BİR ŞAPŞALIN GÜNLÜĞÜ 1 (Pekte Heyecanlı olmayan bir hayattan hikayeler)

31 Ağustos Cumartesi

Kimi zaman annemde BEYİN ÖLÜMÜ MÜ gerçekleşti diye merak ediyorum. Bazı Günler'de ise bunun gerçekleştiğinden iyice emin oluyorum.
Mesela bugün.
Olayımız, bu sabah bana hemen hemen her şeyi yapabilen yeni IPhone cep telefonlarından alıp alamayacağını sormamla başladı. Bu telefonları hayatın, oksijenden sonra gelen, bir gerekliliği olarak görüyordum,
Yeni başladığım özel okulum Westchester Country Day'de, GHP grubunda (güzel, havalı ve popüler) kendime bir yer edinmek için, yeni cep telefonumla gözleri kamaştırmaktan daha iyi bir yol olabilir miydi ?
Geçen yıl okulda cep telefonu olmayan BİR TEK ben vardım sanırım :(. Bende internet üzerinden daha eski, kullanılmış, çok ucuz bir tane almıştım.
İstediğimden büyüktü. Ama 12.99 Dolarlık indirimli satış fiyatıyla nasıl bir hata yapmış olabilirdim ki ?
Telefonumu dolabıma koyup etrafa, NEFES KESEN bir dedikodu olursa beni yeni telefonumdan arayabilecekleri haberini yaydım! Sonrada sosyal hayatımın hareketlenmesi için dakikaları saymaya başladım.
Iki GHP kızının koridorda cep telefonlarıyla Konuşa Konuşa bana doğru geldiğini görünce iyice gerildim.
Doğrudan dolabımın yanına gelip bana son derece dostça davrandılar. Ardından öğle yemeğinde onlarla oturmam için beni Yanlarına çağırdılar. Ama içimden hoplayıp zıplayarak Snoopy "mutluluk dansımı" etmeye başladım.
Sonra olaylar tuhafça bir hal aldı. Benim yeni 600 dolarlık nefes kesen son moda cep telefonumdan haberdar olduklarını ve herkesin ( yani geri kalan GHP takımının) telefonumu görmek için can attığını söylediler.
Tam nefes kesen telefonumdaki yeni dedikodular demediğimi, yeni telefonumdaki nefes kesen dedikodular dediğimi anlatmak üzereydim ki konuşma fırsatı bulamadan telefonum çalmaya başladı. Hemde son derece yüksek bir sesle. Duymazdan gelmek için elimden geleni ardına koymuyordum ama iki GHP kızı da "Ne oldu? Cevap vermeyecek misin?" Dercesine suratıma bakıyordu.
Doğal olarak cevaplamak istemiyordum çünkü telefonumu gördüklerinde azıcık hayal kırıklığına uğrayacaklarına dair içimde kötü bir his vardı.
O Yüzden telefon sesinin kesilmesini umarak orada Öylece durdum. Ama ses kesilmedi. Çok geçmeden koridordaki herkes bana dik dik bakmaya başladı.
En sonunda teslim oldum. Dolabımın kapağını açtım ve telefonu cevapladım. En başta o KORKUNÇ zil sesini susturmak için.
"Alo? Şey... Üzgünüm... Yanlış numara," dedim.
Arkamı döndüğümde GHP kızlarının ikisi birden koridorda "Gözümüz görmesin onu!" diye bağıra bağıra hızla uzaklaştılar. Sanırım bu durum öğle yemeğinde artık benimle oturmak İSTEMEDİKLERİ anlamına geliyordu. Tam bir rezaletti !
Geçen yıl, bir ders varsa o da, DANDİK bir telefonunuzun olmasının- ya da HİÇ telefonunuzun olmamasının- sosyal hayatınızı tamamen yerle bir edebileceğiydi. Pek çok ünlü parti kızlarından bir tanesini bile cep telefonu olmadınız yakalamanız mümkün değildi. Yeni bir cep telefonu alması konusunda annemin başının etini yiyip durmamın da nedeni buydu.
