay habang nakakatutok ang kanyang oceanic blue eyes sa mga papeles na hawak niya, matangos ang ilong at may pagkapula nitong labi na mukhang kissable pa.

"So, are you gonna stare at me all day? Or going to explain why you're late! Dad didn't inform that his secretary is a lazy person"  may diin nitong sabi habang mariin na nakatingin sa'kin.

Napatanga ako sa sinabi nito
"Dad? Huh e diba boss Lhance patay na ang tatay mo--" napatigil ako sa pagsalita ng maproseso sa utak ko ang sinabi nito at ng maalala kung paano ko driniscribe ang pagmumukha niya, shoot hindi ito si boss Lhance ah

"Tsk. You finally realize that I'm not my dad, silly me, what do I expect from a secretary whose late for 30 minutes" tumingin pa ito sa itaas bago ako binigyan ng matalim na tingin

Yumuko ako ng kunti bago nagsalita "I'm sorry Mr. Lucas Montenegro for being late for 30 MINUTES, I have no excuses about being late since it's my fault, but also for you to know I'm not lazy" may halong diin na pagsagot ko and binigyan siya ng isang pekeng ngiti like hello?! nakakainis kaya pati pagiging late ko bilang niya hays what do I expect nga naman from a workaholic person.

How do I know that his a workaholic? aba kiniwento lang naman siya sa'kin ni boss Lhance kung gaano kaworkaholic ang panganay niyang anak.

Sabi niya pa "Ewan ko at saan nagmana itong anak ko apaka workahlic hays mukhang magkakaapo tuloy ako ng documents nito HAHAHA, gets mo joke ko secretary Claire?" sabay tawa na parang demonyo, ewan ko rin dun kay boss Lhance minsan bobo, minsan seryoso at nakakatakot, pero always na may baong mais na joke.

Napapaisip nga ako kung mayroon bang maisan si boss Lhance sa past life niya, mukha pa siyang walking mais kaysa pagiging business man kaya nababatukan ni Mrs. Montenegro.

------
Prolouge is up, hope you like this chapter.

Word count: 819