Gerçekliğim Benim Tek Sorunum

başlangıç

"Evet evet sanada günaydın güzel alarmım"
"Ben alarm mıyım kızım?"
"A-anneciğim"
Sabah sabah şimdiden işlerim iyi gitmediğine göre okulda kim bilir neler olucak.
"Hadi kalk,okula geç kalacaksın"
"Teşekkürler anne"
Neden bir insan krem rengi pantolon giyerki evet,okulumuzun forması çok güzel.
"Hangi dersler var ki bugün,ilk 3 dersi koysam yeter ya"
Evet,evet ben o herşeye üşenen/erinen insan tipiyim.
Derslerim iyi aslında ama sadece 9. Sınıfa kadar bu böyle oldu,nedeninin anime olduğunu söylüyorlar bu çok saçma,sadece dersi dinlemiyorum
Resim çizmekte daha iyiyim, ne var yani tüm tahtaya anime karakteri çizdiysem.
"Ben çıkıyorum anne"
"Dikkat et minik tavşanım"
Hey,dalga geçmeyin annem öyle sesleniyo,yapıcak bişey yok ne diyim kadına.
Okulda genelde kendimi savunmama gerek olmuyo, nedeni bir erkek neden bilmiyorum hangi tesadüf veya şansa bu çocuk ile ilkokuldan beri aynı sınıfa denk geliyoruz,aynı okulu geçtim aynı sınıf.
Bazen onun bir sapık olduğunu düşünüyorum ama sevilicek bir yanımda yok.
Neyin kafasını yaşıyor kim bilir.
Ben daha adımı söylemedim değil mi?
Adım Haru,Japonca bir isim annem koymuş annem eskiden Japonya'da yaşamış belli bir süre,babamla orda tanışmış aslında ama sonra annem tekrar Türkiye'ye gelmek zorunda kalmış. Daha sonrasında babamda dayanamayıp,annem hakkında tek bildiği şey İstanbul'da oturması olduğu halde gelmiş.
Şans onların yanındaymışki tekrar görüşebilmişler.
Annem burda bir kafede çalışıyormuş o zamanlar fazla kişide bilmezmiş zaten,bir ara babama bu kafeden bahsetmiş ve babamda aslında ordan bulmuş.
Çok sevimliler,ancak babam şuan burada değil tekrar japonyaya döndü 3 yıllığına,2 yıl olmak üzere o gideli.
Okula geldim sonunda,ve evet servisten iner inmez üstüme atlayan kişi yine Benim umut ışığım.
♡♪♡
♡♪♡
♡♪♡
Bu bölümden bu kadar dı,teşekkürler zaman ayırdığınız için,hikayeyi oylarsanızda çok sevinirim