DANCE with me •Five Hargreeves•

𝒜𝓊𝓉𝓊𝓂𝓃

————
———————

Jesień była porą roku, która wyjątkowo drażniła Valerie,
Już od samego zapachu grzybów na rynku robiło jej się nie dobrze.
Do tego dochodził jeszcze srogi wiatr i lekki deszcz tworzący dosłowny puch na jej głowie.

Westchnęła głęboko i zarzuciła na głowę kaptur mijając już piąte stoisko z prawdziwkami.
Jedyne grzyby, które tolerowała, to te wywołujące halucynacje.

— Prawdziwki!
— Maślaczki!
— Rydze! Tylko u mnie! Złociste rydze!

𝑱𝒆𝒔𝒛𝒄𝒛𝒆 𝒄𝒉𝒘𝒊𝒍𝒂 𝒊 𝒑𝒓𝒛𝒚𝒔𝒊ę𝒈𝒂𝒎, 𝒃ę𝒅𝒛𝒊𝒆 𝒕𝒐 𝒓𝒚𝒏𝒆𝒌 𝒍𝒖𝒅𝒛𝒌𝒊𝒄𝒉 𝒐𝒓𝒈𝒂𝒏ó𝒘

- Może Panienka coś kupi. — Zaczepiła ją sprzedawczyni ukazując jej szereg srebrnych kolczyków.

𝑵𝒐 𝒘 𝒌𝒐ń𝒄𝒖 𝒄𝒐ś 𝒅𝒍𝒂 𝒎𝒏𝒊𝒆

Chwilę udała, że coś wpadło jej w oko, po czym najzwyczajniej w świecie przeprosiła i opuściła stoisko z dwoma fantami.

- Nie tak szybko. — Za jej plecami dosłownie z nikąd pojawił się wysoki, ciemnowłosy chłopak w specyficznej masce.

Przeleciała go wzrokiem, po czym mimowolnie parsknęła śmiechem, nastolatek w krótkich spodenkach, szkolnym mundurku i masce wyjętej niczym z tandetnego komiksu, nie był dla niej codziennym widokiem.

- Co Cię tak śmieszy. — Widać było, że podniosło mu to ciśnienie, bo chwilę po tym w stronę dziewczyny poleciał ostry sztylet, który trafił w jej płaszcz.

— Ohoho, chwileczkę, co tak ostro? - Posłała mu szeroki uśmiech wyjmując ostrze. — Ładne... - Dodała obracając srebro w dłoni. — Mogę sobie zatrzymać?

Chłopak rozpędził się w jej stronę, lecz ona zupełnie tym nie wzruszona wystawiła przed siebie jedną rękę, zatrzymując cios żółtodzioba.

— Nie róbmy tu scen. - Pociągnęła go za krawat i szepnęła. — Tam jest dużo miejsca.

Po minie chłopaka stwierdziła, że jej słowa mocno go zdezorientowały.

— A tak po za tym, chyba coś zgubiłeś. - Oparła się o zimny mur budynku i obserwowała jak szorty chłopaka powoli się zsuwały, ukazując bardzo ciekawą bieliznę w gwiazdki.

— Ups... - Teatralnie uniosła brwi, cudem powstrzymując śmiech.

Brunet nie mógł wydusić z siebie ani słowa, stał jak w amoku spoglądając raz na dziewczynę, raz na trzymany przez nią w lewej ręce pasek.
Po chwili jednak poczerwieniał ze złości, przebił sztyletem spodnie i ruszył w kierunku tej jakże bezczelnej dziewuchy, która jednym krokiem zniknęła za ścianą budynku.

- Jesteś trupem! — Krzyknął i ruszył za blond włosym utrapieniem.

Jego oczy dosłownie przypominały pięciocentówki, gdy okazało się, że za ścianą nie ma nikogo, ani nic.
Pusto, żadnych pudeł, okien, drzwi, ślepa uliczka. I co najważniejsze... zabrała jego pasek!
Jego uwadze nie umknął wystrzępiony w ścianie znak „V".

Tym o to sposobem Valeria zapoczątkowała dosłowny burdel w głowie tego żałosnego chłopaczka.
Wracając do domu, podtrzymując spodnie, rozmyślał nad każdym logicznym wyjaśnieniem tej sytuacji.
Po za tym „V", czyżby chodziło o rzymskie pięć?

- O nie. — Nastolatek poczerwieniał jeszcze bardziej.
Czyżby jego kochany braciszek miał z tym coś wspólnego?
     — FIVE!!