Εφιάλτης στο σκοτάδι.. Φοβάσαι...;

Κεφάλαιο 1- Η γιαγιά...

Η γιαγιά μου έχει πεθάνει 10 χρόνια τώρα και πάντα είχα μια στενή σχέση μαζί της, γιατί ήμουν ο αγαπημένος της εγγονός.

Ένα βράδυ του 2011 πέθανε ήρεμη στον υπνο της... Το ίδιο βράδυ πριν πεθανει μας είχε πει πόσο μας αγαπουσε... Κοιμήθηκε στο δωμάτιο μου και τα τελευταία της λόγια που μου είπε πριν κοιμηθούμε ήταν "να ξέρεις ότι και να γίνει, θα 'μαι παντα δίπλα σου... Σ'αγαπώ πολυ εγγονέ μου, να το θυμάμαι"...

Την άλλη μέρα πριν ξυπνήσω οι γονείς μου την βρήκαν νεκρή... Κοιμήθηκε και δεν ξανά ξυπνησε ποτε... Έκλαιγα για μήνες, δεν μιλιωμουν, δεν έτρωγα, δεν διάβαζα, δεν έβγαινα... Ήμουν ένα ράκος...

Μια νυχτα, λοιπόν, δυο χρόνια μετά τον θάνατο της, ξυπνησα στις 4 τα ξημερώματα γιατί ένιωθα ότι κρυωνω. Συνηδητοποιησα οτι είχε πέσει η κουβέρτα απ'το κρεβάτι. Ήμουν ξεσκεπαστος τελείως αλλά δεν είχα το κουράγιο να την σηκώσω αφου ήμουν απ' τον υπνο.

Οι δικοί μου κοιμόντουσαν,όπως και ο αδερφός μου.. Ήμουν σίγουρος... Άκουγα τον χαρακτηριστικό ήχο του ροχαλητού να βγαίνει απ την πορτα του διπλανού δωματίου.

Γυρισα πλευρο και προσπάθησα να ξανά κοιμηθώ. Δεν είχε περάσει ένα λεπτό και νιώθω κάποιον να με σκεπάζει. Δεν γυρισα να δω ποιος ήταν, υπέθεσα οτι ήταν η μητέρα μου και ας μην είχα ακουσει βήματα. Είπα απλά ένα ευχαριστώ. Τότε όμως άκουσα μια γνώριμη, ηλικιωμένη, γυναικεία φωνή να μου λέει "παρακαλώ εγγονέ μου".

Ήταν η πεθαμένη γιαγιά μου...

*Αληθινή ιστορία διηγημένη απο φίλο*

Γεια σας όμορφα παιδακιααα!! Πρώτη ιστορία, όχι πολυ τρομακτική καθώς (μάλλον) βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.

Τελικά θα γράφω ιστορίες τρόμου όπως είδατε.

Αργότερα μάλλον σήμερα θα γράψω κι άλλη μια ίσως και πιο τρομακτική.

Περιμενω σχόλια! Στα επόμενα κεφάλαια μπορεί να μην γράφω τίποτα άλλο οπότε αυτό που θέλω είναι να πατησετε το αστεράκι και να κάνετε ένα σχόλιο αν θέλετε φυσικά 🥰(κάντο δωρεάν είναι<3)

Τα λεμεε