Bir cep telefonu almak için para biriktirmeye çalıştım ama bunu başarmak mümkün değildi. En başta resme olan yeteneğim ve çizime olan BAĞIMLILIĞIM yüzünden! Yani, eğer her gün çizmezsem KEÇİLERİ kaçırırdım!
TÜM birikimimi eskiz defterlerine, kalemlere, dolma kalemlere, resim kampına ve diğer malzemelere harcıyordum. Yani, ÇULSUZUN tekiyim. McDonold's'tan bir içeceği bile taksitle alabiliyordum!
Her neyse, annem alışveriş merkezinden özel bir okula başlama hediyesiyle döndüğünde ne olduğunu az çok tahmin ediyordum.
Yeni bir okula başlamamla "kişisel gelişimimde büyük bir ilerleme kaydededeceğimi" söyledi. Benim için sancılı bir sürecin başladığını bununla baş etmenin en iyi yolunun da düşüncelerim ve duygularımla iletişim kurmak olduğunu konuştu durdu.
MUTLULUKTAN UÇUYORDUM
Çünkü
YENİ BİR CEP TELEFONUYLA İLETİŞİM KURABİLİRDİNİZ DEĞİL Mİ?
( YAZARDAN NOT: Teknik hatadan dolayı Bölümün geri kalanı kalın yazılacaktır :p )
O güzel telefon zili seslerini ve indireceğim filmlerin hayalleriyle KENDİMDEN GEÇTİĞİMDEN annemin söylediklerini dinleyememiştim bile. Görür görmez aşık olacağıma emindim!
Annem küçük demecini nihayet bitirdiğinde gülerek bana sarıldı ve elime bir kitap tutuşturdu.
Kitabı açıp annemin, yeni cep telefonumu kitabın içinde saklamış olabileceğini düşünerek DELİCESİNE sayfaları çevirmeye başladım.
O zaman bu yaptığım bana çok mantıklı gelmişti, çünkü reklamların hepsinde o telefonun piyasadaki en ince model olduğu söyleniyordu.
Ama gitgide annemin bir cep telefonu almamış olduğu, sözde hediyemin de küçük bir Kitabı'n kendisi olduğu kafama dank etti! :(
KALBİNDEN VURULMAK dedikleri bu olsa gerekti!
Sonra kitabın sayfalarının boş olduğunu fark ettim.
HAYIR OLAMAZ ALMAMIŞTI İŞTE !
Annem bana iki şey vermişti: bir günlük ve aksi reddedilmeyecek bir şeyin kanıtı:
ANNEMİN KLİNİK OLARAK BEYİN ÖLÜMÜ GERÇEKLEŞMİŞTİ !!!
Çünkü artık kimse en gizli duygularını; derin karanlık sırlarını bir günlüğe yamıyor ki ! Neden mi?
Sadece bir ya da iki kişinin yaşadıklarınızı bilmesi itibarınızı yerle bir edebilir de ondan.
Böyle heyecan verici şeyleri BLOGUNUZDA yayınlamanız gerekirdi ki MİLYONLAR okuyabilsin!!!
Sadece bir ŞAPŞALIN, GÜNLÜK TUTTUĞUNA tanık olabilirdiniz!!
Bu, hayatım boyunca aldığım en kötü hediyeydi! Avazım Çıktığı kadar bağırmak istiyordum:
"ANNE, 288 boş sayfası olan böyle SAÇMA bir kitaba hiç mi hiç ihtiyacım yok !!"
İhtiyacım olan düşünce ve duygularımla Arkadaşlarımla iletişim kurabilmek için güzel bir cep telefonuydu.
Ama bir dakika ne kadar şaşkınım. Unutup duruyorum. Benim hiç arkadaşım yok ki. HENÜZ. Ama bu durum bir gecede değişebilir ve buna hazırlıklı olmam gerekir. Işıl Işıl yeni bir cep telefonuyla!
Bu arada, bu günlüğe bir daha YAZMAYACAĞIM.
HEMDE HİÇ HİÇBİR ZAMAN !!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Yazardan:
Bu ilk bölümdü ve Nicky'nin günlüğüne bazı şeyleri büyük harflerle yazdığını fark etmişsinizdir. Sizce böyle devam etsin mi ? Ve bir de tabikide yazacak :)