İLKBAHAR DA SAKLI ŞİİRLER

Sızıyı Durduran Şey

Sızıyı Durduran Şey

Yüreğimden geçen ince bir sızı var.
Sanki içimde birşeyler inim inim inliyor.
Elimi göğsüme koyuyorum.
Sonra gözlerim semayla buluşuyor.
Ardından kirpiklerim birbiriyle buluşurken,
Minik bir damla sürülüyor yanağımdan aşağı.
Nefesimi o soğuk gecede donmaya yüz tutmuş pencereye veriyorum.
Dudaklarım arasından fısıltı şeklinde cümleler dökülüyor.
Sanki konuşmam gerekiyormuş ve yıllarca susturulmuş gibi...
Elim göğsümden diğer elim ile yukarıda buluşuyor.
Sesleniyorum!
Hatta hatta belki haykırıyorda olabilirim...
Cümleler döküldükçe kızarmış yorgun dudaklarımdan,
Sızım akıp gidiyor karanlıktan yıldızlara.
Aydınlığa kavuşuyor gibiydi.
Nasıl bir anda savrulu verdi?
Pencereden ayrılıp yatağıma oturdum.
Ufacık parmaklarımdaki çizgilerden sesleniyorum şimdi de.
Yine nefesimi verdim.
İnliyorum!
Tiz çıkan sesim iyice kısılmıştı.
Ya sabır!
Kapkaranlık odanın içi sanki apaydınlık olmuştu birden.
Işıklar ince ince değiyordu buz gibi ıslak,
Beyazlamaya yüz tutmuş tenime.
Isınıyordu şimdi içim.
Parmaklarımdaki harflar yüreğimde ses buluyordu,
Ahenk ve burukluk ile.
Sahi neydi bu burukluk?
Kimeydi?
Şefkati yanlış yerden beklemiş kalbime mi?
Yoksa merhametine yakılan kor ateşe miydi?
Geçmişti sanki...
Hissetmiyorum artık...
Yatağımda yavaşça kaydım.
Başım yastıkla buluşurken,
Gözlerim karanlığa kapandı.
Neydi bilmiyorum bu acı.
Geçirmişti.
Sızıyı durduran şey...