"Yoruldu göz kapaklarım,
Kalbimdir uykusuz kalan.
Gördüğü kabusları göz görse,
Korkar açılmaya..."
Tam olarak hislerimin dile getirilişi bu... Günlerdir huzursuzum. Başımdaki kara bulutlar dağılmıyor, her şey üzerime geliyor. Her ne kadar kendimi hareketlendirmeye çalışsam da yetemiyorum. Kendime, aileme, yokluğuna yetemiyorum.
Pandeminin götürdüklerini dillendiremiyorum ben. Olmuyor, düzelmiyor. Bazen 'Tamam.' diyorum, 'Bak bu kez başardın. Hissedebiliyorsun.' Ama tek hissettiğim şey acı. Saf acıyı iliklerime kadar içiyorum, kanaya kanaya doyuyorum tadına. Dayanak arıyorum kendime içten içe fakat temkinli de olmam gerekiyor, bunu sen derdin hep. Ailem bildiğin gibi hâlâ. Babam hep yorgun, annem hep beklenti içerisinde, ablam kendi ufak sorunlarını kafasında komplike hâle getirip tavsiyelerinin zıttını yapıyor, kardeşim ise bu dünyadan koptu. Varlığın bana candı, bana soluktu, bana enerjiydi. Şimdiyse boyası silinmiş bir tablo gibiyim, eksik ve hiç. İstediğim ilgi ve desteği dışarıda aramıyorum, arayamıyorum. İçimde yarattığın duygusal boşluğa bir başkasını yama yapmaya çalışırsam en büyük darbeyi alacağımı biliyorum çünkü.
Dinlediğim şarkıların sözlerinden taşıyorsun, her yerdesin inan. Kendimi mahkum ettiğim zindanda tek yolumsun. Ne acı değil mi? Yolumun izlerinin silinmesi...
Sürekli yazmak zorunda hissediyorum. Yazmalı ve içimi dökmeliyim sanki. Giderken omzumda iz bıraktın, artık yüküm dünyaya çok daha yakın.
Yılmadım inan. Bana savaşçı olduğumu söylerdin, hâlâ öyle olmaya çalışıyorum. Başarmak için can attığım bir sürü şey var fakat özür diliyorum ki tüm benliğimi işgal edip beni engelliyorsun. Bu durum ket vuruyor çabalarıma, isteklerime ve önümü görmeme. İzin verdim kendime, bu haftalardır yaşadığım yoğunluğu üzerimden atacağım. Darılma sakın bana, sen her zaman yanımda kalacaksın ama benim de hayat telaşesi içerisinde kendime yer bulmam gerekir. Değil mi?
Bir sonraki gelişimde çok daha mutlu olacağım, söz veriyorum.
Seni seviyorum...♡
11-12 Haziran 2021
