Donkere zielen

Vragen

Ik loop als we thuis komen meteen naar mijn kamer. Ik ben 17 en over paar weken word ik 18. Waarom moet ik dan meteen trouwen? En waarom met hem? Ik weet dat mijn ouders hoger op de sociale ladder willen en dat lukt ze op deze manier vast wel. Trouwen met Marcellino. Over een tijd ben ik zijn vrouw en moet ik zijn nare criminele acties accepteren. Ik kan niks anders.
Mijn hoofd bonkt en ik voel me verkocht. Ik haat dit gevoel. Die nacht val ik na een lange tijd in een diepe slaap. Een nacht zonder dromen.

"Goedemorgen miss Lucy," zegt onze lieve kokkin. Ik ben gek op haar en we kunnen over alles praten. "Ik kan het niet," fluister ik en ik zit aan de keukentafel met mijn hoofd in mijn handen. "Miss Lucy geef niet op. Het valt vast mee. Mister Marcellino is best aardig en hij heeft een goede familie. Nou ja goed," zegt onze kokkin. "Hoe weet ik nou of ik het wel wil Minny?," vraag ik. "Er hoeft geen liefde te zijn. Dat komt met de jaren. Het is een goede man. Hij zorgt vast goed voor je. Waarom zou hij jou anders uitkiezen tussen alle andere vrouwen?," antwoordt ze. "Ik ken hem amper," zucht ik. "Dat liefje verandert snel," zegt Minny en ik herken haar blik. Marcellino komt snel langs of wij gaan naar hem...

Het ontbijt is een stille gelegenheid. Vader en moeder praten over van alles. "Lucy. Marcellino komt vanmiddag langs. Zo krijgen jullie de tijd om elkaar te leren kennen en al een beetje over jullie toekomst samen te gaan denken," zegt vader en ik slik. Dat wordt naar.

Ik maak me klaar voor het bezoek en staar naae mezelf in de spiegel. Het kan er mee door. Ik wil er niet uitzien alsof ik speciaal voor hem me mooi maak. Dat is het niet waard. Na een klein kwartiertje wordt ik door Minny geroepen en loop ik naar beneden. Marcellino is er al. "Hallo Lucy. Ik hoop dat je lekker geslapen hebt na die drukke avond gisteren," zegt hij en ik ga tegenover hem zitten. "Slapen was moeilijk," antwoord ik en ik kijk hem strak aan. "Ik kan dit allemaal uitleggen. Ik beloof het je," zegt Marcellino en ik kijk hem nieuwsgierig aan. Met een serieus gezicht begint hij met vertellen.

"Mijn vader gaf me de opdracht dat het tijd was om een vrouw te zoeken. Ik wilde dit niet. Mijn vader gaf namen van paar families en ook jullie naam. Ik hoorde van een paar werknemers verhalen over jou die jouw broer had verteld. Je klonk zo bijzonder en interessant. Daarom koos ik jou. Je vertoonde  in die tijd geen interesse en ik wist dat ik geen kans maakte. Maar op deze manier weet ik dat ik nu jou heb."
"Mijn broer? Leeft hij nog? Ik moet hem zien," zeg ik en ik staar hem aan. "Dat komt heus goed. Dus vertel iets over jezelf. Je bent een mooie bruinharige met felgroene ogen net als je broer. Maar ik wil jou echte persoon kennen. Wie ben je nou echt?," vraagt hij. Wat moet ik hem vertellen?! Ik kijk hem aan en vertel hem van alles. Zijn glimlach is oprecht en hij moet om vele dingen lachen. "Dus jij deed met je broer gekke dingen en dan werd je moeder altijd boos?," vraagt Marcellino lachend. "Ja. Een keer renden we door de stad. Ik was sneller. We renden altijd naar de brug. Daar voelden we vrij. Op de grens. Je kon zo weg," antwoord ik. "Vertel me nu een wat over jou, Marcellino." Ondanks alles is het fijn om met iemand te kunnen praten en hij begrijpt me echt.