In Love with Mrs. Alfresco

PROLOGUE

"I trusted you with all of my life, but why do you have to do that to me? Di parin ba ako sapat sayo Arlo?" 

Matalim ang titig ko sa lalaking nakaupo sa harapan ko, hindi ko maalis yung  sakit at galit, kasi ito nalang ang nararamdaman ko sa mga oras na 'to. 

Nakayuko lang s'ya at tahimik. kahit na magpaliwanag s'ya hindi ko maipapangakong paniniwalaan ko 'yun dahil sinira n'ya ang tiwala ko at mahirap na 'yon ibalik.

I crossed my arms, Iritang irita ako hindi ko alam kung anong dapat na sabihin konting konti nalang sobrang napipikon na ako. Tinignan ko s'ya mula taas pababa habang dahan dahang kinuha ang inorder kong Iced Coffee mula sa lamesa para inumin, iba yata ang lasa ng Iced coffee ngayon. Mas lalong pumait.

"Look, I'm here to explain lahat ng nangyari n'ong gabing 'yon. Hindi ko sinasadya 'yun and hindi ko alam lahat ng nangyari because I literally passed out. Please maniwala ka naman sakin I didn't do any-" Bago pa nya matapos ang sasabihin nya ay agad ko s'yang pinigilan, Paano?

I slapped him. Rinig 'yun sa buong cafe at nagtinginan lahat ng mga taong nakapaligid sa'min.

"Can you stop making excuses? for pete's sake Arlo, parang awa mo na ayoko nang masaktan. Hirap na hirap na ako sa pag-aaral ko, sa buhay ko, sa relasyon natin, hirap na hirap na ako sa'yo." pinipigilan kong h'wag maiyak. Kailangang kailangan kong maipakita na malakas ako, na kaya ko na syang i-let go, na kayang kaya ko na s'yang kalimutan.

It's been months pero yung gabing 'yon? hinding hindi ko makakalimutan. S'ya ang dahilan kung bakit ko palaging iniiyak ang gabing yon bago ako matulog, Sya ang dahilan kung bakit sa araw araw na ginawa ng Diyos hindi na 'yon naalis sa isip ko.

"I'm not making excuses Astrid, I'm just telling you the truth. Every now and then palagi kong iniisip kung papaano ko sasabihin sayo ang lahat, natatakot ako na baka hindi mo ako paniwalaan. But, please! nangako ako sa'yo sa altar at kay Lolo na I will devote my life to you. Palagi."

 then eventually a crystal like tears runs down his face as he held my hand. Hindi ko na alam kung anong paniniwalaan ko sa mga oras na 'yon, sobrang bigat sa dibdib to the point na gusto ko nalang isigaw lahat sa lugar na ako lang ang nakakarinig.

"Naawa ka ba sa'kin? Arlo, you broke me first." I said as my voice cracked. I really can't help it, para akong ticking bomb na anytime sooner sasabog na dahil sa sobrang pain at anger.

"I'm sorry, kahit na anong sabihin ko dito hindi ko maaalis yung fact na nasaktan kita nung gabing 'yon, pero please believe me Astrid I didn't mean to do that. Please!" pagmamakaawa nito. 

Agad akong tumayo at kinuha ang bag ko na nasa sulok. I can't keep up with this mess, buo na ang desisyon ko kagabi pa at hindi na mag-babago pa ang isip ko.

"I want a Divorce." sambit ko.

He turned pale, his eyes went blank and he stopped to cry. It looks like his soul escaped his body. 

Gusto ko lang naman ng katahimikan, gusto ko lang naman mawala na yung galit sa puso ko. 

Ang hirap hirap n'yang mahalin, ang hirap n'yang alagaan.

our eyes met once more and this time he stood up and wiped his tears. "If this will make you happy, then I will give you what you wanted." he added and turned his back at me and starts to walk away.

As he fade into the crowd, I sighed and sat again.

Is this really what makes me happy?

or is it him who makes me happy?

I really don't know. really.

My eyes went blurry, grabe yung mga luha sa mata ko parang may karera. Paunahan silang tumulo, akala mo may grand prize. 

I dialed the number on my phone, "Nakipaghiwalay na ako." I paused.

"I'm no longer Mrs. Alfresco."