Fia's short story compilation

#2 - Free

Sad.

I sighed and dunked down another shot of vodka. I closed my eyes shut as i felt the strong liquid run down my throat.

I cleared my throat trying to get my voice back, tangina bakit ko ba kasi ginagawa to sa sarili ko?

"Isa pa nga!" sigaw ko sa kaibigan naming nag volunteer maging tanggero. Hindi daw niya trip uminom ngayon.

Umiling iling ito at nag salin pa nang vodka sa shot glass at inabot sa'kin. I smiled widely and gladly accepted the shot.

I drank it again in one go and rested my head on my arm, my vision was starting to double and i felt my stomach churn but i didn't care.

I wanted to get wasted tonight.

I looked around at the small living room of my friends condo where we held a drinking session, ang ilang mga lalaki ay nag tatawanan dahil lasing na. Ang iba ay nakatayo at sumasayaw sayaw sa tabi mga wala na sa katinuan.

Napairap ako nang makita ko ang mag jowa na nag yayakapan sa may single sofa.

Nakakadiri.

Hinilamos ko ang kamay ko sa mukha ko at sumandal sa sofa. Ilang buwan na akong ganito, aral, uwi, inom.

Wala na akong ginawang matino nitong mga nakaraang buwan. Gusto ko man umayos nalulunod parin ako sa lungkot.

Napahiga ako sa sofa nang biglang tinulak nang kainuman ko ang gilid nang ulo ko gamit ang daliri niya.

"Hoy vien! ikaw hindi ka naabsent sa inuman. May pinagdadaanan ka ba?" he slurred. I rolled my eyes and stood up, i felt my knees buckle but i braced myself.

Makaalis na nga.

"Saan ka pupunta?" tanong nang tanggero namin, nilingon ko siya at inirapan.

"Aalis, ano sa tingin mo?" mataray kong tugon. Tatayo na sana ito para alalayan ako nang itulak ko siya uli paupo.

"Kaya ko ang sarili ko" malamig kong sambit. Dinampot ko ang bag kong nakakalat sa sahig at dirediretsong nag lakad palabas.

I slapped my face several times before making my way down the stairs of the condo. I held the railing tightly for support and took one step at a time. I smiled in triumph when i safely made it down.

I slowly walked out the building and in to the convenience store that was beside it. I grabbed another bottle of liquor from the shelf and lazily walked up to the cashier.

Padabog kong binagsak ang bayad at binuksan bote at lumabas. Malalim na ang gabi at wala nang mga tao sa paligid. Panigurado kapag kinidnap o di kaya hinoldap ako dito eh walang makakakita.

Ayos lang, wala naman nang silbi ang buhay ko. Lahat nang plano ko sa buhay ay itinapon ko na.

Parang ako, itinapon nalang na parang basura.

Nilaklak ko ang alak na nasa kamay ko habang nag lalakad, mahinang natatawa pa nga dahil sa kagagahang ginagawa ko.

Nang makarating ako sa pamilyar na side walk ay natigilan ako. Mga alalang matagal ko nang binaon sa kaloob looban ko ay nag sisimulang bumalik.

Nabitawan ko ang bote nang alak at napahawak sa ulo ko. Narinig ko ang
pagkabasag nang bote pero wala akong pakielam.

"Tangina! Ayoko nang maalala pa!" galit kong sigaw habang malakas na pinupokpok ang sariling ulo.

Hindi ko napansin ang mga luhang nag sisimulang mamumo sa kanto nang mga mata ko. Sumalampak nalang ako doon at umiyak.

Ang bigat parin, hindi ko alam kung hanggang kailan akong ganito.

Tumingala ako sa madilim na kalangitan, kumislap ang mga luha sa pisnge ko sa liwanag nang buwan. Humawak ako sa damit ko at humikbi.

"Ayoko na nang ganito, pakawalan niyo na ako sa sakit na ito" hikbi ko.

Nabalot nang katamihikan ang paligid,tanging huni lang nang hangin at ang mga hikbi ko ang maririnig dito.

"Baby" natigilan ako nang marinig ang pamilyar na boses na iyon.

Dahan dahan kong pinunasan ang mga luhang nag papalabo nang paningin at hinanap ang nagsalita.

Umawang ang labi ko nang makita ang matangkad na bulto na nakatayo hindi kalayuan sa akin.

"G-gani?" nanghihinang bulong ko, ngumiti ito at tumango.

Sinubukan kong tumayo pero masyado akong nahihilo kaya nanatili nalang akong nakaupo doon.

Nakatingin lang ako sakanya, hindi kumukurap. Baka pag dilat ko ay wala na siya.

"Baby, pakawalan mo na ako" sambit niya muli, naramdaman ko ang pamilyar na sakit na iniinda ko.

Umiling iling ako, paano? Paano ko siya papakawalan? Hindi ko kaya.

"Hindi mo kasalanan ang nangyari vien, huwag mo sisihin ang sarili mo sa nangyari" he said softly, i cried in my hands not wanting to hear this right now.

I felt a warm feeling on my cheek, i looked up and felt my heart race when my hazel brown eyes locked with his piercing blue ones.

My shaky hands had a mind of it's own, it went up to cup his cheek. I felt happiness surge through me when i felt him.

"Nararamdaman kita, gani nararamdaman kita!" sigaw ko habang hawak hawak ang mukha niya. Tumulo ang luha ko at lumapad ang ngiti.

Hinawakan niya ang palapulsuhan ko at hinagod. Ngumiti siya sa'kin at yinuko ang ulo ko.

I sighed in contentment when i felt his soft lips kissing my forehead. He pulled away and wiped my tears with his thumbs. He stared at me and smiled warmly.

"Set yourself free from the pain my love" he whispered, my smile faded.

"I promise to wait for you up there, even if it takes eternity." He caressed my face one last time before leaning in for a soft kiss on the lips.

He savored it like it was the last and pulled away.

"I love you,vien" that was the last thing i heard before he disappeared.

I felt my chest tighten when i looked around the side walk. He's gone.

I sobbed in to my hands and slapped my cheeks to wake myself up from this nightmare.

But he wanted me to let him go, i stared at the pavement in front of me. Remembering how the cruel man smashed his skull on it, i shivered remembering gani's blood on my hands. I shook my head to get rid of the image and sighed.

"Gani, i'm setting you free" i choked. I stayed there for several minutes before walking back home.

Three years ago, gani the love of my life was killed here in this side walk. He died saving me from getting raped.

———

with love,fia